De Marathon Amsterdam

Maandenlang leek het nog mijlenver, de marathon van Amsterdam. Dan ineens is het zover en sta je aan de start van de grootste marathon van Nederland. Mijn 3e marathon, na Amersfoort in Juni van dit jaar en Utrecht in April. In Utrecht heb ik hem niet uitgelopen vanwege een blessure, dus de spanning zat er goed op, hoe het deze keer zou gaan.

De dag ervoor was ik met Jolanda al het startnummer en het shirt op wezen halen bij de Expo in Sporthallen Zuid in Amsterdam. Een leuke Expo met allerlei zaken die met hardlopen te maken hebben.
We mochten omkleden bij de Hardloopwinkel, die in het Olympisch stadion is gevestigd. Waarvoor heel veel dank nog. Daarna gingen we naar het startvak in het stadion zelf. Er heerstte hier een enorm leuke sfeer, veel zenuwachtige mensen en iedereen stond letterlijk te trappelen om van start te gaan. Eerst nog even snel wat sanitaire stops en de muziek zwelde aan...
Bij mij voelde het al dircet niet goed, beide kuiten sprongen in de kramp, soms afzonderlijk, soms alletwee de benen tegelijk. Nu heb ik dat wel vaker, dus ik maakte me niet zoń zorgen.
Tijdens de Dam tot Damloop begon ik ook zo aan de wedstrijd en liep een heel dik PR op de 10 Engelse Mijlen. Ik was dus niet in paniek, maar het deed wel zeer :)

Na nog even elkaar opgepept te hebben voor de komende 42 kilometers klonk in de verte het startschot en zagen we een wolk van donkere lopers beginnen aan hun marathon in een razend tempo. Pas ruim 5 minuten later kwam er wat beweging in ons startvak Oranje (eindtijden van 3:30 tot 4:00). Eindelijk waren we onderweg. In het begin stroopte al de lopers op in de straten van Amsterdam en was het onmogelijk je eigen tempo te lopen. Ook hiervan was ik niet onder de indruk, tijd zat nog om de trage start weer goed te maken. Wat me meer zorgde baarde was dat de pijn in de kuiten bleef zitten, en ik moest tot overmaat van ramp ook nog een stop maken om wat vocht kwijt te raken in de eerste kilometers.

Bij de 5 kilometer schoot het enorm in de kuiten en moest ik stoppen om wat te rekken en te strekken. Het duurde een eeuwigheid om weer op een redelijk tempo te komen, bij de 16 kilometer ging het weer echt niet meer en moest ik helaas weer een tussenstop maken. Weer langzaam aan op tempo, maar nu begon er een stuk met een erg forse tegenwind langs de Amstel. Dat was afzien, inmiddels had ik zeer zware benen en de pijn in de kuiten begon extreme vormen aan te nemen. Bij de 30 kilometer liep ik alsof ik op houten stelten liep en moest weer de kuiten tot rust laten komen, totdat de ergste kramp eruit was. En weer terug vechten in de wedstrijd, opgeven was geen optie, maar de finish was ook nog zo ver. Gek genoeg was het schema nog steeds haalbaar als ik tempo maakte, maar elke keer de stops goedmaken begon ook in de conditie zijn tol te eisen. En ik compenseerde de pijn in de kuiten, door op een ongewone manier te rennen, dat kostte veel energie.

Op de 35 kilometer moment besloot ik de streeftijd van 3:45 maar te laten varen en een lager tempo aan te houden om in ieder geval de finish te kunnen halen. Ik werd nu ook steeds meer ingehaald en had nog maar één doel, het Olympisch Stadion in Amsterdam binnenlopen. Daar was de finish, daar zou de enorme pijn stoppen, daar was de glorie, de medaille, mijn loopmaatjes.
Hoe zouden zij zijn gegaan, zouden er PRś zijn gesneuveld, hoe zou het met de debutanten op de marathon zijn gegaan. Allemaal vragen die me de laatste kilometers bezighielden.

Uiteindelijk was het dan zover, met het gevoel nu totaal uitgeschakeld, in een slakkengang het stadion binnen, ik hoorde alle mensen juichen en klappen, dat was vast voor mij, wisten zij van het gevecht dat ik had geleverd, hoe diep ik was gegaan, hoever 42,2 kilometer lopen met kramp eigenlijk is..

Na de finish merkte ik dat ik de tranen in de ogen had, alle emotie kwam los, ik had het gered! Ik had deze niet verwacht uit te lopen en heb ruim 35 kilometer tegen de kramp gevochten. Misschien zijn dit wel de mooiste marathons.

De komende dagen staan in het teken van herstel, de kuiten doen nog zeer, drie bloedblaren zorgen ervoor dat lopen ook niet echt handig gaat en de trap lijkt een bijna onneembare hindernis, aan welke kant ik ook sta.

   

Mijn tweede marathon was een mooie om op terug te kijken, en ook nog een PR!. Laten we dat niet vergeten, ruim 8 minuten van de tijd af.

Mag ik dan toch tevreden zijn? Ja dat mag ik!

En eigenlijk mogen alle lopers van de #020groep dat zijn, en natuurlijk alle andere helden die deze 42,2 kilometer in Amsterdam hebben gelopen, de 8 kilometer of de Halve marathon! Zij besloten alllemaal hun zondag te besteden aan de mooiste ervaring die er is, het hardlopen.

"Je loopt te snel om snel te lopen"

Al een tijdje ben ik bezig om me voor te bereiden op een aantal doelen die ik met hardlopen nog wil bereiken. Zo wil ik volgend jaar de Marathon van New York gaan lopen, een mooie uidaging voor iemand die de magische grens van 50 jaar gaat overschrijden en daarnaast dan ook zijn 25-jarig huwelijk hoopt te vieren. Dit jaar staat er ook al een Marathon op het programma, in Amsterdam in Oktober. En mijn PR op de 10 kilometer staat alweer vanaf eind vorig jaar, dat kan ook wel ietsje sneller. Om met die laatste te beginnen, ik krijg daar nog drie keer de kans voor, te beginnen met de Sluizenloop over twee weken al in Nieuwegein. Een week later is de Singelloop in Utrecht aan de beurt en aan het eind van het jaar in ieder geval die gezellige Oliebollenloop in Schoonhoven.

Iets in mij zegt dat mijn huidige PR van 48:30 niet zo lang meer zal blijven staan, immers in trainingen loop ik af en toe deze afstand al sneller. Maar toch je weet het nooit, de benen moeten goed zijn die dag en de omstandigheden ook, niet te warm, niet te koud, niet teveel mensen die voor je blijven lopen.

In ieder geval doe ik er alles aan om deze doelen te halen, met name het doel voor de Marathon in Amsterdam met diverse Loopmaatjes van 3:40:00 is er een om je gedegen op voor te bereiden. En dat doe ik dan ook, ik haal gewoon alles uit de kast straks en in de voorbereiding dus ook. Zo ben ik met de O2 Trainer bezig, nu al de tweede week, (hierover plaats ik een blog op de Loopmaatjes Google + pagina), ik ga denk ik maar weer aan de bietensap (baat het niet, dan schaadt het niet) en probeer mijn gewicht onder controle te houden, elke kilo zijn minuten op de marathon immers. Ook Taperen komt weer aan de orde.

Mijn nieuwste wapen in de strijd is een "Secret Coach", geen secreet, zeker niet, maar wel iemand die verstand heeft van de loopsport en dat ook bewezen heeft. Hij kijkt met mij mee en ontwikkelt een electronisch schema dat veel mensen moet gaan helpen, om doelen te halen en ik ben proefkonijn. En eerlijk is eerlijk, alles aan mijn lichaam laat voelen dat ik in vorm begin te komen, ik ben er nog niet, zeker niet, maar het gevoel komt eraan.

En overmoedig als ik ben, zal mijn trainingsprogressie gaan lijden onder mijn vooruitgang. Snapt u het nog?
Mijn "Secret Coach" kwam dan ook deze week na het bestuderen van mijn hartslag en snelheid tot de conclusie:

 "Je loopt te snel om snel te lopen"

WTF? Dat is het eerste dat ik dacht, maar het heeft dus alles te maken met de basissnelheid die je in huis hebt, dit is de snelheid die je heel lang kan volhouden, bijvoorbeeld handig als je een marathon loopt. Deze is bij mij uit de analyse gekomen als 11,2 km/uur. Mooie snelheid voor zo'n oude vent op zich bij een nette hartslag. Maar niet voldoende om de 3:40:00 te gaan aantikken in Amsterdam, daarvoor moet deze naar de 11:55 km/uur. Werk aan de winkel dus.

Maar in plaats van harder te lopen tijdens trainingen, werkt dat dus andersom, blijkt nu. Dit heeft alles te maken met je zogenoemde anaerobe drempel.

De anaerobe drempel is de overgang in het lichaam van het ene energiesysteem naar voornamelijk een ander energiesysteem. Wanneer je de snelheid in een training of in een wedstrijd opvoert, passeer je de anaerobe drempel of het omslagpunt. Wanneer je steeds intensiever loopt, gaat het lichaam over van aerobe energieleverantie naar voornamelijk anaerobe energieleverantie. Die overgang wordt vaak als niet prettig ervaren. Je loopt dan in een snelheid waarbij je jezelf veel vermoeider voelt dan ervoor. Je gaat snakken naar lucht, komt in een hoger ademhalingsritme, en voelt je langzaam verzuren. Topsporters kunnen ongeveer een uur net boven de anaerobe drempel sporten. Minder ervaren sporters hebben soms moeite om maar enkele minuten te lopen boven de het omslagpunt.

Ik zou dus 3 uur boven die drempel moeten lopen om de gewenste tijd te halen, en dat gaat niet lukken als een topsporter dit ongeveer een uur volhoudt. Dus de oplossing is zo simpel dat u en ik het hadden kunnen bedenken: Die drempel moet omhoog, Thatś it!

Hoe dichter je onder het omslagpunt traint, hoe sneller je wordt op de lange afstand. Het is dus van groot belang om te weten waar je verzuringdrempel ligt. Wanneer je veel traint boven het omslagpunt neemt de basissnelheid af en neemt de topsnelheid toe. Bij trainingen net onder het omslagpunt neemt de basissnelheid sterk toe. Wanneer je de intervaltrainingen zo dicht mogelijk bij de anaerobe drempel uitvoert, zal de basissnelheid dus toenemen. Maar dit werkt weer niet als je te veel in één ritme loopt, omdat je weliswaar veel kilometers net onder die drempel moet maken, maar net zo vaak de overgang moet stimuleren naar een andere verbranding. (Snapt u het nog?). Mijn opdracht is dus om de laatste 6 weken voor de marathon, bijna uitsluitend nog intervallen en wisselduurlopen uit te voeren en zoveel mogelijk net onder mijn drempel te lopen, en die gewenste snelheid is bij mij nu vastgesteld op 10,7 km/uur.
Fijn voor mij is dat deze snelheid ook de (gemiddelde) snelheid is die prettig voelt op de lange afstand, langzamer krijg ik allerlei pijntjes en sneller dan kom ik soms wat te kort aan het einde en kan ik in verzuring raken. Dus dat klopt wel met de berekeningen.

Maar zo simpel blijft het dus niet:

Wanneer je traint voor een marathon is het dus belangrijk niet teveel boven de anaerobe drempel te trainen. Deze snelheid of beter gezegd deze hoge intensiteit wordt immers ook niet behaald tijdens de marathon. Het energiesysteem dat tijdens het lopen van een marathon voor meer dan 99% de energie levert is het aeobe energiesysteem.
Wanneer je traint voor een 800 meter of een 1500 meter, is het trainen boven de anaerobe drempel van essentieel belang. Tijdens de wedstrijd loop je ook ver in de verzuring, dus moet je vooraf kennis maken met het lopen met melkzuur(lactaat) in de benen. 

Bij een 10 kilometerwedstrijd is de verhouding aerobe energieleverantie en anaerobe energieleverantie ongeveer 85-15.

verhouding gemiddelde energielevering hardloopwedstrijden

wedstrijd	aeroob	Anaeroob
1500 meter	50%	50%
5000 meter	80%	20%
10 kilometer	85%	15%
16,1 km	90%	10%
21,1 km	95%	5%
42,2 km	99%	1%

Dus de conclusie is dat ik (deels) zal moeten kiezen, optimale resultaten bij de 10 kilometer of op de Marathon.  Mijn hoofd zit nu even vol met deze hardloopwetenschap, dus ik ga er maar eens een nachtje over slapen.

Marathon Amsterdam: !e Lange Duurloop

Op 5 Augustus was het tijd voor de eerste langzame lange duurloop in voorbereiding op de Marathon van Amsterdam. Via twitter las ik dat loopmaatje Martin zichzelf op een 30 kilometer duurloop ging tracteren dit weekend, dus ik informeerde voorzichtig of hij bezwaar tegen een medeloper had. Martin bleek al meer lopers te hebben gestrikt, dus ook Onno en Martijn sloten aan. Onno was nog niet helemaal toe aan de dertig, dus hij zou op een bepaald punt aanhaken.

Ik kwam rijkelijk laat bij Martin, vanwege een onaangekondigde wegafsluiting bij Utrecht. Martin stond al klaar, dus we konden gelijk naar het ontmoetingspunt waar we Martijn zouden oppikken. Die stond al klaar, dus we gingen redelijk snel weer door naar het volgende punt waar Onno klaar zou staan. Ook die haakte al lopend aan, dus we waren onderweg in het prachtige gebied rond Beverwijk. Dit keer niet de duinen in, maar door een schitterend polderlandschap met riviertjes, plassen, weggetjes en paden. En bijna overal geen auto's. Een heerlijk gebied om doorheen te lopen. En dat vonden meer lopers, want we kwamen er voldoende tegen zo op de Zondagochtend vroeg.

Al met al liepen we een lekker tempo van zo gemiddeld 10,4 km/uur en tikten al pratend en soms zwijgend de kilometers weg. Onderweg deerde de soms wel pittige regen ons totaal niet, het was juist wel verfrissend en volgens mij was het grootste deel van de route ook droog. Maar zeker weten doe ik dit niet meer.

Na een kleine 2,5 uur ging Martijn zijn route naar huis vervolgen en even later kwam Onno weer bij het punt waar zijn auto stond. De laatste kilometers liepen Martin en ik weer richting Beverwijk terug en kwamen er bekende punten weer in zicht. Zoals meestal had ik wat moeite om de laatste kilometers het tempo te houden, ik had nog energie en wilde zo snel als mogelijk weer bij het startpunt uitkomen. Martin zorgde dat ik me dit keer niet over de kop liep en we kwamen na een kleine drie uur lopen weer terug waar we waren gestart. Ik heb heerlijk gelopen en ervan genoten, ook van het leuke gezelschap!
En zo zit de eerste lange duurloop er al weer op, er volgen er nog een paar, alvorens het startschot in Amsterdam zal klinken in Oktober. maar deze heb ik vast zitten!

---

Training voor de marathon

De voorbereidingen voor de marathon van Amsterdam in Oktober zijn begonnen. Samen met een aantal twitteraars bereid ik me voor op mijn 2e marathon dit jaar. Dat gaat zoals eerder al verteld, de marathon van Amsterdam worden. En we willen er ook nog eens een scherpe tijd gaan lopen. Alle reden dus om vroeg met de voorbereiding te beginnen onder leiding van onze eigen trainer Martin.

Dus deze zondag naar heemskerk samen met loopmaatje Ron uit IJsselstein. We waren als eerste aanwezig deze keer, maar hget duurde maar enkele minuten of daar kwam Martin ook al aan op de parkeerplaats. Kort daarna kwamen ook Edwin en Onno aan en op de valreep René. Een leuke groep dus.

Omdat niet iedereen hetzelfde tempo op de marathon gaat lopen, had Martin heel slim een programma in elkaar gezet met een extensieve duurloop, waardoor de twee groepen telkens weer bij elkaar konden komen. Er zaten delen bij die fors te noemen waren met het beoogde marathontempo van ca 11,5 km/uur. Toch ging het me makkelijk af.

Op ongeveer de helft deden we nog een paar snelheidsoefeningen, waarbij Martin, Ron en ik volgens mij wel over de beoogde 80% heengingen, haantjesgedrag waarschijnlijk, maar we naderden wel de 20 km/uur en dat voelde echt heel goed. Gelukkig bleven deze oefeningen niet in de benen hangen en konden we de overige 11 kilometer in steeds wisselende tempoś afronden.

Op het laatst, heb ik nog even een lus gemaakt met Ron met een paar kilometer op ca 12,5 km/uur om weer bij de groep aan te sluiten. Ook dit was te doen vandaag. We waren blijkbaar in vorm :)

Met ca 23 kilometer in de benen kwamen we weer terug bij de parkeerplaats.

Na afloop werden we nog even uitgenodigd bij Martin in de tuin en kregen wederom zo'n lekkere Appelkanjer voorgeschoteld. Wat een genot. Na even bijgepraat te hebben met elkaar en met Lia, de vrouw van Martin, gingen we met een goed en voldaan gevoel weer richting IJsselstein. Deze training zit er ook weer op, begin Augustus volgt de volgende weer. Ik kijk er nu al naar uit :)

Loopmaatjes Meet & Run Amelisweerd

Vandaag een lekker stukje wezen lopen met een aantal loopmaatjes in het mooie Amelisweerd in Utrecht. Het was er behoorlijk modderig na de vele regen van de afgelopen periode. We spraken af langs de boszoom en toen ik aankwam, nadat ik een beetje verkeerd was gereden, stond iedereen al startklaar.

De loop heb ik gedaan met @arnecoomans @h_rusman @mmout @C_Hiemstra @PSjoer. We waren zeker niet de enige daar in het bos in Utrecht, want er liepen diverse groepen rond, al dan niet met een professioneel ogende trainer. Loopmaatjes initiator Marteijn zag dan ook wel gelijk de kansen voor het Loopmaatjes Initiatief.

De loop zelf ging in een lekker relaxed tempo voor mij, met tussendoor nog wat rek- en strekoefeningen. Ik doe dat tegenwoordig maar heel voorzichtig mee, na de ervaringen voor de marathon in Utrecht.

Na een ruime 6,5 kilometer waren we alweer terug bij de auto en praatten we nog eventjes na. Daarbna ging een ieder weer zijn eigen kant op. Ik besloot met de auto nog even naar een leuke route te zoeken om de dag erna te gaan fietsen. Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan, ruim 42 kilometer.

De marathon in Amersfoort

Om maar met de deur in huis te vallen: Mr. President, we've got ém!
De marathon Amersfoort zit er op en ik heb hem helemaal uitgelopen, alle 42 kilometers en de 195 langste meters in mijn leven ook :) Al vroeg stond ik naast mijn bed vandaag met veel onrust. Ik wilde rennen en veel ook. De afgelopen dagen had ik ook zoveel koolhydraten ingenomen, dat het bijna niet meer mogelijk was om niet te rennen. De benen waren er klaar voor, ik was er klaar voor en vandaag mocht het eindelijk.
De revanche van Utrecht, uitlopen was dus het motto, tijd maakte me niet zoveel uit. Ik had wel bedacht dat ik weg zou gaan op een schema van 4:00 en wel zou zien hoe het ging. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet over het parcours in Amersfoort: Alle wegen gaan daar omhoog, en steil ook! En sommigen eindigen in een zandpad, waar je nauwelijks doorheen kunt ploeteren. 

Maar daar staat tegenover dat je door het dierenpark mag lopen en ook echt de dieren onderweg ziet staan. (Vandaag dus wel beren op de weg, maar dan de echte). En het publiek in Amersfoort wil ik toch ook even noemen, ik heb nog nooit zo'n publiek tijdens een loopevenement gezien, ze blijven klappen, roepen je naam, overal muziek. Die Amersfoorters weten er wel een sfeertje neer te zetten.

Het parcours voor de Marathon is in grote lijnen hetzelfde als de Halve Marathon, je mag alleen het rondje twee keer lopen. De tweede keer loop je dan weliswaar niet meer door het Duerenpark, maar je komt wel door een soort Loods, waar een DJ stond te draaien. Heel apart allemaal. 
Voor een PR hoef je er niet van start te gaan, want tenzij het je eerste is, zoals bij mij, ga je niet in de buurt komen van je beste tijd. Daar leent dit parcours zich niet voor.


Dan over de Marathon zelf, ik startte dit keer niet te snel en liep zonder pijntjes de eerste kilometers weg. Het was enorm druk, dus de eerste 10 kilometer liep je dan ook behoorlijk tussen de andere lopers in, waardoor het wat lastig was je eigen tempo te pakken. Maar ik kwam er niet voor een toptijd, wilde hem gewoon uitlopen en daardoor genoot ik er behoorlijk van. De benen voelden gewoon goed, ondanks dat er wat gemene bruggen in dat deel van het parcours zitten.

Na een kilometer of 18 nam ik de eerste gel, omdat ik voelde dat de energie wat weg begon te vloeien, de gel deed zijn werk en ik kon het beoogde tempo weer pakken. Bij zoń kilometer of 25 hoorde ik ineens een wel hele bekende stem naast me. Ik keek op en het bleek Loopmaatje Ron te zijn op de fiets. Net als in IJsselstein bleef hij tot het einde mee fietsen. Ik vind dat wel erg prettig, ondanks dat ik niet veel zeg. Ron weet ook perfect op de achtergrond te blijven, laat het initiatief aan je zelf over, dringt zich niet op, maar is er wel. Al met al dus erg prettig!
Hij maakte nogal wat foto's en filmpjes, ik ben benieuwd, want ze zullen niet allemaal even fris ogen :)

De kilometers omhoog begonnen nu ook de tweede ronde, ongeveer 8 steile kilometers omhoog met maar een heel klein stukje vlak ertussen. Dit is werken, keihard werken. En als je dan boven denkt te zijn, ga je de zandbak van de Leusder hei in, die ik nog zo goed ken van mijn diensttijd. Ik heb er wat rondgehold in die jaren, met en zonder bepakking. 


De laatste kilometers waren zwaar, al dat klimmen omhoog en het mulle zand hadden wel het nodige gevergd van de energie en tegen de 38 kilometers had ik de gels opgebruikt. Gelukkig had Ron er nog een in de aanbieding (komt wel weer terug Ron, en heb ook nog steeds een stapel Poncho's liggen) Het gaf weer de energie om door te gaan en gelukkig kwam er ook een stuk naar beneden dit keer. Omdat er een grasveld naast de weg lag, besloot ik over het gras te rennen naar beneden, zodat mijn knieën een beetje ontzien zouden worden, terwijl je dan wel snelheid kunt maken. Dat werkte wel want ik liep aardig in op wat voorgangers. Daarna mochten we weer aan een klim omhoog beginnen. 

Na een tijdje liepen we de bebouwde kom weer binnen en dat waren de laatste kilometers. Nu kwam het aan op karakter, alles was leeg, de Amersfoorters slepen je er echt doorheen op dat punt. Ron bood nog een gel aan, maar ik had een medeloper in het vizier, die ik nog wilde inhalen, en dat lukte ook nog. Ik zag hem gedurende de hele marathon wel ergens in de buurt, hij liep dus hetzelfde tempo, en ik zou van hem winnen. Punt En zo geschiedde het ook.


Eindelijk was ik bij de 42 kilometer, en toen begonnen de langste 195 meter van mijn leven. Ik zag de tijd en wist dat het net niet was gelukt om binnen de 4:00 te blijven, maar dat ik zo dicht in de buurt was had ik ook met dit parcours niet voorzien. Dus niet zeuren over die sub 4 nu in je eerste marathon, die loop ik in Amsterdam echt wel.


Al met al heb ik ervan genoten. Als ik de hartslaganalyse zie hadden die 38 seconden er makkelijk nog afgekund, maar ach: Ik heb hem uitgelopen!

Lintloop 2012: De leegloopwedstrijd

Vandaag 03-06-2012 was mijn laatste wedstrijdje voor de marathon van Amersfoort en de zogenaamde "Leegloopwedstrijd"

De bedoeling van een leegloopwedstrijd is dat je even alle koolhydraten uit je lichaam verbrand, zodat je drie aansluitende dagen in kan gaan, waarin je weinig koolhydraten eet. De laatste drie dagen voor de marathon eet je dan juist weer heel veel koolhydtraten, zodat je lichaam het tekort aanzuivert en de juiste brandstof opslaat voor die immens lange afstand. Dit is nodig omdat je nu eenmaal niet voldoende koolhydraten in kan nemen om 42 kilometer lang voldoende brandstof te hebben, zelfs niet als je onderweg nog inneemt.

Ik had gekozen voor de 5 Engelse Mijlen, een afstand van 8.047 kilometer. Om drie redenen: Zo vlak voor de marathon wilde ik geen overbelasting gaan forceren. Daarnaast had ik de afgelopen week behoorlijk last van blaren, die ik had opgedaan tijdens de ruim 50 kilometer hardlopen van vorig weekend. En tot slot, het doel was de koolhydraten eruit te lopen, en dat doe je in het eerste half uur dat je loopt, daarna schakel je over op vetverbranding. Heel fijn als je af wilt vallen, maar dat stadium ben ik allang gepasseerd, ik zit al een jaar op mijn ideale gewicht.

Ik was redelijk vroeg en haalde mijn startnummer op zoń anderhalf uur voor de start. Ik kwam er achter dat mijn hartslagband nog thuis lag, en aangezien het bijna een thuiswedstrijd is (ik woon 10 minuten van Vleuten af) haalde ik deze nog even snel op. Omdat ik besloten had om een strak tempo van 13 km/uur te lopen, liep ik wel een beetje warm vooraf, anders gaat het te hard direct met koude spieren en loop je weer risico dat je blessures oploopt. En zo is gebleken, ik ben daar de laatste tijd gevoelig voor.

Het weer was gewoon slecht een half uur voor de start, het regende, het waaide en het was koud. Daarom had ik een wegwerp poncho aangetrokken, om zo in ieder geval droog te blijven, dat zijn toch fijne dingen, ik heb er voldoende liggen en moet er ook nog een paar teruggeven, die ik van loopmaatje Ron heb geleend, bedenk ik me nu. (note to self van maken maar weer :).

Ik stond redelijk vooraan bij de start, er waren ook maar rond de 200 deelnemers, waarschijnlijk viel het aantal deelnemers die zich ter plaatse wilde inschrijven erg tegen, omdat het weer nu niet echt uitnodigde om een lekker stukje te gaan rennen. Maar de Die-Hards waren er allemaal, inmiddels herken ik de gezichten wel.

Bij de start werd nog omgeroepen dat de Montfoortloop dit jaar niet doorgaat, dat is wel jammer, want deze route loop ik ook erg graag. Het is niet anders. Toen het startschot klonk gingen we ervandoor en verdwenen de eerste lopers al uit het zicht. Zij liepen een tempo dat een gewone sterveling als ik nu eenmaal niet kan lopen. Ik keek af en toe op mijn horloge en liep telkens ongeveer tegen de 13 kilometer per uur, of iets eronder, prima tempo. Halverwege de route stond een verversingspost, die ik maar oversloeg, want een 8 kilometer loopje kan ik wel zonder water overbruggen en had natuurlijk vantevoren wel voldoende gedronken.

Eigenlijk kwam ik geen moment in de problemen, de snelheid bleef goed, ondanks het gebrek aan training deze week en de blaren voelde ik wel, maar deden geen gekke dingen, doorlopen dus maar. Toen ik goed en wel warm was gedraaid, kwam de finish al in zicht. Het is toch niet helemaal mijn ding die korte, snelle loopjes, maar je hebt ze wel nodig.

Ik kwam aan de finish in 00:37:22, een mooie tijd met ruim 12,9 km/uur gemiddeld, redelijk vlak gelopen. Het bleek de 37ste tijd van de 181 deelnemers te zijn, een voor mij prima resultaat, meestal zit ik zo op de helft van de deelnemers.

Al met al vind ik de Lintloop een hele leuke, kleinschalige loop op een heel fijn parcours. De hele weg loop je autovrij en op een mooi gladde weg tussen voldoende groen in om het net niet saai te maken. De organisatie is prima in orde en de lokatie in het Desto Paviljoen is voorzien van alle gemakken. Dit is er eentje die ik elk jaar standaard op de agenda ga zetten. Ondanks het weer :)

Thuis aangekomen, besloot ikm toch nog een klein rondje van 5 kilometer uit te gaan lopen. Op de terugweg zag ik een bekende gele jas en dat bleek inderdaad loopmaatje Ron te zijn. Hij had mijn route gezien via de app van Looptijden en besloot even langs te komen. Omdat ik bijna thuis was, de uitloopronde gestopt, even bijgekletst en rustig naar huis gelopen. Al met al een geslaagde dag. Volgende week zal het een stuk moeilijker worden, dan moet ik er namelijk 42 gaan lopen. En dat is nu eenmaal een heel ander verhaal :)

IJsselsteinloop 2012

Zaterdag 26 mei werd in IJsselstein weer de IJsselsteinloop gehouden. Uiteraard liep ik ook weer mee en dit jaar koos ik voor de Halve Marathon. Vorige week hadden we met een stel Loopmaatjes al de route voor de 10 km eens verkend. De route van de Halve marathon ken ik heel goed, omdat ik hem regelmatig loop, maar dan in omgekeerde volgorde.

Het was snikheet deze dag, ruim 26 graden en daardoor had de organisatie maatregelen getroffen: Gratis petjes, meer drankposten en in samenwerking met de Brandweer ook een aantal sproeiers. Geen overbodige luxe, gezien de eerdere situaties bij deze loop in het verleden. De organisatie van de IJsselsteinloop is volgens mij de beste die ik ken, aan werkelijk alles is gedacht. Je kunt je in een mooie lokatie omkleden als je wilt (ik woon er toevallig 10 minuten vandaan), er is altijd voldoende parkeerplaats, eten en drinken en de weg is overal keurig afgezet. Dat laatste is ook niet zo vreemd, aangezien de organisatie in handen is van ons regionale politiekorps.

Op de ochtend zelf hadden we nog even snel een tweetup met een aantal Loopmaatjes van Twitter, even gezellig bijkletsen over de gezamenlijke hobby, voordat iedereen weer zijn eigen weg en route ging. Omdat er voldoende stemmen (likes op Facebook) binnen waren gekomen, konden ook de gebruikers van de app Looptijden gebruik maken van Livetracking, zodat mensen thuis via de pc de lopers konden volgen op een kaart van de omgeving, het biedt een leuke extra voor de thuisblijvers! Ik maakte er ook gebruik van en het werkte wederom perfect.

Om 11:00 startte de 10 kilometer loop en ik kon Loopmaatjes Ron en Ronald nog even aanmoedigen toen zij langskwamen. Zelf startte ik om 11:25 voor en zware 21 km loop op het heetst van de dag. Ik kwam nog een aantal bekenden tegen, waaronder Jan Spliet uit IJsselstein. Deze man is toch een soort wonder voor mij. Hij vertelde mij dat hij een beetje teleurgesteld was dat hij vorig jaar zijn allereerste Marathon in Amsterdam net niet onder de 3 uur had gelopen (zo dan) en dat hij swinters niet ging lopen omdat hij een hekel aan de kou heeft. maar op de HM in IJsselstein was hij er weer bij en liep uiteindelijk een tijd die goed was voor de 9e plaats.
De kanonnen gingen razendsnel vanaf de eerste lijn van start en ik zag ze redelijk snel uit het zicht verdwijnen.

Zelf liep ik een vrij strak schema op mijn huidige PR, zodat als het meezat ik nog iets zou kunnen versnellen aan het einde om zo nog net een nieuw PR te kunnen zetten, mocht het allemaal goed voelen. Maar de omstandigheden waren zo zwaar bij deze temperaturen, dat ik halverwege besloot geen risico's te nemen met over twee weken al de marathon in Amersfoort. Ik liet het tempo terugzakken van ca 12 km/uur naar 11 km/uur en besloot hem rustig op deze manier uit te lopen. En dat was maar goed ook want  met de kilometer werd het zwaarder. Gelukkig waren er echt overal drankposten te vinden, zelfs bewoners langs de route hadden sproeiers neergezet en verzorgden sponsjes en water. De organisatie had geen enkel risico genomen, dat was wel duidelijk.

Ik liep gestaag door en begon ook wat mensen in te halen die het te zwaar kregen in deze warme omstandigheden. op zoń 6 kilometer voor de finish zag ik ineens een bekend gezicht. Het was Loopmaatje Ron die met de fiets daar stond en al foto's makend een tijdje meefietste.

De laatste kilometers was de energie helemaal op, ik was vergeten een gel in te nemen die ik wel bij me had, en kon ook dit tempo niet echt meer lekker bijbenen. Dus niets forceren en rustig uitlopen, omdat de benen ook wat pijn begonnen te doen en ik daar tegenwoordig erg snel op focus na de blessure.

Bij de finish zag ik dt de tijd eigenlijk helemaal niet zo tegenviel en maar 1 minuut van mijn PR af zat. Eigenlijk dus prima gelopen ondanks de enorme hitte en behoorlijke wind tegen op een groot deel van de route. Het was weer een enorm fijne beleving en volgend jaar zie ik alweer naar uit!