Voor zover onze kinderen zich kunnen herinneren hebben we vier huisdieren. Twee honden en twee katten. De katten waren er het eerst, een jaar na de verhuizing naar ons huidige huis kwamen zij samen als setje binnen. Een jaar daarna kwam Lara, onze zwarte Labrador Retriever. In deze tijd hadden wij nog een eigen bedrijf en waren we (toen al) betrokken bij een forum op internet over Labradors. Op een gegeven moment stond daar een zielig verhaal over een Labrador, genaamd Tara. Voor haar werd er na een slechte start bij een zeer fout baasje een nieuw tehuis gezocht.
.jpg)
We besloten met Lara te gaan kijken bij de blonde labrador Tara. Als het zou klikken, zouden we overwegen om Tara ook in onze roedel op te nemen. Vanaf het eerste moment dat de dames elkaar tegenkwamen was er een chemie, een twee-eenheid. Zij besloten samen dat zij bij elkaar zouden blijven, we keken toe en konden niet anders dan Tara mee naar huis nemen.
De momenten dat zij de afgelopen elf en een half jaar uit elkaar zijn geweest, zijn op een hand te tellen. Samen deelden zij de mooiste momenten. Samen naar het bos, mee naar meetings en wandelingen met andere honden van het forum.
Samen rennen, zwemmen, door de sneeuw, het zand, het gras.
Onze honden zijn weinig ziek geweest, we hebben wel de meest bizarre en bijzondere momenten samen meegemaakt, maar altijd met een goed einde.
Ze werden ouder en de haren rond de snuit werden grijs. de lange wandelingen moesten we inruilen voor korte rondjes door het parkje waar ze altijd zo graag zijn geweest. Nooit wilden ze alleen, ze moesten samen, hoe moeilijk dat soms ook was.
Lara kreeg enige tijd geleden een Tia, werd anders, minder aanhankelijk, meer eigenzinnig qua karakter, kreeg er een ziekte overheen waardoor ze nog eens veranderde. Door haar Cushing moet ze veel medicijnen, maar naar Tara en ons toe is ze altijd lief gebleven, nooit eens lelijk doen, altijd de allerliefste hond.
Tara kreeg steeds meer een ingevallen snuit, liep steeds moeilijker en kon op het laatst nauwelijks meer opstaan. Ze kreeg er veel pijn bij en haar gebit ging haar ook beperken om lekker te eten. Ondanks dat stond ze altijd vooraan voor een koekje en wist hier in de omgeving precies wie er iets lekkers bij zich draagt. Tara kon op het laatst wel nors reageren naar onstuimige honden, maar nooit deed ze echt lelijk.
Beide honden werden langzaam incontinent, konden vaak niet lang meer de plas ophouden. Door haar ziekte moet Lara er vaak tussendoor uit en toch vinden we af en toe een grote plas beneden op het laminaat.Tara kon steeds moeilijker haar plas ophouden en lekte continu als ze ergens lag. Ze had pijn met opstaan en was niet meer de enthousiaste hond die zij ooit was.
De dag na Kerstmis ontstonden er grote urinevlekken op het kleed waar zij lag en ze wilde niet veel meer eten, niet veel meer drinken en had duidelijk geen kracht meer in haar achterlijf. We belden de dierenarts en konden snel langskomen. We namen Lara ook mee, immers zijn ze altijd samen naar de dierenarts geweest.
De dierenarts vertelde dat ze veel pijn moest hebben en de spiermassa sterk was afgenomen in haar achterpoten. Er was geen verbetering meer mogelijk.
Samen besloten we dat we haar de verdere pijn wilden besparen en spraken de moeilijkste woorden uit, die we op dat moment konden bedenken.
Tara keek me nog een keer aan toen ze langzaam wegzakte van de narcose, ik zei dat het goed was dat de pijn zou stoppen en bedankte haar voor al die mooie jaren. Haar allergrootste maatje Lara was tot het laatste moment aan haar zijde, haar vrouwtje was bij haar. Het was goed zo.Vredig is ze ingeslapen.
Lara keek op naar de deur, en wilde naar huis. Ze keek niet meer om, het afscheid was geweest.
Lieve Tara, ik wil je graag twee verhaaltjes meegeven.
De eerste is een heel mooi verhaaltje die ik jaren geleden voor het eerst las.|
De tweede is een gedichtje van mij, voor jou!
Er is een plaats in de hemel die Regenboog brug heet.
Als een dier waar je veel van houdt doodgaat,
dan gaat dat dier naar de Regenboog brug.
Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden,
zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig.
Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter.
Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding:
Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje
achter hebben moeten laten.
Ze rennen en spelen met elkaar, maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen
en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling verlaat hij de groep,
rent over het groene gras, sneller en sneller.
Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen,
houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging.
Om nooit meer uit elkaar te gaan.
De vrolijke kussen overstelpen je gezicht,
je handen aaien zijn liefdevolle kop
en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.
En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...
_________________________________________________________________________________
Tara
Dank je voor alle jaren dat je bij ons was
Ik zie je nog in de zon, het water en in het gras
Je lekke bal, die je altijd achterna rende
Het plezier, je straalde dan zoals we je kende
In het bos, met een grote plons in het water
De lange wandeling naar huis kwam dan wel later
Met je grootste maatje Lara trekken aan een tak
Samen rennend, stoeiend, helemaal uit je dak
Achter in de tuin, lekker in de zon op de bank
Een koekje erbij en in je ogen niets dan dank
Trouw altijd aan mijn zijde, de vaste rondjes
Rennen, vliegen, spelen met de andere hondjes
De jaren kwamen en gingen voorbij
Nog steeds was je steeds aan mijn zij
Moeilijke tijden en mooie momenten wisselden elkaar af
Samen opgroeien met de kinderen en de liefde die je gaf
Nu ging het niet meer en keek je me een laatste keer aan
Ik zei dat het goed was en liet je gaan...
Ik zie je vast weer een keer terug
Tot ziens lieve Tara, tot aan de andere kant van de Regenboogbrug!
