Wat een gedoe!

Ik kan het inmiddels niet meer anders omschrijven: Gedoe!

Zoals al eerder over geschreven is het blessureleed alom en ben ik zowel bij de huisarts, fysiotherapeut , alswel de manueel therapeut niet veel verder gekomen dan rust, rust en nog eens rust.

Al een tijdje geen blogs meer van deze hardloper, en dat komt dus met name omdat er weinig meer gelopen is. De laatste poging was een wedstrijd in mijn eigen woonplaats: De IJsselsteinloop.
Een geweldig leuke wedstrijd waar ik uit zou komen op de Halve marathon. Omdat ik nog steeds last had van een blessure aan of rond de enkel, besloot ik de afstand om te laten zetten naar de 10 kilometer.

In de ochtend had ik nog een leuke meeting gehad met een aantal @loopmaatjes en het weer zag er prima uit. Dus stond ik met veel plezier aan de start samen met de talloze andere lopers die de weg naar IJsselstein hadden kunnen vinden.

Na het startschot kwam er langzaam beweging in de karavaan en kon ik langzaam toe werken naar een voor mij prettige snelheid. Een poging PR te verbeteren had ik allang laten schieten, en ik wilde gewoon naar vermogen gaan rennen. Direct aan het begin voelde ik mijn voet, ondanks de ontstekingsremmer en pijnstilling al direct zitten. Toch had ik niet te mopperen over de snelheid, zonder echt aan te zetten, lag die tegen de 13 km per uur. Na 1800 meter schoot de pijn er echter volledig in en trok ook naar beide bovenbenen door waarschijnlijk een geforceerde loophouding. Dus dan maar slim zijn en direct uitgestapt bij het 2 kilometerpunt, op 150 meter van mijn huis af.

Deze loop was dus alweer snel voorbij en ondanks het fijne gevoel van het rennen, toch weer een domper. Maar weer terug naar de huisarts, kijken of we weer een verwijzing kunnen scoren.

De @Loopmaatjes estafette in de Loop van Leidsche Rijn

Het moest het grootste evenement worden van de @loopmaatjes community en dat werd het ook. Doordat in totaal 27 teams zich hadden opgegeven werd de estafette ook nog eens officieel bezegeld met de naam van de @Loopmaatjes community, hoe cool is dat!

Ik zou hem lopen met loopmaatje Ronald Brak uit IJsselstein en de verdeling was gemaakt op 10 km door ondergetekende en Ronald zou de laatste vijf kilometers volmaken.

Omdat er een dagprogramma was gemaakt, was ik al vroeg ter plaatse in Vleuten en kon de auto nog redelijk makkelijk kwijt. Ook Ronald was er al, want zijn zoon Dlanor liep de 2 kilometer en moest al vroeg starten.

Ter plaatse aangekomen was het weer een feest der herkenning met Marteijn en de andere Loopmaatjes die allemaal voor de gelegenheid hun outfit aangetrokken hadden, wat een leuk gezicht.

Hier moest natuurlijk een foto van gemaakt worden en ook van de afzonderlijke teams werd een leuke foto gemaakt op het podium tussen de Romeinen die speciaal voor de gelegenheid weer tot leven waren gewekt. De sfeer was direct al top en ondanks mijn blessure was ik toch blij om hier te kunnen zijn.

Na het maken van de fotoś nog even hier en daar bijgekletst en toen mochten we naar de startvakken toe. Omdat we in de Estafette liepen mochten we direct achter de prominente lopers starten en dat was leuk..

Na de start bleek mijn voet wel wat gevoelig te zijn, maar ik zou de pret er niet door laten drukken, verschillende loopmaatjes schoten ervandoor, ik liet ze gaan, want ik moest de dubbele afstand afleggen, alvorens te worden afgelost door Ronald. Omdat ik weinig had gelopen de afgelopen periode na de marathon van Rotterdam deed ik rustig aan voor mijn gevoel, maar bleek toch wel lekker door te lopen.

De eerste 5 kilometer tikte ik netjes af in 24:25, een keurig tempo. Bij het wisselpunt zag ik alle loopmaatjes staan en een aantal mensen die al waren afgelost stonden uit te hijgen. Ik hield het tempo er rustig op en begon aan het tweede deel van het traject. Ook nu liep ik de afstand lekker vlak weg in 24:26 en zag Ronald al staan. Bij de wissel probeerde ik hem te helpen met het hesje aan te doen, maar dat bleek later op zijn kop te zijn.

Ik riep naar Ronald dat ik even uit zou hijgen en weer bij hem aan zou sluiten, want ik had bij nader inzien niet echt zin in een busje terug naar de finish te gaan als ik me ook goed genoeg voelde om nog 5 kilometer er bij te lopen. Dus zo gezegd zo gedaan en nadat ik wat op adem was gekomen rustig begonnen aan het laatste deel.

Onderweg kwam ik loopmaatje Arne Coomans tegen die barefoots had gelopen en hetzelfde idee had, samen liepen we rustig op met de meute. Onderweg werden we ingehaald door ondermeer Ron Daalhuizen die er een flink tempo in had zitten. Ronald kon ik telkens niet zien en dat kon maar één ding betekenen, dat hij ook een lekker tempo erin had.

Ongeveer een kilometer voor de finish vond ik uiteindelijk weer de aansluiting bij Ronald en zo konden we samen met Arne op de finish aflopen. We tikten als de "Steinlopers" in de estafette af in een mooie tijd van 1:17:14. Echt goed gedaan ook van Ronald.

Mijn enkel was behoorlijk gevoelig, maar ik heb het er graag voor over gehad. Nu maar wat rust nemen de komende dagen.

Na de finish kregen we nog een sportdrank die er wel in ging en tegen inlevering van het hesje ook nog een bijzonder lekker lunchpakket, en van al dat lopen krijg je natuurlijk wel honger!

Na de lunch nog even lekker bijgekletst met de andere loopmaatjes en een mooie medaille en het bijbehorende t-shirt in ontvangst genomen. En zo kwam aan een fantastische dag een einde met de klanken van de Anitas op het podium die de sfeer er goed inbrachten, erg leuk om mee te maken!

Al met al een topdag die we niet snel zullen vergeten, niet in de laatste plaats omdat het zo leuk was al die loopmaatjes weer eens te zien en met een flink aantal nieuwe +loopmaatjes kennis te kunnen maken!

Volgend jaar weer? Ik teken er vast voor, maar dan zonder de hesjes, want daar zijn de +loopmaatjes shirts veel te mooi voor!

---

De welverdiende medaille en het speciale t-shirt

Mijn tweede hardloopleven

Mijn tweede hardloopleven gaat vandaag van start. Na de grote afvalrace in 2010 (-30 kg) en het stoppen met roken in datzelfde jaar, zocht ik een manier om te bewegen en zo mijn gewicht op peil te kunnen houden.

De sportschool werd ik niet gelukkig van, fietsen vond ik wel leuk, maar dan toch meer recreatief en vooral op mooie zomerdagen. Uiteindelijk werd mijn sport het hardlopen.
En dat viel in het begin niet mee, de eerste pogingen eindigden steevast in zeer ongelukkige en vroegtijdige beëindiging van mijn rondjes. In het begin ca 400 meter, later werd dat al 800 meter aan één stuk, maar echt progressie zat er niet in.
Totdat iemand mij wees op het feit dat ik gewoon te hard liep, dus tempo aangepast en hoppa dat ging een stuk beter.
De hele kilometer werd gehaald, dat werden er vijf, tien, twintig en uiteindelijk zoals mensen weten die mij kennen, heb ik de marathon een aantal keren gelopen.

Mijn marathonverleden is niet vlekkeloos, de allereerste moest ik uitstappen vanwege een gescheurde spier in Utrecht, gevolgd door de marathon in Amersfoort die ik uitgelopen heb, en dat ging nog best lekker ook. Gevolgd door Amsterdam met 30 kilometer krampen in de kuiten en Rotterdam, recent, met een voetblessure. Beide wel uitgelopen, maar dat was zowel in Amsterdam (3:52) als Rotterdam (4:14) niet echt vanzelfsprekend. In eerdere blogs kun je lezen hoe dit is gegaan allemaal.

Er lijkt echter wel een rode draad te zijn, elke keer als er een marathon aankomt en mijn trainingsschema wordt intensiever, loop ik tegen tal van lichamelijke problemen aan. Conditie is prima, gewicht is prima, spieren zijn goed. Maar blessures in de gewrichten lijken meer een vast patroon te hebben. Voor Utrecht een knieblessure, voor Amersfoort knie en heup, voor Amsterdam knie, heupen en enkels en de enkel in Rotterdam.

In de aanloop naar de Afsluitdijkrun (ca 30 kilometer) begon mijn voet rond de enkel zeer te doen. Niet echt heel pijnlijk, maar toch vervelend. Toch maar besloten deze te lopen en dat werd een moeilijke tocht, mede door de snoeiharde wind tegen. Na de Afsluitdijkrun begon mijn enkel op te zwellen en dat was zelfs zo fors, dat eender welke schoen ik aantrok, het deed behoorlijk zeer. In de ochtend bij het opstaan kon ik nauwelijks een stap verzetten, had ik eenmaal wat gelopen dan ging het nog wel goed. Even later besloot ik dan toch de hardloopschoenen aan te trekken en een rondje te maken.

Dat ging eigenlijk wel redelijk goed als het rondje binnen een kilometer of 12 bleef en in een niet te hoog tempo. Ging ik te hard of te ver, dan volgde steevast een stekende pijn rond de enkel en moest ik stoppen. Ook het herstel werd steeds langer.

Huisarts en/of Manueel therapeut of toch Podoloog?

Tijd dus om eens langs de huisarts te gaan. Deze bekeek mijn enkel en trok de conclusie dat er een peesontsteking in mijn voet zat. Dit moest met rust genezen, maar na overleg, mocht ik toch aan de start verschijnen van de Marathon in Rotterdam, zolang ikzelf het idee had dat het mogelijk was. Ook de manueel therapeut, waar ik voor mijn gewrichten in behandeling ben, had even gekeken en vertelde dat het wel mogelijk was, maar dat hij mij daarna wel even verder wilde bekijken.

Dus ik heb de marathon met veel moeite uitgelopen in Rotterdam (zie eerdere blog) maar daarna deed de enkel teveel pijn en nam ik weer contact met de huisarts op. Hij verlengde mijn kuur met Dyplofenac (een onstekingsremmer) met 10 dagen en in die dagen moest ik volledige rust houden. Ik mocht wel fietsen en zwemmen, maar hardlopen en zelfs langere wandelingen waren nu strikt verboden.

Drie weken van volledige hardlooprust verstreken en zoals gezegd ging ik terug bij de Manueel therapeut. Hij bleek een podoloog in huis te hebben gehaald en zij bekeken opnieuw mijn voet deze week en zeiden stellig, dit is geen peesontsteking!
Direct een behandeling met het terugzetten van een bot ergens onder de enkel en massage om het soepel te maken. Die massages moest ik ook thuis zelf doen op de pijnlijke plek en ik moest opnieuw twee dagen rust houden met hardlopen. Maar wandelen mocht na een dag wel! De wandeling van een uur verliep redelijk pijnloos en soepel.

Langzaam aan begint nu de zwelling af te nemen en zoals afgesproken mag ik dan vandaag proberen een klein stukje te gaan hardlopen.
En dat ging heel redelijk, wel heb ik me gehouden aan de voorgenomen afstand van 6 km maximaal en het tempo ook laag gehouden. Er lijkt dus langzaam een omslag te komen, ik ben er blij mee!





Terugkomend op de titel van de blog "Mijn tweede Hardloopleven" heb ik besloten even alles overboord te gooien. Het is niet leuk een gezonde en leuke hobby te hebben, die je continu niet kan uitoefenen. Vanaf nu ga ik dus wat aanpassingen doen, waardoor er wat meer risico vermeden gaat worden. Dus niet lang van te voren lange wedstrijden gaan plannen, maar werken met het gevoel van de dag. Voelt het allemaal goed, is alles mogelijk, maar de druk om toch van start te gaan, terwijl niet alles ok voelt, daar wil ik even van af zijn.

Daarnaast ben ik dus begonnen met een traject om mijn lichaamshouding te verbeteren, door een slechte zithouding van jaren, een auto-ongeluk en veel stressinvloeden, ben ik behoorlijk krom gaan lopen de laatste jaren. Hierdoor zijn veel wervels en gewrichten onder druk komen te staan. Dit is nu allemaal door middel van het zogenoemde "kraken" door een manueel therapeut weer recht gezet en met hem zit ik nu in een traject om een blijvende verandering in de houding voor elkaar te krijgen.

Ook zal ik iets minder prestatiegericht gaan hardlopen, het plezier zal voorop staan (dat stond het trouwens ook al hoor) en de vorm van de dag gaat bepalen wat de snelheid die dag gaat worden. Dus niet elke keer meer op zoek naar een verbetering van het PR.

Tot slot zullen alle spieren ook de nieuwe houding moeten gaan ondersteunen, dus ik ben begonnen met core-stability oefeningen en tal van andere oefeningen om de boel soepel en hopenlijk blessurevrij te gaan houden.

De schoenen zullen ook een rol gaan spelen, ik loop al vaak op minimalistische schoenen, maar zal dit in een heel rustig tempo meer gaan proberen uit te bouwen, waarvan acte!