zondag 28 oktober 2012

IJsselstein ontmoet Nieuwegein 2012

Na de marathon van vorige week, was het nu tijd voor de jaarlijkse funrun tijdens de prestatieloop"IJsselstein Ontmoet" En dat was deze editie Nieuwegein. Dit jaar geen snelle 20 km, maar een rustige 10 kilometer. Allereerst omdat ik nog aan het herstellen was van de marathon van Amsterdam één week eerder, anderzijds omdat Loopmaatje Ronald Brak heel graag een nieuw PR wilde lopen.






De 10 kilometer werd het dus en die loopt van de Overtoom in IJsselstein naar het sportpark In Galecop (Nieuwegein), waar atletiek vereniging Atverni is gezeteld. Je kunt de route ook omgekeerd lopen vanuit Nieuwegein naar IJsselstein of de 20 kilometer, waarbij je respectievelijk in Nieuwegein of IJsselstein start en finisht. Daarnaast is er een 5 kilometer en een jeugdloop. Voor ieder wat wils dus.
Leuk detail is dat iedereen die vanuit IJsselstein startte een rood loopshirt aankreeg en iedereen die vanuit Nieuwegein startte een blauw shirt. En dit shirt mag je nog houden ook van de sponsors, waarvoor dank!

Dus even warmlopend op tijd het startnummer en t-shirt opgehaald en hardlopend weer terug op weg naar het startgebied. Ik had er dus al bijna 5 kilometer opzitten en de loop moest nog beginnen :)

Het afhalen was in de bibliotheek in IJsselstein en daar ontmoette ik ook loopmaatjes Christine, Peter en Rene die ook allemaal deze loop zouden gaan doen. Ook Ronald was aanwezig en buiten kwamen we Ron tegen. Op zijn Rons zou hij de 20 kilometer gaan lopen, dat wil zoveel zeggen als veel te hard voor het herstel, twitterend, fotograferend en uiteindelijk altijd in een dusdanig snelle tijd weer binnen, dat die tijd ook steevast onder mijn PR ligt. Frustrerend genoeg dus :)



Maar vandaag ging het om Ronald, dus we startten op een schema van 55 minuten, ik wilde als haas twee dingen bereiken: een tijd onder het huidige PR van Ronald (die was ruim 59 minuten, gelopen op de Singelloop in Utrecht dit jaar) én Ronald nog iets sneller binnen brengen dan hij dacht te kunnen lopen :) Maar dat laatste vertelde ik nog maar niet, want ik wist dat hij daarvoor diep zou moeten gaan, heel diep waarschijnlijk zelfs.

Halverwege zat Ronald er al behoorlijk doorheen, maar een gel en wat water moest hem er doorheen trekken. Waar hij in het begin nog wel wat praatte, werd hij nu wat stiller en moest er gewerkt worden. We hadden afgesproken dat hij na de 7,5 kilometer ongeveer gewoon achter mij aan moest gaan hollen in plaats van ernaast en dat deden we maar toen we met de kop in de wind over de Galecopperwetering moesten lopen, de wind had daar vrij spel en dat merk je wel in je tempo. Ik probeerde hem daar zo goed als mogelijk uit de wind te houden. Ronald kreeg meer moeite om aan te sluiten.

Dat was ook wel logisch want we liepen net iets sneller dan ik hem onderweg meldde in het schema. Aangezien hij ook de looptijden app aanhad, hoorde hij wel dat hij te hard liep, maar dacht dat het vast een afwijking was. Dat was het dus niet.

Op het 9 kilometer punt zagen we ineens Ron, die uitgebreid de tijd nam om een foto te maken van ons. Ronald lachte zo goed en kwaad als het ging voor de foto, en door weer, om het laatste stukje nog even op tempo te blijven. Alles deed hem zeer inmidddels, maar hij hield vol.
We kwamen het Atverni terrein op en zagen de finshboog. De klok stond op 56 minuten en een beetje toen we de finshlijn passeerden. Een hele mooie tijd voor Ronald, die even flink moest uithijgen, maar ook weer redelijk snel hersteld was. Lekker even wat banaan en appel een een sportdrank doet wonderen.

We zagen daar ook Christine en Peter uit Nieuwegein die beide ook een mooie tijd hadden gelopen.

Al met al een leuke gezellige loop, een goed hersteltempo voor mij en een mooi PR voor Ronald. Uitstekend dagje hardlopen dus :)






maandag 22 oktober 2012

De Marathon Amsterdam


Maandenlang leek het nog mijlenver, de marathon van Amsterdam. Dan ineens is het zover en sta je aan de start van de grootste marathon van Nederland. Mijn 3e marathon, na Amersfoort in Juni van dit jaar en Utrecht in April. In Utrecht heb ik hem niet uitgelopen vanwege een blessure, dus de spanning zat er goed op, hoe het deze keer zou gaan.

De dag ervoor was ik met Jolanda al het startnummer en het shirt op wezen halen bij de Expo in Sporthallen Zuid in Amsterdam. Een leuke Expo met allerlei zaken die met hardlopen te maken hebben.
We mochten omkleden bij de Hardloopwinkel, die in het Olympisch stadion is gevestigd. Waarvoor heel veel dank nog. Daarna gingen we naar het startvak in het stadion zelf. Er heerstte hier een enorm leuke sfeer, veel zenuwachtige mensen en iedereen stond letterlijk te trappelen om van start te gaan. Eerst nog even snel wat sanitaire stops en de muziek zwelde aan...
Bij mij voelde het al dircet niet goed, beide kuiten sprongen in de kramp, soms afzonderlijk, soms alletwee de benen tegelijk. Nu heb ik dat wel vaker, dus ik maakte me niet zoń zorgen.
Tijdens de Dam tot Damloop begon ik ook zo aan de wedstrijd en liep een heel dik PR op de 10 Engelse Mijlen. Ik was dus niet in paniek, maar het deed wel zeer :)


Na nog even elkaar opgepept te hebben voor de komende 42 kilometers klonk in de verte het startschot en zagen we een wolk van donkere lopers beginnen aan hun marathon in een razend tempo. Pas ruim 5 minuten later kwam er wat beweging in ons startvak Oranje (eindtijden van 3:30 tot 4:00). Eindelijk waren we onderweg. In het begin stroopte al de lopers op in de straten van Amsterdam en was het onmogelijk je eigen tempo te lopen. Ook hiervan was ik niet onder de indruk, tijd zat nog om de trage start weer goed te maken. Wat me meer zorgde baarde was dat de pijn in de kuiten bleef zitten, en ik moest tot overmaat van ramp ook nog een stop maken om wat vocht kwijt te raken in de eerste kilometers.

Bij de 5 kilometer schoot het enorm in de kuiten en moest ik stoppen om wat te rekken en te strekken. Het duurde een eeuwigheid om weer op een redelijk tempo te komen, bij de 16 kilometer ging het weer echt niet meer en moest ik helaas weer een tussenstop maken. Weer langzaam aan op tempo, maar nu begon er een stuk met een erg forse tegenwind langs de Amstel. Dat was afzien, inmiddels had ik zeer zware benen en de pijn in de kuiten begon extreme vormen aan te nemen. Bij de 30 kilometer liep ik alsof ik op houten stelten liep en moest weer de kuiten tot rust laten komen, totdat de ergste kramp eruit was. En weer terug vechten in de wedstrijd, opgeven was geen optie, maar de finish was ook nog zo ver. Gek genoeg was het schema nog steeds haalbaar als ik tempo maakte, maar elke keer de stops goedmaken begon ook in de conditie zijn tol te eisen. En ik compenseerde de pijn in de kuiten, door op een ongewone manier te rennen, dat kostte veel energie.

Op de 35 kilometer moment besloot ik de streeftijd van 3:45 maar te laten varen en een lager tempo aan te houden om in ieder geval de finish te kunnen halen. Ik werd nu ook steeds meer ingehaald en had nog maar één doel, het Olympisch Stadion in Amsterdam binnenlopen. Daar was de finish, daar zou de enorme pijn stoppen, daar was de glorie, de medaille, mijn loopmaatjes.
Hoe zouden zij zijn gegaan, zouden er PRś zijn gesneuveld, hoe zou het met de debutanten op de marathon zijn gegaan. Allemaal vragen die me de laatste kilometers bezighielden.

Uiteindelijk was het dan zover, met het gevoel nu totaal uitgeschakeld, in een slakkengang het stadion binnen, ik hoorde alle mensen juichen en klappen, dat was vast voor mij, wisten zij van het gevecht dat ik had geleverd, hoe diep ik was gegaan, hoever 42,2 kilometer lopen met kramp eigenlijk is..





Na de finish merkte ik dat ik de tranen in de ogen had, alle emotie kwam los, ik had het gered! Ik had deze niet verwacht uit te lopen en heb ruim 35 kilometer tegen de kramp gevochten. Misschien zijn dit wel de mooiste marathons.




De komende dagen staan in het teken van herstel, de kuiten doen nog zeer, drie bloedblaren zorgen ervoor dat lopen ook niet echt handig gaat en de trap lijkt een bijna onneembare hindernis, aan welke kant ik ook sta.

   

Mijn tweede marathon was een mooie om op terug te kijken, en ook nog een PR!. Laten we dat niet vergeten, ruim 8 minuten van de tijd af.


Mag ik dan toch tevreden zijn? Ja dat mag ik!

En eigenlijk mogen alle lopers van de #020groep dat zijn, en natuurlijk alle andere helden die deze 42,2 kilometer in Amsterdam hebben gelopen, de 8 kilometer of de Halve marathon! Zij besloten alllemaal hun zondag te besteden aan de mooiste ervaring die er is, het hardlopen.





maandag 1 oktober 2012

De Singelloop in Utrecht


Het is een drukke tijd voor de meeste hardlopers in deze maanden. Zo ook voor mij. Na vorige week de Dam tot Damloop te hebben gelopen, duurde de euforie van de geweldige tijd (1:13) niet al te lang. Immers donderdag stond er een lange duurloop op het programma met de Loopmaatjes Martin en Ron. Zij zouden oorspronkelijk een duoloop gaan doen, maar ik kwam in mijn schema ook nog een lange duurloop te kort en nam dus een vrije middag om aan te haken. Dus snel naar huis om om te kleden en direct door naar Ron, die gelukkig op slechts een paar honderd meter van mij af woont in dezelfde woonplaats IJsselstein. De LDL werd er een waarin we pittige versnellingen inbouwden en we dus ruim boven de 11 km per uur de 33 kilometers volbrachten.



Die loop zat zaterdag nog redelijk in de benen. Ik voelde het al tijdens de warming-up, en wilde gewoon voor een goede tijd gaan op het schema voor 46 minuten. Loopmaatje Ron liep ook weer mee en zou op een zeer ambitieus schema weggaan van rond de 43 minuten (zijn huidige PR). Ik besloot op het laatste moment met hem mee te lopen en te zien waar het denkbeeldige schip zou strandden. Dat werd rond de 3 kilometer, mijn adem kwam hoog te zitten en ik zag de oorzaak direct. De 2e kilometer ging in 15,5 km/uur en mijn hartslag kwam nu al boven de 180 slagen per minuut uit. Uit ervaring weet ik dat dit gaat wreken, verderop de race en besloot dus Ron te laten gaan en een eigen race verder te lopen. Ik liet mezelf zakken en zag een mede loopmaatje die ik even een schouderklopje gaf. Naarmate de kilometers verstreken kon ik het tempo redelijk volhouden, maar kon niet voorkomen dat ik iets onder het schema kwam te lopen. Daarnaast leek het alsof ik ook ruim honderd meter meer liep dan de kilometer borden.

Toen eindelijk de finish kwam was er niet genoeg energie meer over voor een eindsprint. Ik besloot geen risico's te nemen, omdat ik in training ben voor de marathon van Amsterdam. En die is al over 3 weken, heel blijven is dus het meest belangrijk. 

Uiteindelijk passeerde ik in 46:09 de finish. Net niet wat ik in gedachten had, maar wel een nieuw PR. Uiteindelijk dus heel tevreden met deze race en het geeft weer vertrouwen voor de marathon op 21 Oktober.


Op Hoogte stage in IJsselstein


Weer aan de gang met de O2 Trainer

Na een (relatieve) rustweek is het deze week weer een topweek qua trainingen voor de Amsterdam Marathhon 2012. Nog drie weken keihard trainen en dan begint alweer de laatste week voor de marathon. In deze laatste week wordt er niet meer getraind. In de komende weken moet alles op zijn plaats gaan vallen, de snelheid, het vertrouwen en vooral de conditie. Vanaf deze maandagmorgen begon dus weer de routine. Één van de hulpmiddelen die ik gebruik is de O2 Trainer van Bas Rutten. Ik test deze voor de Loopmaatjes community en doe dus een verslag van de vorderingen hiervan, middels deze blog. Dus al om 6:30 zat ik metd e O2 Trainer in de mond op de hometrainer voor een intervaltraining van 3 keer de HF naar 180 te jagen en vervolgens tussendoor even rustig trappen. Daarna even wat rek- en strekoefeningen, nog steeds met de O2 Trainer in. Inmiddels ben ik aanbeland bij hulpstuk maat 4 en ga er steeds beter mee om, geen duizeligheden meer en ik meen af en toe te merken dat er op een of andere manier wat meer lucht lijkt te zijn.

Voor degenen die nog niet precies weten wat de O2 Trainer is, leg ik dit graag uit: Het is een
 nieuw en slim trainingsmiddel dat binnen 6 weken met een training van 3 x 30 minuten per week het uithoudingsvermogen tot 30% zou moeten kunnen verbeteren. Bekende namen als Heleen Bij de Vaate, Rob de Hooge en Ruth van der Meijden zijn ermee in training en geven positief bericht af.

De O2 Trainer is een mondstuk dat gebruikt wordt tijdens een training lopen, fietsen, crosstrainer, tacx of fitness oefening. Door wekelijks de inademingopening te verkleinen, legt het je lichaam een gecontroleerde beperking op met als resultaat een versterkt middenrif en versterkte ademhalingsspieren, meer longvolume en explosieve verhoging van rode bloedlichaampjes.

Professionele atleten gaan enkele weken voor een belangrijke wedstrijd op trainingskamp hoog in de bergen. Met de O2-Trainer zou dat niet meer nodig zijn.

Zelf begin ik langzaam verbetering te merken in de belasting en heb wel de indruk dat de VO2max stijgende is. Lastig om dit exact te zeggen, omdat een meting van deze waarde een echte medische handeling is.
Maar toch lijkt er meer zuurstof te zijn!