De marathon in Amersfoort

Om maar met de deur in huis te vallen: Mr. President, we've got ém!
De marathon Amersfoort zit er op en ik heb hem helemaal uitgelopen, alle 42 kilometers en de 195 langste meters in mijn leven ook :) Al vroeg stond ik naast mijn bed vandaag met veel onrust. Ik wilde rennen en veel ook. De afgelopen dagen had ik ook zoveel koolhydraten ingenomen, dat het bijna niet meer mogelijk was om niet te rennen. De benen waren er klaar voor, ik was er klaar voor en vandaag mocht het eindelijk.
De revanche van Utrecht, uitlopen was dus het motto, tijd maakte me niet zoveel uit. Ik had wel bedacht dat ik weg zou gaan op een schema van 4:00 en wel zou zien hoe het ging. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet over het parcours in Amersfoort: Alle wegen gaan daar omhoog, en steil ook! En sommigen eindigen in een zandpad, waar je nauwelijks doorheen kunt ploeteren. 

Maar daar staat tegenover dat je door het dierenpark mag lopen en ook echt de dieren onderweg ziet staan. (Vandaag dus wel beren op de weg, maar dan de echte). En het publiek in Amersfoort wil ik toch ook even noemen, ik heb nog nooit zo'n publiek tijdens een loopevenement gezien, ze blijven klappen, roepen je naam, overal muziek. Die Amersfoorters weten er wel een sfeertje neer te zetten.

Het parcours voor de Marathon is in grote lijnen hetzelfde als de Halve Marathon, je mag alleen het rondje twee keer lopen. De tweede keer loop je dan weliswaar niet meer door het Duerenpark, maar je komt wel door een soort Loods, waar een DJ stond te draaien. Heel apart allemaal. 
Voor een PR hoef je er niet van start te gaan, want tenzij het je eerste is, zoals bij mij, ga je niet in de buurt komen van je beste tijd. Daar leent dit parcours zich niet voor.


Dan over de Marathon zelf, ik startte dit keer niet te snel en liep zonder pijntjes de eerste kilometers weg. Het was enorm druk, dus de eerste 10 kilometer liep je dan ook behoorlijk tussen de andere lopers in, waardoor het wat lastig was je eigen tempo te pakken. Maar ik kwam er niet voor een toptijd, wilde hem gewoon uitlopen en daardoor genoot ik er behoorlijk van. De benen voelden gewoon goed, ondanks dat er wat gemene bruggen in dat deel van het parcours zitten.

Na een kilometer of 18 nam ik de eerste gel, omdat ik voelde dat de energie wat weg begon te vloeien, de gel deed zijn werk en ik kon het beoogde tempo weer pakken. Bij zoń kilometer of 25 hoorde ik ineens een wel hele bekende stem naast me. Ik keek op en het bleek Loopmaatje Ron te zijn op de fiets. Net als in IJsselstein bleef hij tot het einde mee fietsen. Ik vind dat wel erg prettig, ondanks dat ik niet veel zeg. Ron weet ook perfect op de achtergrond te blijven, laat het initiatief aan je zelf over, dringt zich niet op, maar is er wel. Al met al dus erg prettig!
Hij maakte nogal wat foto's en filmpjes, ik ben benieuwd, want ze zullen niet allemaal even fris ogen :)

De kilometers omhoog begonnen nu ook de tweede ronde, ongeveer 8 steile kilometers omhoog met maar een heel klein stukje vlak ertussen. Dit is werken, keihard werken. En als je dan boven denkt te zijn, ga je de zandbak van de Leusder hei in, die ik nog zo goed ken van mijn diensttijd. Ik heb er wat rondgehold in die jaren, met en zonder bepakking. 


De laatste kilometers waren zwaar, al dat klimmen omhoog en het mulle zand hadden wel het nodige gevergd van de energie en tegen de 38 kilometers had ik de gels opgebruikt. Gelukkig had Ron er nog een in de aanbieding (komt wel weer terug Ron, en heb ook nog steeds een stapel Poncho's liggen) Het gaf weer de energie om door te gaan en gelukkig kwam er ook een stuk naar beneden dit keer. Omdat er een grasveld naast de weg lag, besloot ik over het gras te rennen naar beneden, zodat mijn knieën een beetje ontzien zouden worden, terwijl je dan wel snelheid kunt maken. Dat werkte wel want ik liep aardig in op wat voorgangers. Daarna mochten we weer aan een klim omhoog beginnen. 

Na een tijdje liepen we de bebouwde kom weer binnen en dat waren de laatste kilometers. Nu kwam het aan op karakter, alles was leeg, de Amersfoorters slepen je er echt doorheen op dat punt. Ron bood nog een gel aan, maar ik had een medeloper in het vizier, die ik nog wilde inhalen, en dat lukte ook nog. Ik zag hem gedurende de hele marathon wel ergens in de buurt, hij liep dus hetzelfde tempo, en ik zou van hem winnen. Punt En zo geschiedde het ook.


Eindelijk was ik bij de 42 kilometer, en toen begonnen de langste 195 meter van mijn leven. Ik zag de tijd en wist dat het net niet was gelukt om binnen de 4:00 te blijven, maar dat ik zo dicht in de buurt was had ik ook met dit parcours niet voorzien. Dus niet zeuren over die sub 4 nu in je eerste marathon, die loop ik in Amsterdam echt wel.


Al met al heb ik ervan genoten. Als ik de hartslaganalyse zie hadden die 38 seconden er makkelijk nog afgekund, maar ach: Ik heb hem uitgelopen!