Posts tonen met het label ijsselstein. Alle posts tonen
Posts tonen met het label ijsselstein. Alle posts tonen

woensdag 6 december 2017

Zwarte Piet




Nu Sinterklaas weer onderweg gaat naar Spanje, wil ik me toch één keertje tegen de hele discussie aanbemoeien.

Het heeft de afgelopen maanden argumenten geregend waarom Zwarte Piet moet blijven en waarom hij moet veranderen.
Twee groepen leken recht tegenover elkaar te staan met een enkeling ertussen die zich er niet me wilde bemoeien en een enkele extremist die behoorlijk olie op het vuur gooide.
Er zijn nog geen slachtoffers gevallen, maar hoe dichtbij zat de echte confrontatie.

In deze column ga ik gewoon eens lekker mijn eigen kijk geven op de hele discussie, mag iedereen er volgend jaar rond November lekker op gaan reageren :)

De stelling is dat er mensen zijn die een slechte ervaring hebben gehad met opmerkingen of in sommige gevallen racistische opmerkingen. (ja ik gooi het woord er gewoon uit)
Om die reden staan er mensen op die andere mensen willen beschermen tegen deze ervaringen.
Dan zijn er ook mensen die daar weer boos om worden omdat zij de tere kinderzieltjes willen beschermen tegen de (argumenten van) de discussie.
Er zijn mensen die zich publiekelijk uitspreken en dan zijn er mensen boos die daar weer op reageren, waarmee ze weer mensen boos maken.

Mijn mening is dat we in een tolerant land leven en bij tolerantie hoort inlevingsvermogen en respect voor andere meningen.

Ik vind dat een traditie ook traditie mag blijven.
Ik vind ook dat een traditie mag moderniseren naar de huidige tijd.
Ik vind dat het niet zo relevant is hoe een traditie ontstaan is, maar meer hoe wij deze beleven.
Ik vind ten slotte ook dat kinderen met vallen en opstaan het leven leren te leiden.

Ja eigenlijk vind ik nogal wat.
Laat ik het een beetje nuanceren dan.

De traditie
Een traditie is leuk, het bindt ons samen en geeft ons een identiteit.
Ik hou van tradities, en doe er graag aan mee. (Wij kijken thuis bijvoorbeeld met de Kerst elk jaar de film "Jingle All The Way"met de -by Far- slechtste acteur Arnold Schwarzenegger).

De moderne traditie
Een traditie mag wat mij betreft moderniseren, een voorbeeld is dat in mijn woonplaats Sinterklaas met de tram aankomt, in plaats van op zijn witte paard. Ik vind dat prima.
De stoomboot mag een binnenvaartschip zijn, Zwarte Piet mag er anders uitzien dan standaard zwart met rode lippen en oorringen.
Ziet hij er wel zo uit, vind ik dat geen probleem.

Het ontstaan van de traditie
Er wordt gezegd dat de traditie en met name het uiterlijk en de rol van Zwarte Piet door racisme is ontstaan. Om die reden is er geen plaats meer voor hem, in zijn huidige vorm.
Ik vind dat niet zo relevant, het gaat erom hoe wij het beleven en Zwarte Piet geeft een goed gevoel bij mensen (Nou ja dat verhaal met die zak en roe kan wat spanning geven, ook als hij of zij oranje is).

Kinderen en het Sinterklaasfeest
Het kan heel goed zijn dat een kind een vraag stelt over het uiterlijk van Piet, ik vind dat prima, kinderen willen graag dingen weten.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Maar nu de rare kanten van de hele discussie
Laten we afspreken dat we niet direct naar het verleden grijpen, maar naar de huidige tijd kijken, dat maakt het wat makkelijker.

Die Piet he, Die ziet er dan "standaard" uit als een donkere man met kroeshaar, oorringen, Rode lippen, een belachelijk pak en spreekt heel raar.

In mijn kennisenkring heb ik een aantal mensen die Piet heten, en je voelt hem al aankomen, ze zien er echt totaal anders uit.
Ik kan me voorstellen dat als je Piet heet en je wordt als een karikatuur neergezet op die manier, dat je dat niet fijn vind. Je leven stopt zoals je het kent eigenlijk.
Dus een van de eerste moderniseringen die we moeten doen is de naam Piet loskoppelen van die naam. Dus we krijgen Zwarte Piet, Zwarte Jan, Zwarte Kees, Zwarte Klaas (die laatste is wat lastiger in verband met het "Klaas" deel van Sinterklaas, maar goed, we willen niemand tegen het hoofd stoten).
Maar die kleur was niet goed hebben mensen verteld, dus dan gaan we richting Oranje Piet, Blauwe Jan, Rode Kees, Blauwe Klaas.
Daarnaast willen we het loskoppelen van de afkomst van iemand, we willen elke link naar mogelijke racistische trekjes vermijden.
Dus naast Zwarte Piet, Jan, Kees, Klaas, willen we ook Groene Achmed, Beige Heinrich, Grijze Stoffel en Witte Jaqcues.
Ik realiseer me nu dat het allemaal mannen zijn, dat gaan we dus recht trekken, en we komen dan bij Groene Helga, Oranje Yasin, Grijze Alejandro en Zwarte Gijs.
In het kader van de transgenders, wil ik dan een klap geven op unisex namen, zoals Paarse Kim, Turqoise Sascha, en help me even met unisex namen in andere culturen...
Uiteraard zijn er "Pieten" met lang blond haar, kaal, Hoofddoekje en noem zo maar op, die ook Chinees of Grieks spreken.

Dat gezelschap komt dan elke jaar November naar ons land, maar we laten in het midden of deze uit Spanje komen, want de Spanjaarden willen we geen karikatuur maken.

Dat Witte paard kan natuurlijk ook een bruine ezel zijn, of Prius, want we willen met ons feest ook het milieu wat aandacht geven toch?
Pepernoten vervangen we door wortels en bonen, beter voor de kinderen.
Hoe Sinterklaas eruit gaat zien, wil ik nog niet echt nadenken, voordat er weer een discussie losbarst over de Bischoppen. (Nu is het imago van Sinterklaas wat beter dan de gemiddelde Bisschop, dus die zullen niet zo snel klagen lijkt me).

Maar we willen wel de kinderen beschermen tegen de discussie, dus vragen gaan we niet meer beantwoorden.
Vragen van mijn kinderen waren ondermeer: Hebben wij wel een schoorsteen, anders kan Piet geen kado's brengen, of is ons dak niet te glad papa?
Denk je dat ik lief ben geweest? en Wanneer mag ik mijn schoen zetten.
In ieder geval geen vragen over de kleur van zwarte Piet.

Kinderen zullen ook nu geen mening hebben over de kleuren van de pieten, of dat er een meisje tussen zit, of roetvegen.
Vragen ze waarom een Piet zwart of groen is, kun je altijd zeggen dat er mensen in alle kleuren en vormen zijn.
Een hondje kijkt ook nooit raar als er een andere hond aankomt die groter/kleiner/andere kleur is etc.
Ik zie dat dus rustig een modern tintje krijgen, geen probleem.

Waar ik wel moeite mee heb is dat er mensen zijn die andere mensen een racist hebben genoemd, omdat ze een mening hebben over een traditie zoals hij was.
Terwijl we in Nederland echt wel ons best doen (in het algemeen) om maar niet de indruk te wekken dat dit speelt.
En het komt nog voor op een zeer groot schaal helaas, maar we zijn een lerende gemeenschap.
En kinderen? Laat ze lekker in de zandbak spelen of de ballenbak, krijgen ze weerstand van. Laat ze vragen stellen en zich ontwikkelen. Daar hebben ze dan later weer gemak van :)

Ok dan, een keertje terug grijpen naar de oorsprong.
Ik kan niet uitsluiten dat er geen racisme aan ten grondslag heeft gelegen.

Als ik buiten iemand zie wandelen in een katoenen broek denk ik niet direct aan de katoenplantages en de vele slaven die daar hun leven hebben gegegen onder de meest vreselijke omstandigheden.
Als ik een auto zie rijden denk ik niet direct terug aan het feit dat de eerste auto's gemaakt werden door mensen die daartoe werden gedwongen.
Als ik een Spanjaard op vakantie zie, denk ik niet aan belegeringen en martelpraktijken.
En als ik Zwarte Piet zie, dan denk ik niet na aan het verleden en de oorsprong, maar lach even en zie kinderen met al hun spanningen en enthousiasme het feest beleven.

Kern van het verhaal? Laat het Sinterklaasfeest maar op een niet gedwongen manier moderniseren. Alles zal goed komen.
Maar niet aan de Gemeenten overlaten, dan ken ik vanwege mijn werk uit de zorg, dan krijgen we chaos :)

Aanvullend: Lubach weet het wel leuk te verwoorden allemaal:














maandag 2 december 2013

Naar de Fysio!

Vandaag is mijn revalidatie officieel begonnen. Eerst vanmorgen metingen laten doen voor speciale zooltjes die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Vooral omdat al deze ellende dan niet zo snel weer zal gebeuren, maar ook om mijn houding in orde te houden.

Binnen twee weken zijn ze klaar. In de tussentijd moet ik op stevige schoenen lopen met stevige zolen en tot boven de enkel. Niet echt modieus, maar zo slecht zien ze er ook weer niet uit toch?


In de middag voor de eerste keer naar de Fysio. Dat verliep allemaal erg positief. Mijn gewrichten zijn allemaal bijzonder stevig en soepel en als alles goed gaat zullen de spieren met oefeningen binnen de komende 6 weken weer redelijk op peil kunnen zijn. Sterker nog het half jaar revalidatie zou wel eens een heel stuk korter kunnen zijn. Ik kan alle bewegingen maken en dat is erg positief. Natuurlijk is het gevoelig en moet ik oppassen omdat de sterkte nog verre is van wat het moet zijn, maar toch!


Ik mag al direct zonder krukken lopen en al voorzichtig stukjes wandelen. Zelfs autorijden gaat me goed af! De berichten zijn dat de revalidatie wel eens sneller zou kunnen gaan dan de eerdere planningen. Ik ben voor!







donderdag 9 mei 2013

De @Loopmaatjes estafette in de Loop van Leidsche Rijn



Het moest het grootste evenement worden van de @loopmaatjes community en dat werd het ook. Doordat in totaal 27 teams zich hadden opgegeven werd de estafette ook nog eens officieel bezegeld met de naam van de @Loopmaatjes community, hoe cool is dat!

Ik zou hem lopen met loopmaatje Ronald Brak uit IJsselstein en de verdeling was gemaakt op 10 km door ondergetekende en Ronald zou de laatste vijf kilometers volmaken.

Omdat er een dagprogramma was gemaakt, was ik al vroeg ter plaatse in Vleuten en kon de auto nog redelijk makkelijk kwijt. Ook Ronald was er al, want zijn zoon Dlanor liep de 2 kilometer en moest al vroeg starten.


Ter plaatse aangekomen was het weer een feest der herkenning met Marteijn en de andere Loopmaatjes die allemaal voor de gelegenheid hun outfit aangetrokken hadden, wat een leuk gezicht.

Hier moest natuurlijk een foto van gemaakt worden en ook van de afzonderlijke teams werd een leuke foto gemaakt op het podium tussen de Romeinen die speciaal voor de gelegenheid weer tot leven waren gewekt. De sfeer was direct al top en ondanks mijn blessure was ik toch blij om hier te kunnen zijn.

Na het maken van de fotoś nog even hier en daar bijgekletst en toen mochten we naar de startvakken toe. Omdat we in de Estafette liepen mochten we direct achter de prominente lopers starten en dat was leuk..

Na de start bleek mijn voet wel wat gevoelig te zijn, maar ik zou de pret er niet door laten drukken, verschillende loopmaatjes schoten ervandoor, ik liet ze gaan, want ik moest de dubbele afstand afleggen, alvorens te worden afgelost door Ronald. Omdat ik weinig had gelopen de afgelopen periode na de marathon van Rotterdam deed ik rustig aan voor mijn gevoel, maar bleek toch wel lekker door te lopen.

De eerste 5 kilometer tikte ik netjes af in 24:25, een keurig tempo. Bij het wisselpunt zag ik alle loopmaatjes staan en een aantal mensen die al waren afgelost stonden uit te hijgen. Ik hield het tempo er rustig op en begon aan het tweede deel van het traject. Ook nu liep ik de afstand lekker vlak weg in 24:26 en zag Ronald al staan. Bij de wissel probeerde ik hem te helpen met het hesje aan te doen, maar dat bleek later op zijn kop te zijn.

Ik riep naar Ronald dat ik even uit zou hijgen en weer bij hem aan zou sluiten, want ik had bij nader inzien niet echt zin in een busje terug naar de finish te gaan als ik me ook goed genoeg voelde om nog 5 kilometer er bij te lopen. Dus zo gezegd zo gedaan en nadat ik wat op adem was gekomen rustig begonnen aan het laatste deel.

Onderweg kwam ik loopmaatje Arne Coomans tegen die barefoots had gelopen en hetzelfde idee had, samen liepen we rustig op met de meute. Onderweg werden we ingehaald door ondermeer Ron Daalhuizen die er een flink tempo in had zitten. Ronald kon ik telkens niet zien en dat kon maar één ding betekenen, dat hij ook een lekker tempo erin had.

Ongeveer een kilometer voor de finish vond ik uiteindelijk weer de aansluiting bij Ronald en zo konden we samen met Arne op de finish aflopen. We tikten als de "Steinlopers" in de estafette af in een mooie tijd van 1:17:14. Echt goed gedaan ook van Ronald.

Mijn enkel was behoorlijk gevoelig, maar ik heb het er graag voor over gehad. Nu maar wat rust nemen de komende dagen.

Na de finish kregen we nog een sportdrank die er wel in ging en tegen inlevering van het hesje ook nog een bijzonder lekker lunchpakket, en van al dat lopen krijg je natuurlijk wel honger!

Na de lunch nog even lekker bijgekletst met de andere loopmaatjes en een mooie medaille en het bijbehorende t-shirt in ontvangst genomen. En zo kwam aan een fantastische dag een einde met de klanken van de Anitas op het podium die de sfeer er goed inbrachten, erg leuk om mee te maken!

Al met al een topdag die we niet snel zullen vergeten, niet in de laatste plaats omdat het zo leuk was al die loopmaatjes weer eens te zien en met een flink aantal nieuwe +loopmaatjes kennis te kunnen maken!

Volgend jaar weer? Ik teken er vast voor, maar dan zonder de hesjes, want daar zijn de +loopmaatjes shirts veel te mooi voor!





De welverdiende medaille en het speciale t-shirt





maandag 26 november 2012

Westrandwegrun


Op 24 November was er een uniek hardloopfestijn in Amsterdam. De Westrandweg Run voerde 24 november over de verlengde A5, en is ook het langste viaduct van Nederland. Dit viaduct heeft een lengte van 3,6km en wordt door Rijkswaterstaat en de bouwers van de combinatie Westpoort als een "kunstwerk" betiteld. Naast uniek en eenmalig had de organisatie van  de Westrandweg Run een spectaculaire finish op het Telegraaf-terrein beloofd met muziek en een lichtshow. Onderweg zouden de deelnemers muzikaal ondersteund worden door verschillende muziekstijlen.

Ik kwam uit op de halve marathon die deels in het donker zou plaatsvinden. Loopmaatje Ron uit IJsselstein had aangeboden om als haas voor mij te spelen, zodat ik een PR kon gaan lopen. Hij reed met mij mee, en in Amsterdam vonden we al snel een parkeerplek niet ver van het terrein af. Dat viel alweer mee. Op het terrein aangekomen haalde Ron even zijn startnummer op en t-shirt, hij had zich vrij laat ingeschreven.

Ik was nog steeds niet goed hersteld van de vorige wedstrijden en zowel de knieën als de heupen en enkels zaten nog goed vast. Ik besloot geen pijnstillers te nemen en wel te zien wat er vandaag mogelijk was. Voor alle zekerheid meldde ik dit aan Ron, omdat hij mij zou hazen.


We zagen de ons bekende loopmaatjes van Twitter en andere social media staan en maakten kennis met enkele nieuwe Loopmaatjes. Het was koud en vochtig, dus we besloten maar even wat te lopen over het terrein en zagen enkele prominenten binnenkomen op de 10 kilometer.

Op een gegeven moment dacht Ron dat hij Marek zag, een van de snellere lopers die we kennen. Ik keek eens goed en vertelde dat hij het niet was, maar ja zonder bril ben ik niet echt betrouwbaar :)
Marek had zojuist een heel mooi PR gelopen van 36:43 op de 10 Kilometer. Een enorme prestatie. Snel even hem en Ron op de foto en daarna in de drukte de tassen wegbrengen. Dat viel niet mee, want ook kwamen er veel lopers van de 10k hun tas ophalen, waardoor de boel dichtstroomde.



Inmiddels helemaal afgekoeld begaven we ons naar de start van de Halve Marathon. Ieder in een ander startvak, omdat Ron later had ingeschreven had hij geen startvak toegewezen gekregen. Hij zou een wat hoger tempo lopen en zich onderweg bij mij voegen. Er werd afgeteld van tien naar één en of het zo bedoeld was, bij één begon het te regenen. Maar we mochten ook ervandoor, dus zo erg was dat ook weer niet. Er zou immers een enorm leuke loop volgen met veel muziek etc.
Ik liep met de stroom mee in een tempo dat ik vol zou kunnen houden normaal gesproken, al bij de eerste kilometers voelde ik dat ik niet kon aanzetten en besloot niet te forceren, net als tijdens de Zevenheuvelenloop, een week eerder. We zitten ook pas een maand na de marathon, dus geen gekke dingen.

Na een kilometer of vier zat er een scherpe bocht in het parcours en liepen we de andere kant op. De snelle lopers hadden we al langs zien komen. Nu hield ik mijn blik gericht op de overkant om te zien of ik Ron al zag komen. Na een poosje ontwaarde ik het geel-zwarte tenue en wist dat hij niet ver achter mij liep. Bij het 7-kilometerpunt zag ik dat hij naast me liep. Ik voelde op dat moment al dat ik dit tempo niet zou gaan volhouden, en vertelde tegen Ron dat hij door moest gaan, om een prachtige tijd te kunnen lopen.
Na wat aandringen deed hij dit dan ook en verdween langzaam uit zicht. Ron loopt de laatste tijd heel makkelijk, en is ook in staat flinke vooruitgang te boeken.

Onderweg stonden er redelijk veel drinkposten met water, sportdrank of beide. De beloofde muziek heb ik niet gezien, het was in het donker en in de regen niet echt een loopfeestje op het al even grijze asfalt.

Bij de 11 kilometer nam ik iets gas terug en bleef achter een groepje lopen de kilometers daarna. Na de tweede U-turn besloot ik vanwege de opkomende pijntjes nog een keer het tempo terug te nemen. Mijn hartslag liet weten dat ik in staat ben een veel hoger tempo te lopen, maar de benen en het lichaam protesteerden flink.
Opnieuw zocht ik de luwte van een groepje lopers, omdat de wind behoorlijk over de nieuwe snelweg waaide en we die inmiddels op dit stuk pal tegen hadden.
Eindelijk hoorde ik in de verte de muziek en de speaker en dat betekende dat de finish dichtbij moest zijn. Ik liep rustig door, geen eindsprint, niets forceren en zag een brutotijd van 1:43:56 staan, dat zou netto nog een aantal seconden minder zijn. Een leuk PR eigenijk, zeker gezien de omstandigheden en en de sluimerende overbelasting waarmee ik kamp. Zonder echt aan te zetten, toch een PR op de 21,1 kilometer. Dat stemt me toch wel tevreden.


Na de finish zag ik Ron staan, hij had zijn vorige PR verpulverd met een tijd van 1:37:06 Zelf bleek ik uiteindelijk 1:43:38 te hebben gelopen. Helemaal verkleumd ging ik naar binnen in de tent waarin we konden omkleden om wat warms aan te trekken. Ineens zag ik Ron staan met prima herstelvoer, een patatje met mayo :)


In de regen aten we die snel op en gingen terug naar de auto, waarna we zeker een half uur nodig hadden om weer warm te worden. Uiteindelijk wel een goed gevoel over de Run, maar de verwachtingspatronen van een spectaculair loopfeestje heeft het toch niet waar gemaakt. Het finishen in een hal met entertainment heb ik niet meegemaakt en de enige muziek die ik heb gehoord, kwam van Skyradio, waar een DJ stond te draaien. Een mooie route was het ook al niet, tenzij je grijs asfalt mooi vind.
Indrukwekkend is het wel geweest en natuurlijk leuk zo'n eenmalig iets te hebben meegemaakt. 


Nu neem ik echt voorlopig wat rust, over een maand staat de Linschotenloop op het programma, en ik hoop dan helemaal hersteld te zijn. Omdat ik mijn loopschoenen ervan verdenk deels de oorzaak te zijn van mijn pijntjes, ga ik deze week nog nieuwe aanschaffen, ik hou je op de hoogte!


maandag 19 november 2012

Zeven heuvelenloop 2012

Dit weekend stond de Zevenheuvelenloop op het programma. In de afgelopen 28 jaar heeft de ABN AMRO Zevenheuvelenloop heel wat ontwikkeling doorgemaakt. Van een 'loopje' met 500 man is deze najaarsklassieker uitgegroeid tot een evenement waar ruim 30.000 mensen zich voor inschrijven, onder wie de grootste internationale toppers. Dit jaar deed ik mee met één van de drie teams van @loopmaatjes. Ik was ingedeeld in team 2 met andere bekenden zoals Martin, Onno en Edwin. Omdat iedereen een eigen persoonlijke eindtijd heeft opgegeven, stond niet iedereen in hetzelfde startvak. Ik had een Oranje stip op mijn startnum,mer, wat overeenkwam met startvak Oranje, op basis van de tijd die ik had opgegeven van ca 1:10.

Ik was al behoorlijk vroeg richting Nijmegen gegaan., omdat ik niet wist hoelang het zou gaan duren om de auto kwijt te raken,. Dit bleek mee te vallen, waardoor ik al om 11:30 in Nijmegen rondliep, terwijl de start pas om 13:00 was.
Tot overmaat van ramp regende het ook aan één stuk, waardoor ik besloot wat langer warm te lopen (en dat dit keer letterlijk). Ik was de poncho vergeten die wel in mijn tas zat. Stom, stom, stom.


Ik was ook al redelijk vroeg in het startvak en ging daar ook maar wat bewegen. Op een gegeven moment zag ik bekende shirts mijn kant opkomen. Ik zag dat het de loopmaatjes Martin, Onno, Marten en Edwin waren. Zij zouden ook ongeveer weggaan op dezelfde tijd als ik, maar zijn meer getraind in de hoogteverschillen. Naar boven kan ik nog immer geen tempo maken, terwijl naar beneden prima gaat. Ik kan mijn pas wel goed verlengen.

We moesten voor mijn gevoel best lang wachten, terwijl het maar bleef regenen. Nadat de toplopers al ruim een kwartier onderweg waren,mocht startvak Oranje dan ook eindelijk bewegen. Ik besloot gewoon mijn eigen race te lopen en het gevoel van de dag te laten bepalen wat er verder zou gebeuren. Omdat ik voelde dat de weg iets naar beneden liep bij de start, liep ik iets los van de groep. Ik weet dat ik bergopwaarts behoorlijk te kort kom ten aanzien van de rest van de groep en moet dus mijn momenten pakken als de weg weer naar beneden gaat.

De weg ging nu toch behoorlijk stijl omhoog en de coach van Martin, Henny kwam naast me lopen om te vertellen dat de andere loopmaatjes al snel bij me zouden zijn. Ik besloot dit te laten gebeuren en gewoon mijn eigen tempo te lopen. Ondanks de rust van afgelopen week had ik toch nog gevoeligheid in de gewrichten zitten. Niet teveel risico dus, want volgende week staat er alweer een halve marathon op het programma tijdens de WestRandwegrun.

Langzaam zag ik het groepje wegkruipen de heuvel op. Het 5 km punt kwam ik door in een Netto tijd van 23:36, niets aan de hand dus. Ik kwam nu in een druk gedeelte terecht waarbij ik veel ingehaald werd tijdens het klimmen van de heuvels en weer mensen in kon halen tijdens het dalen. Al met al bleef mijn hartslag goed en voelde de benen wel steeds vermoeid na het klimmen, maar ging het naar beneden weer beter. Ik besloot meer te gaan trainen op heuvels, besloot ik op dat moment.

De 10 kilometer kwam eigenlijk sneller dan ik had verwacht en in 47:03 passeerde ik dit punt. Dat viel me wel iets tegen, maar het laatste stuk kon ik nog veel goed maken, omdat dat eer naar beneden zou gaan. De klim die toen volgde, viel me daarom ook behoorlijk zwaar en ik verloor veel tijd in de zware klim. 

Doordat de benen nu behoorlijk vermoeid waren, maakte ik in de afdalingen niet meer genoeg snelheid om me weer bij de groep te voegen. 

De laatste kilometers gingen naar beneden en ik liep in een redelijk tempo naar de finish toe. Eindelijk zag ik de boog en kwam in 1:10:28 over de finish, net niet beneden de 1:10. Toch wel heel tevreden, omdat ik niet alles heb gegeven. Na de finish zag ik Loopmaatje Ron staan, die met een collega een startvak eerder van start was gegaan. Hij had een prachtige 1:06 gelopen. Ook kwamen Martin, Edwin en Marten daar aan. Zij waren inderdaad ruim twee minuten bij me weggelopen en waren rond 1:08 en een beetje over de finish gekomen.


Na de race besloten we naar de Loopmaatjes meeting te gaan in Café Bruut. Helaas was de lokatie strategisch fout gekozen, naast een snackbar, zodat we onder aanvoering van @HollebolleRon (Daalhuizen) daar dan ook belandden, enkele deuren voor het afgesproken punt. Nou ja dan maar een patatje nutttigen, dat doe ik niet vaak, maar ik had vanwege de starttijd ook de lunch overgeslagen. Ron viel een broodje Kebab aan met veel ervaring. Die was dan ook rap weg.

In café Bruut even later troffen we Marteijn en enkele andere loopmaatjes om even na te praten over de behaalde prestaties en kregen een glas Prosecco aangeboden. Die ging er net als het bier bij de lopers wel in. Even later gingen we weer onderweg naar het finishgebied, omdat ook Ans, de vrouw van Ron, mee had gelopen en daar op ons zou wachten. Nadat zij zich ook aansloot nog even snel langs een ander café, waar ook nog een paar bekenden waren.


Daarna weer snel onderweg naar IJsselstein voor het avondeten en de zondagavond. Volgend weekend wacht de Westrandwegrun over het nieuwste stuk asfalt van Nederland. Hier heeft nog geen auto over gereden maar op 24 november gaan we hier al wel over lopen.
Ik ben benieuwd, hier wil ik als de gewrichten zich goed houden een nieuw PR gaan lopen op de Halve Marathon. Het zou fijn zijn er zo'n 5 minuten af te kunnen lopen. 




maandag 5 november 2012

Twitterrun @Loopmaatjes Belfeld



Wat is er leuker dan met een stel Loopmaatjes een lekker stuk te hardlopen? En dan in een gebied, waar je normaal niet komt. Dat is zoń beetje de strekking van de Twitterruns die zijn ontstaan via de Loopmaatjes Community op Twitter. 


Dit keer had Joost een mooie Boscross uitgezet in het gebied waar hij zelf vaak zijn rondjes doet. In Limburg, om meer precies te zijn in Belfeld tegen de Duitse grens aan. Omdat de reis toch al gauw anderhalf uur in beslag neemt en terug nog een keer, besloot ik het aanbod van Christine en Peter uit Nieuwegein aan te nemen om met hen mee te rijden. Dan heb je tenminste wat aanspraak onderweg en gaat de reis denkbeeldig wat sneller dacht ik nog.

Bijna ter plaatse
Loopmaatjes
Dus op een gegeven moment kwamen Christine en peter voorrijden, waarbij Peter aangaf lekker achterin te gaan zitten. Ik nam dus voorin plaats en na anderhalf uur gezellig kletsen zagen we de bestemming, een gezellig restaurantje, voor ons oprijzen.

De ruimte liep langzaam vol en een flink aantal lokale en landelijke Loopmaatjes gingen na de koffie naar buiten om de laatste lopers op te wachten. Het weer zag er op dat moment goed uit, met een voorzichtig zonnetje, maar in ieder geval droog.



Even samen op de foto natuurlijk


De route die Joost had uitgezet leek veel op een trailrun, zeker in het begin. De vaak smalle paadjes werden één voor één en achter elkaar genomen. Hierbij moesten we niet zelden over boomstammen heen springen of bukken voor laaghangende takken.



Na het eerste deel van een paar kilometer stopten we even en kregen de mensen de kans nog wat rek- en strekoefeningen te doen.

Al snel vervolgden we onze weg, waarbij de snellere lopers vooruit liepen tot een bepaald punt om daarna weer keurig terug te lopen om de wat langzamere lopers weer te begeleiden naar hetzelfde punt. Prima oplossing, waardoor iedereen gelijktijdig op dezelfde plek uitkwam. Inmiddels liepen we afwisselend in Duitsland en Nederland.

Na ruim 8 kilometer splitste de groep zich op in twee delen, waarbij het ene deel van de lopers richting het restaurant ging, om vast lekker aan de koffie te gaan, terwijl de andere groep aan het tweede deel van de expeditie begon.
Na een snelle afdaling kregen de wat snellere lopers opnieuw een andere route toegewezen, ik besloot maar eens mee te gaan met deze groep en moest een behoorlijk tempo lopen om deze snelle mannen bij te benen. We liepen door een steengroeve heen. Na een paar kilometer op ruim 13 kilometer per uur door het terrein heen, kwamen de groepen weer bij elkaar bij een flinke klim naar boven.
De lopers werden steeds stiller en sommigen moesten echt hard werken om de afstand weg te lopen.

Ondertussen was het behoorlijk donker geworden en kwamen de eerste regendruppels naar beneden.
De koffie met vlaai
De volgende kilometers liepen we makkelijk weg en voor we het wisten was de laatste kilometer alweer aangebroken. Het was gestopt met zachtjes regenen en langzaam kwam de natheid door de laatste kledinglaag heen. Nat maar erg voldaan kwamen we bij het restaurant aan, waar de koffie met iets lekkers op ons wachtte.
Links: Marteijn, rechts Joost

Snel wat droogs aangetrokken en de koffie smaakte heerlijk, samen met de écht Limburgse vlaai. Wie een tweede (of derde) stuk wilde, kon ook aan de slag :)
Na een gezellig samenzijn werd de organisator Joost bedankt, door Mister Loopmaatjes, Marteijn en bedankte de hele groep de beide mannen voor de geweldige middag.


Sommige Loopmaatjes vonden de vlaai wel heel erg lekker

Na de terugreis, waarbij Peter nog even een powernap deed, terwijl Christine ons veilig naar huis reed,  was de Zondag voor een flink deel voorbij. Maar wat was het een gezellige loop met gezellige mensen. Absoluut voor herhaling vatbaar in dat schitterende Limburgse landschap.










Een mooi aandenken




zondag 28 oktober 2012

IJsselstein ontmoet Nieuwegein 2012

Na de marathon van vorige week, was het nu tijd voor de jaarlijkse funrun tijdens de prestatieloop"IJsselstein Ontmoet" En dat was deze editie Nieuwegein. Dit jaar geen snelle 20 km, maar een rustige 10 kilometer. Allereerst omdat ik nog aan het herstellen was van de marathon van Amsterdam één week eerder, anderzijds omdat Loopmaatje Ronald Brak heel graag een nieuw PR wilde lopen.






De 10 kilometer werd het dus en die loopt van de Overtoom in IJsselstein naar het sportpark In Galecop (Nieuwegein), waar atletiek vereniging Atverni is gezeteld. Je kunt de route ook omgekeerd lopen vanuit Nieuwegein naar IJsselstein of de 20 kilometer, waarbij je respectievelijk in Nieuwegein of IJsselstein start en finisht. Daarnaast is er een 5 kilometer en een jeugdloop. Voor ieder wat wils dus.
Leuk detail is dat iedereen die vanuit IJsselstein startte een rood loopshirt aankreeg en iedereen die vanuit Nieuwegein startte een blauw shirt. En dit shirt mag je nog houden ook van de sponsors, waarvoor dank!

Dus even warmlopend op tijd het startnummer en t-shirt opgehaald en hardlopend weer terug op weg naar het startgebied. Ik had er dus al bijna 5 kilometer opzitten en de loop moest nog beginnen :)

Het afhalen was in de bibliotheek in IJsselstein en daar ontmoette ik ook loopmaatjes Christine, Peter en Rene die ook allemaal deze loop zouden gaan doen. Ook Ronald was aanwezig en buiten kwamen we Ron tegen. Op zijn Rons zou hij de 20 kilometer gaan lopen, dat wil zoveel zeggen als veel te hard voor het herstel, twitterend, fotograferend en uiteindelijk altijd in een dusdanig snelle tijd weer binnen, dat die tijd ook steevast onder mijn PR ligt. Frustrerend genoeg dus :)



Maar vandaag ging het om Ronald, dus we startten op een schema van 55 minuten, ik wilde als haas twee dingen bereiken: een tijd onder het huidige PR van Ronald (die was ruim 59 minuten, gelopen op de Singelloop in Utrecht dit jaar) én Ronald nog iets sneller binnen brengen dan hij dacht te kunnen lopen :) Maar dat laatste vertelde ik nog maar niet, want ik wist dat hij daarvoor diep zou moeten gaan, heel diep waarschijnlijk zelfs.

Halverwege zat Ronald er al behoorlijk doorheen, maar een gel en wat water moest hem er doorheen trekken. Waar hij in het begin nog wel wat praatte, werd hij nu wat stiller en moest er gewerkt worden. We hadden afgesproken dat hij na de 7,5 kilometer ongeveer gewoon achter mij aan moest gaan hollen in plaats van ernaast en dat deden we maar toen we met de kop in de wind over de Galecopperwetering moesten lopen, de wind had daar vrij spel en dat merk je wel in je tempo. Ik probeerde hem daar zo goed als mogelijk uit de wind te houden. Ronald kreeg meer moeite om aan te sluiten.

Dat was ook wel logisch want we liepen net iets sneller dan ik hem onderweg meldde in het schema. Aangezien hij ook de looptijden app aanhad, hoorde hij wel dat hij te hard liep, maar dacht dat het vast een afwijking was. Dat was het dus niet.

Op het 9 kilometer punt zagen we ineens Ron, die uitgebreid de tijd nam om een foto te maken van ons. Ronald lachte zo goed en kwaad als het ging voor de foto, en door weer, om het laatste stukje nog even op tempo te blijven. Alles deed hem zeer inmidddels, maar hij hield vol.
We kwamen het Atverni terrein op en zagen de finshboog. De klok stond op 56 minuten en een beetje toen we de finshlijn passeerden. Een hele mooie tijd voor Ronald, die even flink moest uithijgen, maar ook weer redelijk snel hersteld was. Lekker even wat banaan en appel een een sportdrank doet wonderen.

We zagen daar ook Christine en Peter uit Nieuwegein die beide ook een mooie tijd hadden gelopen.

Al met al een leuke gezellige loop, een goed hersteltempo voor mij en een mooi PR voor Ronald. Uitstekend dagje hardlopen dus :)