Eindelijk duidelijkheid

Op 28 juni had ik weer een afspraak bij Sportclinics in Utrecht. Zij zijn gevestigd in het voormalig Oudenrijn Ziekenhuis, nu een onderdeel van Sint Antonius en binnenkort te vinden in Leidsche Rijn.

Via de huisarts kwam ik niet veel verder dus mijn hoop was wederom gevestigd op de specialisten van Sportclinics.

Na een paar eenvoudige testen keek de arts zorgelijk en stuurde mij direct door naar de echo in het zelfde ziekenhuis.

Na enige tijd wachten mocht ik naar binnen en werd de echo uitgevoerd. De eerste berichten waren verontrustend. "Ik zie erg veel verkalking en rommel zitten". "Ok", zei ik en wachtte verder de scan af. "De Tibialis Posterior zit nog vast" was de volgende opmerking en de scan ging verder naar beneden. "Ow nee, ik maak u blij met een dode mus, ik zie hem niet mee aan de andere kant". Dat klopte wel met mijn beleving dat het bij de voetboog los was gescheurd. Dit was nu bevestigd. Dat het een zeldzame aandoening is, kun je hier lezen.

Ik voelde me opgelucht en depressief tegelijk. Te weten wat er fout zit en dit officieel bevestigd krijgen, of de wetenschap dat het hardlopen wel eens klaar zou kunnen zijn..

Dus weer terug naar de arts, hij vertelde dat het niet altijd met een operatie afgedaan kan worden en bij "oudere" mensen ook vaak niet geopereerd kan worden, Ik kreeg een verwijzing voor een gesprek met een chirurg die gespecialiseerd is in dit soort operaties en hij moet dan maar bekijken wat er nog mogelijk is.

Wordt vervolgd..

Het einde der tijden is aangebroken

Sinds maart loop ik al met een blessure, een vervelende zoals ik hier al zo vaak van me afschreef. Gisteren was het weer zover. De deurbel klinkt, ik sta op, loop naar de trap en zet mijn voet precies verkeerd neer: **kraak**. Een luid geluid, een stekende pijn en het zweet brak me uit. Ik strompel naar beneden en daar blijkt de afspraak voor mijn zoon te staan, die hem ook nog eens vergeten was. Al met al dus veel pijn om eigenlijk niets.

Omdat ik geen drie stappen achter elkaar kan lopen dus vanmorgen direct de huisarts maar gebeld. Bij Sportsclinic kan ik pas eind Juni terecht. De huisarts heeft opnieuw naar mijn voet gekeken en verdenkt mijn voet van een chronische peesschede ontsteking en ontsteking van de zgn. Tibialis Posterior, het verschijnsel van kraken hoort daarbij en ik heb geen pijn waar ik bij scheuring wel pijn zou moeten hebben. Aan de andere kant heb ik wel veel pijn, waar de pijn minder zou moeten zijn, dus zegt u het maar..
Het is verwant aan de zgn "Hielspoor", ook een vervelende en langdurige blessure waar veel loopmaatjes over mee kunnen praten. En dus ook net zo'n revalidatietraject.

Dus ik moet verder met het traject waarop ik al bezig ben. Maar zei de huisarts serieus kijkend : "op onze leeftijd moeten we ook accepteren dat sommige dingen niet meer kunnen". Zei hij nu net dat ik wellicht niet meer kan hardlopen?

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb verkeerde en doorgezakte voeten, mijn knieën staan verkeerd naar binnen, enkels krijgen teveel druk. Of ik wel goede aangepaste schoenen heb. Wel kwam boven water dat ik beter nooit meer op minimalistische schoenen kan gaan lopen. Ik kan beter de versie met de hogere hak gebruiken, aangepaste zolen en moet leren recht te lopen. Ja daar was ik dus met de manueel therapeut allang mee bezig toen de ellende begon. Maar goed het advies is dus, aangepaste schoenen, zooltjes, drie keer per dag ijs erop, ibuprofen als pijnstiller en ontstekingsremmer en rust, rust en nog eens rust. Eigenlijk wat de specialist bij Sportsclinic ook al voorzichtig zei. Maar wel snel weer bewegen zodra het kan! Gelukkig zijn ze het daarover ook eens.

En ik loop best fijn op schoenen met een wat lagere hak, de Saucony met een heeldrop van 4 mm en ik heb ook een paar die 8 mm heeldrop heeft. Niet meer doen is het advies en blootsvoets op de loopband al helemaal niet. Nee ik zal het in de toekomst moeten doen met fietsen en zwemmen, misschien kleine stukjes hardlopen, maar moet me er niet teveel van voorstellen op "mijn leeftijd".




Toen ik 12 was, ben ik ooit in Italie van een berg gekieperd met een skatebord, tja die weg ging steeds naar beneden en ik dus net zo lang sneller totdat ik de bocht uitvloog. Ik raakte een boom op 4 meter hoogte en kwam daarna automatisch beneden terecht. Knie naar de klote en de mededeling dat ik misschien wel nooit meer normaal zou kunnen lopen. Ik moest er na het voltooien van mijn eerste marathon nog eens aan terugdenken.

Dus einde hardloopcarriere, dat gaat het niet worden voor mij, ik accepteer dat niet en ik kan het opbrengen heel lang rust te nemen om daarna weer op te gaan bouwen. Ik kom terug, ik ga weer een marathon lopen, al ben ik 80 jaar oud!
Stoere praat natuurlijk voor iemand die zich heel naar voelt als hij niet kan hardlopen. Maar eind Juni weer naar Sportsclinic en kijken hoe we verder moeten gaan.

Voorlopig dus niet hardlopen en niet fietsen. Ik heb nog wel een paar leuke films staan, ook leuk in een snikhete zomer....

Colours By The Sea in Vlissingen

Het moest een feestje gaan worden en dat werd het ook wel. Lang was het erg spannend of ik kon gaan lopen op de Funrun in Vlissingen. Colours By The Sea is een zgn. Colourrun, een hype over gewaaid uit Amerika, waarbij je om de kilometer met een kleur wordt overgoten. Het is dan de bedoeling dat je helemaal gekleurd over de finish komt. Geen wedstrijd dus, maar gewoon lol voor mensen die hardlopen leuk vinden.

Ondanks dat de blessure nog steeds in de voet zit, toch maar besloten te gaan lopen, ik wilde het gewoon niet missen en wat is nou 5 kilometer voor een marathonloper :)
Jolanda zou hem ook gaan lopen, dus ik had ook nog gezelschap, wat wil je nog meer!

We gingen al vroeg naar Vlissingen en konden bij mijn ouders vertoeven. Dat is aan de boulevard in Vlissingen, en laat nou net de loop daar gehouden worden. Prima slaapplaats dus gelijk. We zouden er gewoon een gezellig weekend van maken en dat werd het ook.
In de middag lekker gewinkeld in Vlissingen en het t-shirt en de zonnenbril opgehaald bij het wedstrijdsecretariaat, dat ging supersnel hier in Vlissingen.

Omdat de loop in de avond werd gehouden, konden we eerst lekker aanschuiven en kregen we een van mijn favoriete gerechten voorgeschoteld: Asperges met aardappelen en aspergeham. Heerlijk gewoon!
Na het eten gingen we al vroeg richting het Belamypark waar de start gehouden zou gaan worden. Om 18:45 zou er ook een tweetup zijn van de @loopmaatjes, maar dat vel een beetje tegen. De meeste Loopmaatjes zaten nog aan het eten, omdat het vanwege de drukte allemaal wat uitliep. Op de Colours By The Sea kwamen ruim 5500 lopers en de nodihe begeleiding af, dus dat geeft een inmense drukte bij de horeca.

Marteijn was er wel en het spandoek hing netjes op het rendez vous punt. Omdat we vroeg waren, liepen we gelijk tegen een knelpunt aan. De toiletten waren betaald en we hadden geen geld bij ons gestoken. Dus maar weer snel terug naar de boulevard om wat geld te halen en een toiletbezoek aldaar af te ronden.


 We waren in ieder geval ruim voor de start weer terug, die ook nog eens uitgesteld was vanwege de vele  bezoekers die nog geen parkeerplek hadden gevonden. Maar uiteindelijk ging het hele spektakel van start met een startschot van de burgemeester en een hoop kleuren.

Echt doorlopen was niet mogelijk en dat was gezien de blessure maar goed ook, in een drafje liep ik naast Jolanda en waren we op weg naar het eerste kleurenpunt. Dat bleek groen te zijn en we werden van top tot teen "gegroend'. Dat was gaaf!!


 Zo volgden ook Geel, Oranje en Roze nog. Met de blessure ging het redelijk, behalve het stuk over het strand, door de beweging van het wegzakken in het zand, ging ik door de grond van de pijn, maar opgeven kon niet. Dus maar even gewandeld en op het hardere stuk weer proberen te gaan lopen.

We waren nog redelijk vooraan bij de finish, dus de grote drukte moest nog komen. Daar kregen we wat water, dat we dankbaar op deze warme dag in ontvangst namen. Bij de finish ontmoetten we ook nog familieleden die speciaal waren komen kijken., Erg leuk allemaal.



In de avond was er nog een leuk feestje en dat maakte de dag kompleet. Aangekomen op ons slaapadres nog een wijntje en nagenieten van een perfect georganiseerde dag. Dat kunnen ze daar wel in Vlissingen!




Na de loop speelde voet wel behoorlijk op, maar deze hebben we dan toch weer gehad!

Een stapje verder?

Via de huisarts kreeg ik een verwijzing voor een specialist in het Antonius Ziekenhuis in Utrecht, het voormalige Ziekenhuis Oudenrijn. Inmiddels kamp ik meer dan 3 maanden met een vervelende blessure aan de voet en kom ik daardoor nog maar weinig toe aan sporten. Zelfs fietsen is ongemakkelijk, ondanks dat ik dat nog wel probeer bij te houden.

Ik heb drie keer een stukje gerend op de loopband, zonder schoenen, en in een heel rustig tempo. Veel verbetering lijkt er echter niet te zijn, na een minuut of 10 komt de pijn terug en moet ik weer stoppen.

Deze week heb ik me dus gemeld bij Sportclinics in Utrecht, waar ook veel topsporters onder behandeling zijn voor de meest uiteenlopende klachten en blessures. Ik meldde me op vrijdag 31 mei dus daar om eens te kijken of zij mij nog vooruit zouden kunnen helpen. Omdat alles onder een dak zit, van artsen, via Fysiotherapie tot een eventuele operatie of revalidatiebegeleiding had ik er wel vertrouwen in.

Ik ben daar grondig onderzocht en het goede nieuws is dat ik voor mijn leeftijd in prima staat ben, toch ook leuk te weten. Na een aantal onderzoeken en oefeningen werden er een aantal dingen duidelijk. Mijn zgn. rompstabilitetit is belabberd, mijn voeten zijn doorgezakt en de oorzaak van alle klachten zit in een van de drie pezen die in de voet lopen. De meest diepliggende ook nog, die mogelijk de beide andere pezen ook nog eens belemmerd in hun beweging.

Ja wat moet je met deze wetenschap, interessanter is hoe het weer beter te krijgen is en natuurlijk ook hoe het verder te voorkomen is. Nou deze mensen zijn in ieder geval duidelijk over een aantal zaken. Ik heb behoorlijke steun nodig tegen het doorzakken, ze hebben geen vertrouwen in zooltjes die speciaal aangemeten worden en nog minder in alle voorzieningen in de moderne loopschoenen. Dus wel een antipronatiezooltje gaan gebruiken tegen doorklappen van de voet, maar geen verdere ontwikkelingen te verwachten op dat gebied.

Een deel van de oplossing bleek in ieder geval een corticosteroïd-injectie te zijn, een pijnlijke injectie waarbij onstekkingremmende medicijnen direct in de pees-schede wordt ingespoten. En dan blijkt ook gelijk het nadeel van "alles onder één dak", want ik kreeg de injectie ook gelijk toegediend. Het was niet overdreven, wat een vreselijke pijn, maar goed: alles om een stapje vooruit te komen.

Mogelijk doordat er een aantal zaken bij mij zijn rechtgezet door de manueel therapuet zijn mijn pezen en spieren lui geworden in de rechtervoet en krijgen ze nu teveel op hun lazer. Ik moet dat dus langzaam op gaan bouwen met oefeningen en vooral oefeningen met betrekking tot de rompstabiliteit. Daarnaast moeten zooltjes zorgen dat mijn voet niet te ver door kan zakken en ik mag blijven bewegen.

Maar juist dat bewegen gaat me nog niet geweldig af, dus deze week wat fietsen en wachten totdat de bestelde zooltjes binnen zijn. Maar eigenlijk droom ik snachts van de lange afstanden in de mooie zomerzon, want lopen in de kou daar hou ik toch niet zo van...

Nu enkele dagen later lijkt de zwelling ietsje af te nemen, maar de gevoeligheid is nog hetzelfde. We wachten weer af.