Loopmaatjes Meet & Run Amelisweerd

Vandaag een lekker stukje wezen lopen met een aantal loopmaatjes in het mooie Amelisweerd in Utrecht. Het was er behoorlijk modderig na de vele regen van de afgelopen periode. We spraken af langs de boszoom en toen ik aankwam, nadat ik een beetje verkeerd was gereden, stond iedereen al startklaar.

De loop heb ik gedaan met @arnecoomans @h_rusman @mmout @C_Hiemstra @PSjoer. We waren zeker niet de enige daar in het bos in Utrecht, want er liepen diverse groepen rond, al dan niet met een professioneel ogende trainer. Loopmaatjes initiator Marteijn zag dan ook wel gelijk de kansen voor het Loopmaatjes Initiatief.

De loop zelf ging in een lekker relaxed tempo voor mij, met tussendoor nog wat rek- en strekoefeningen. Ik doe dat tegenwoordig maar heel voorzichtig mee, na de ervaringen voor de marathon in Utrecht.

Na een ruime 6,5 kilometer waren we alweer terug bij de auto en praatten we nog eventjes na. Daarbna ging een ieder weer zijn eigen kant op. Ik besloot met de auto nog even naar een leuke route te zoeken om de dag erna te gaan fietsen. Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan, ruim 42 kilometer.

De marathon in Amersfoort

Om maar met de deur in huis te vallen: Mr. President, we've got ém!
De marathon Amersfoort zit er op en ik heb hem helemaal uitgelopen, alle 42 kilometers en de 195 langste meters in mijn leven ook :) Al vroeg stond ik naast mijn bed vandaag met veel onrust. Ik wilde rennen en veel ook. De afgelopen dagen had ik ook zoveel koolhydraten ingenomen, dat het bijna niet meer mogelijk was om niet te rennen. De benen waren er klaar voor, ik was er klaar voor en vandaag mocht het eindelijk.
De revanche van Utrecht, uitlopen was dus het motto, tijd maakte me niet zoveel uit. Ik had wel bedacht dat ik weg zou gaan op een schema van 4:00 en wel zou zien hoe het ging. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet over het parcours in Amersfoort: Alle wegen gaan daar omhoog, en steil ook! En sommigen eindigen in een zandpad, waar je nauwelijks doorheen kunt ploeteren. 

Maar daar staat tegenover dat je door het dierenpark mag lopen en ook echt de dieren onderweg ziet staan. (Vandaag dus wel beren op de weg, maar dan de echte). En het publiek in Amersfoort wil ik toch ook even noemen, ik heb nog nooit zo'n publiek tijdens een loopevenement gezien, ze blijven klappen, roepen je naam, overal muziek. Die Amersfoorters weten er wel een sfeertje neer te zetten.

Het parcours voor de Marathon is in grote lijnen hetzelfde als de Halve Marathon, je mag alleen het rondje twee keer lopen. De tweede keer loop je dan weliswaar niet meer door het Duerenpark, maar je komt wel door een soort Loods, waar een DJ stond te draaien. Heel apart allemaal. 
Voor een PR hoef je er niet van start te gaan, want tenzij het je eerste is, zoals bij mij, ga je niet in de buurt komen van je beste tijd. Daar leent dit parcours zich niet voor.


Dan over de Marathon zelf, ik startte dit keer niet te snel en liep zonder pijntjes de eerste kilometers weg. Het was enorm druk, dus de eerste 10 kilometer liep je dan ook behoorlijk tussen de andere lopers in, waardoor het wat lastig was je eigen tempo te pakken. Maar ik kwam er niet voor een toptijd, wilde hem gewoon uitlopen en daardoor genoot ik er behoorlijk van. De benen voelden gewoon goed, ondanks dat er wat gemene bruggen in dat deel van het parcours zitten.

Na een kilometer of 18 nam ik de eerste gel, omdat ik voelde dat de energie wat weg begon te vloeien, de gel deed zijn werk en ik kon het beoogde tempo weer pakken. Bij zoń kilometer of 25 hoorde ik ineens een wel hele bekende stem naast me. Ik keek op en het bleek Loopmaatje Ron te zijn op de fiets. Net als in IJsselstein bleef hij tot het einde mee fietsen. Ik vind dat wel erg prettig, ondanks dat ik niet veel zeg. Ron weet ook perfect op de achtergrond te blijven, laat het initiatief aan je zelf over, dringt zich niet op, maar is er wel. Al met al dus erg prettig!
Hij maakte nogal wat foto's en filmpjes, ik ben benieuwd, want ze zullen niet allemaal even fris ogen :)

De kilometers omhoog begonnen nu ook de tweede ronde, ongeveer 8 steile kilometers omhoog met maar een heel klein stukje vlak ertussen. Dit is werken, keihard werken. En als je dan boven denkt te zijn, ga je de zandbak van de Leusder hei in, die ik nog zo goed ken van mijn diensttijd. Ik heb er wat rondgehold in die jaren, met en zonder bepakking. 


De laatste kilometers waren zwaar, al dat klimmen omhoog en het mulle zand hadden wel het nodige gevergd van de energie en tegen de 38 kilometers had ik de gels opgebruikt. Gelukkig had Ron er nog een in de aanbieding (komt wel weer terug Ron, en heb ook nog steeds een stapel Poncho's liggen) Het gaf weer de energie om door te gaan en gelukkig kwam er ook een stuk naar beneden dit keer. Omdat er een grasveld naast de weg lag, besloot ik over het gras te rennen naar beneden, zodat mijn knieën een beetje ontzien zouden worden, terwijl je dan wel snelheid kunt maken. Dat werkte wel want ik liep aardig in op wat voorgangers. Daarna mochten we weer aan een klim omhoog beginnen. 

Na een tijdje liepen we de bebouwde kom weer binnen en dat waren de laatste kilometers. Nu kwam het aan op karakter, alles was leeg, de Amersfoorters slepen je er echt doorheen op dat punt. Ron bood nog een gel aan, maar ik had een medeloper in het vizier, die ik nog wilde inhalen, en dat lukte ook nog. Ik zag hem gedurende de hele marathon wel ergens in de buurt, hij liep dus hetzelfde tempo, en ik zou van hem winnen. Punt En zo geschiedde het ook.


Eindelijk was ik bij de 42 kilometer, en toen begonnen de langste 195 meter van mijn leven. Ik zag de tijd en wist dat het net niet was gelukt om binnen de 4:00 te blijven, maar dat ik zo dicht in de buurt was had ik ook met dit parcours niet voorzien. Dus niet zeuren over die sub 4 nu in je eerste marathon, die loop ik in Amsterdam echt wel.


Al met al heb ik ervan genoten. Als ik de hartslaganalyse zie hadden die 38 seconden er makkelijk nog afgekund, maar ach: Ik heb hem uitgelopen!

Lintloop 2012: De leegloopwedstrijd

Vandaag 03-06-2012 was mijn laatste wedstrijdje voor de marathon van Amersfoort en de zogenaamde "Leegloopwedstrijd"

De bedoeling van een leegloopwedstrijd is dat je even alle koolhydraten uit je lichaam verbrand, zodat je drie aansluitende dagen in kan gaan, waarin je weinig koolhydraten eet. De laatste drie dagen voor de marathon eet je dan juist weer heel veel koolhydtraten, zodat je lichaam het tekort aanzuivert en de juiste brandstof opslaat voor die immens lange afstand. Dit is nodig omdat je nu eenmaal niet voldoende koolhydraten in kan nemen om 42 kilometer lang voldoende brandstof te hebben, zelfs niet als je onderweg nog inneemt.

Ik had gekozen voor de 5 Engelse Mijlen, een afstand van 8.047 kilometer. Om drie redenen: Zo vlak voor de marathon wilde ik geen overbelasting gaan forceren. Daarnaast had ik de afgelopen week behoorlijk last van blaren, die ik had opgedaan tijdens de ruim 50 kilometer hardlopen van vorig weekend. En tot slot, het doel was de koolhydraten eruit te lopen, en dat doe je in het eerste half uur dat je loopt, daarna schakel je over op vetverbranding. Heel fijn als je af wilt vallen, maar dat stadium ben ik allang gepasseerd, ik zit al een jaar op mijn ideale gewicht.

Ik was redelijk vroeg en haalde mijn startnummer op zoń anderhalf uur voor de start. Ik kwam er achter dat mijn hartslagband nog thuis lag, en aangezien het bijna een thuiswedstrijd is (ik woon 10 minuten van Vleuten af) haalde ik deze nog even snel op. Omdat ik besloten had om een strak tempo van 13 km/uur te lopen, liep ik wel een beetje warm vooraf, anders gaat het te hard direct met koude spieren en loop je weer risico dat je blessures oploopt. En zo is gebleken, ik ben daar de laatste tijd gevoelig voor.

Het weer was gewoon slecht een half uur voor de start, het regende, het waaide en het was koud. Daarom had ik een wegwerp poncho aangetrokken, om zo in ieder geval droog te blijven, dat zijn toch fijne dingen, ik heb er voldoende liggen en moet er ook nog een paar teruggeven, die ik van loopmaatje Ron heb geleend, bedenk ik me nu. (note to self van maken maar weer :).

Ik stond redelijk vooraan bij de start, er waren ook maar rond de 200 deelnemers, waarschijnlijk viel het aantal deelnemers die zich ter plaatse wilde inschrijven erg tegen, omdat het weer nu niet echt uitnodigde om een lekker stukje te gaan rennen. Maar de Die-Hards waren er allemaal, inmiddels herken ik de gezichten wel.

Bij de start werd nog omgeroepen dat de Montfoortloop dit jaar niet doorgaat, dat is wel jammer, want deze route loop ik ook erg graag. Het is niet anders. Toen het startschot klonk gingen we ervandoor en verdwenen de eerste lopers al uit het zicht. Zij liepen een tempo dat een gewone sterveling als ik nu eenmaal niet kan lopen. Ik keek af en toe op mijn horloge en liep telkens ongeveer tegen de 13 kilometer per uur, of iets eronder, prima tempo. Halverwege de route stond een verversingspost, die ik maar oversloeg, want een 8 kilometer loopje kan ik wel zonder water overbruggen en had natuurlijk vantevoren wel voldoende gedronken.

Eigenlijk kwam ik geen moment in de problemen, de snelheid bleef goed, ondanks het gebrek aan training deze week en de blaren voelde ik wel, maar deden geen gekke dingen, doorlopen dus maar. Toen ik goed en wel warm was gedraaid, kwam de finish al in zicht. Het is toch niet helemaal mijn ding die korte, snelle loopjes, maar je hebt ze wel nodig.

Ik kwam aan de finish in 00:37:22, een mooie tijd met ruim 12,9 km/uur gemiddeld, redelijk vlak gelopen. Het bleek de 37ste tijd van de 181 deelnemers te zijn, een voor mij prima resultaat, meestal zit ik zo op de helft van de deelnemers.

Al met al vind ik de Lintloop een hele leuke, kleinschalige loop op een heel fijn parcours. De hele weg loop je autovrij en op een mooi gladde weg tussen voldoende groen in om het net niet saai te maken. De organisatie is prima in orde en de lokatie in het Desto Paviljoen is voorzien van alle gemakken. Dit is er eentje die ik elk jaar standaard op de agenda ga zetten. Ondanks het weer :)

Thuis aangekomen, besloot ikm toch nog een klein rondje van 5 kilometer uit te gaan lopen. Op de terugweg zag ik een bekende gele jas en dat bleek inderdaad loopmaatje Ron te zijn. Hij had mijn route gezien via de app van Looptijden en besloot even langs te komen. Omdat ik bijna thuis was, de uitloopronde gestopt, even bijgekletst en rustig naar huis gelopen. Al met al een geslaagde dag. Volgende week zal het een stuk moeilijker worden, dan moet ik er namelijk 42 gaan lopen. En dat is nu eenmaal een heel ander verhaal :)