Westrandwegrun

Op 24 November was er een uniek hardloopfestijn in Amsterdam. De Westrandweg Run voerde 24 november over de verlengde A5, en is ook het langste viaduct van Nederland. Dit viaduct heeft een lengte van 3,6km en wordt door Rijkswaterstaat en de bouwers van de combinatie Westpoort als een "kunstwerk" betiteld. Naast uniek en eenmalig had de organisatie van  de Westrandweg Run een spectaculaire finish op het Telegraaf-terrein beloofd met muziek en een lichtshow. Onderweg zouden de deelnemers muzikaal ondersteund worden door verschillende muziekstijlen.

Ik kwam uit op de halve marathon die deels in het donker zou plaatsvinden. Loopmaatje Ron uit IJsselstein had aangeboden om als haas voor mij te spelen, zodat ik een PR kon gaan lopen. Hij reed met mij mee, en in Amsterdam vonden we al snel een parkeerplek niet ver van het terrein af. Dat viel alweer mee. Op het terrein aangekomen haalde Ron even zijn startnummer op en t-shirt, hij had zich vrij laat ingeschreven.

Ik was nog steeds niet goed hersteld van de vorige wedstrijden en zowel de knieën als de heupen en enkels zaten nog goed vast. Ik besloot geen pijnstillers te nemen en wel te zien wat er vandaag mogelijk was. Voor alle zekerheid meldde ik dit aan Ron, omdat hij mij zou hazen.

We zagen de ons bekende loopmaatjes van Twitter en andere social media staan en maakten kennis met enkele nieuwe Loopmaatjes. Het was koud en vochtig, dus we besloten maar even wat te lopen over het terrein en zagen enkele prominenten binnenkomen op de 10 kilometer.

Op een gegeven moment dacht Ron dat hij Marek zag, een van de snellere lopers die we kennen. Ik keek eens goed en vertelde dat hij het niet was, maar ja zonder bril ben ik niet echt betrouwbaar :)

Marek had zojuist een heel mooi PR gelopen van 36:43 op de 10 Kilometer. Een enorme prestatie. Snel even hem en Ron op de foto en daarna in de drukte de tassen wegbrengen. Dat viel niet mee, want ook kwamen er veel lopers van de 10k hun tas ophalen, waardoor de boel dichtstroomde.

Inmiddels helemaal afgekoeld begaven we ons naar de start van de Halve Marathon. Ieder in een ander startvak, omdat Ron later had ingeschreven had hij geen startvak toegewezen gekregen. Hij zou een wat hoger tempo lopen en zich onderweg bij mij voegen. Er werd afgeteld van tien naar één en of het zo bedoeld was, bij één begon het te regenen. Maar we mochten ook ervandoor, dus zo erg was dat ook weer niet. Er zou immers een enorm leuke loop volgen met veel muziek etc.

Ik liep met de stroom mee in een tempo dat ik vol zou kunnen houden normaal gesproken, al bij de eerste kilometers voelde ik dat ik niet kon aanzetten en besloot niet te forceren, net als tijdens de Zevenheuvelenloop, een week eerder. We zitten ook pas een maand na de marathon, dus geen gekke dingen.

Na een kilometer of vier zat er een scherpe bocht in het parcours en liepen we de andere kant op. De snelle lopers hadden we al langs zien komen. Nu hield ik mijn blik gericht op de overkant om te zien of ik Ron al zag komen. Na een poosje ontwaarde ik het geel-zwarte tenue en wist dat hij niet ver achter mij liep. Bij het 7-kilometerpunt zag ik dat hij naast me liep. Ik voelde op dat moment al dat ik dit tempo niet zou gaan volhouden, en vertelde tegen Ron dat hij door moest gaan, om een prachtige tijd te kunnen lopen.

Na wat aandringen deed hij dit dan ook en verdween langzaam uit zicht. Ron loopt de laatste tijd heel makkelijk, en is ook in staat flinke vooruitgang te boeken.

Onderweg stonden er redelijk veel drinkposten met water, sportdrank of beide. De beloofde muziek heb ik niet gezien, het was in het donker en in de regen niet echt een loopfeestje op het al even grijze asfalt.

Bij de 11 kilometer nam ik iets gas terug en bleef achter een groepje lopen de kilometers daarna. Na de tweede U-turn besloot ik vanwege de opkomende pijntjes nog een keer het tempo terug te nemen. Mijn hartslag liet weten dat ik in staat ben een veel hoger tempo te lopen, maar de benen en het lichaam protesteerden flink.
Opnieuw zocht ik de luwte van een groepje lopers, omdat de wind behoorlijk over de nieuwe snelweg waaide en we die inmiddels op dit stuk pal tegen hadden.
Eindelijk hoorde ik in de verte de muziek en de speaker en dat betekende dat de finish dichtbij moest zijn. Ik liep rustig door, geen eindsprint, niets forceren en zag een brutotijd van 1:43:56 staan, dat zou netto nog een aantal seconden minder zijn. Een leuk PR eigenijk, zeker gezien de omstandigheden en en de sluimerende overbelasting waarmee ik kamp. Zonder echt aan te zetten, toch een PR op de 21,1 kilometer. Dat stemt me toch wel tevreden.


Na de finish zag ik Ron staan, hij had zijn vorige PR verpulverd met een tijd van 1:37:06 Zelf bleek ik uiteindelijk 1:43:38 te hebben gelopen. Helemaal verkleumd ging ik naar binnen in de tent waarin we konden omkleden om wat warms aan te trekken. Ineens zag ik Ron staan met prima herstelvoer, een patatje met mayo :)

In de regen aten we die snel op en gingen terug naar de auto, waarna we zeker een half uur nodig hadden om weer warm te worden. Uiteindelijk wel een goed gevoel over de Run, maar de verwachtingspatronen van een spectaculair loopfeestje heeft het toch niet waar gemaakt. Het finishen in een hal met entertainment heb ik niet meegemaakt en de enige muziek die ik heb gehoord, kwam van Skyradio, waar een DJ stond te draaien. Een mooie route was het ook al niet, tenzij je grijs asfalt mooi vind.

Indrukwekkend is het wel geweest en natuurlijk leuk zo'n eenmalig iets te hebben meegemaakt. 

Nu neem ik echt voorlopig wat rust, over een maand staat de Linschotenloop op het programma, en ik hoop dan helemaal hersteld te zijn. Omdat ik mijn loopschoenen ervan verdenk deels de oorzaak te zijn van mijn pijntjes, ga ik deze week nog nieuwe aanschaffen, ik hou je op de hoogte!

Zeven heuvelenloop 2012

Dit weekend stond de Zevenheuvelenloop op het programma. In de afgelopen 28 jaar heeft de ABN AMRO Zevenheuvelenloop heel wat ontwikkeling doorgemaakt. Van een 'loopje' met 500 man is deze najaarsklassieker uitgegroeid tot een evenement waar ruim 30.000 mensen zich voor inschrijven, onder wie de grootste internationale toppers. Dit jaar deed ik mee met één van de drie teams van @loopmaatjes. Ik was ingedeeld in team 2 met andere bekenden zoals Martin, Onno en Edwin. Omdat iedereen een eigen persoonlijke eindtijd heeft opgegeven, stond niet iedereen in hetzelfde startvak. Ik had een Oranje stip op mijn startnum,mer, wat overeenkwam met startvak Oranje, op basis van de tijd die ik had opgegeven van ca 1:10.

Ik was al behoorlijk vroeg richting Nijmegen gegaan., omdat ik niet wist hoelang het zou gaan duren om de auto kwijt te raken,. Dit bleek mee te vallen, waardoor ik al om 11:30 in Nijmegen rondliep, terwijl de start pas om 13:00 was.

Tot overmaat van ramp regende het ook aan één stuk, waardoor ik besloot wat langer warm te lopen (en dat dit keer letterlijk). Ik was de poncho vergeten die wel in mijn tas zat. Stom, stom, stom.

Ik was ook al redelijk vroeg in het startvak en ging daar ook maar wat bewegen. Op een gegeven moment zag ik bekende shirts mijn kant opkomen. Ik zag dat het de loopmaatjes Martin, Onno, Marten en Edwin waren. Zij zouden ook ongeveer weggaan op dezelfde tijd als ik, maar zijn meer getraind in de hoogteverschillen. Naar boven kan ik nog immer geen tempo maken, terwijl naar beneden prima gaat. Ik kan mijn pas wel goed verlengen.

We moesten voor mijn gevoel best lang wachten, terwijl het maar bleef regenen. Nadat de toplopers al ruim een kwartier onderweg waren,mocht startvak Oranje dan ook eindelijk bewegen. Ik besloot gewoon mijn eigen race te lopen en het gevoel van de dag te laten bepalen wat er verder zou gebeuren. Omdat ik voelde dat de weg iets naar beneden liep bij de start, liep ik iets los van de groep. Ik weet dat ik bergopwaarts behoorlijk te kort kom ten aanzien van de rest van de groep en moet dus mijn momenten pakken als de weg weer naar beneden gaat.

De weg ging nu toch behoorlijk stijl omhoog en de coach van Martin, Henny kwam naast me lopen om te vertellen dat de andere loopmaatjes al snel bij me zouden zijn. Ik besloot dit te laten gebeuren en gewoon mijn eigen tempo te lopen. Ondanks de rust van afgelopen week had ik toch nog gevoeligheid in de gewrichten zitten. Niet teveel risico dus, want volgende week staat er alweer een halve marathon op het programma tijdens de WestRandwegrun.

Langzaam zag ik het groepje wegkruipen de heuvel op. Het 5 km punt kwam ik door in een Netto tijd van 23:36, niets aan de hand dus. Ik kwam nu in een druk gedeelte terecht waarbij ik veel ingehaald werd tijdens het klimmen van de heuvels en weer mensen in kon halen tijdens het dalen. Al met al bleef mijn hartslag goed en voelde de benen wel steeds vermoeid na het klimmen, maar ging het naar beneden weer beter. Ik besloot meer te gaan trainen op heuvels, besloot ik op dat moment.

De 10 kilometer kwam eigenlijk sneller dan ik had verwacht en in 47:03 passeerde ik dit punt. Dat viel me wel iets tegen, maar het laatste stuk kon ik nog veel goed maken, omdat dat eer naar beneden zou gaan. De klim die toen volgde, viel me daarom ook behoorlijk zwaar en ik verloor veel tijd in de zware klim. 

Doordat de benen nu behoorlijk vermoeid waren, maakte ik in de afdalingen niet meer genoeg snelheid om me weer bij de groep te voegen. 

De laatste kilometers gingen naar beneden en ik liep in een redelijk tempo naar de finish toe. Eindelijk zag ik de boog en kwam in 1:10:28 over de finish, net niet beneden de 1:10. Toch wel heel tevreden, omdat ik niet alles heb gegeven. Na de finish zag ik Loopmaatje Ron staan, die met een collega een startvak eerder van start was gegaan. Hij had een prachtige 1:06 gelopen. Ook kwamen Martin, Edwin en Marten daar aan. Zij waren inderdaad ruim twee minuten bij me weggelopen en waren rond 1:08 en een beetje over de finish gekomen.

Na de race besloten we naar de Loopmaatjes meeting te gaan in Café Bruut. Helaas was de lokatie strategisch fout gekozen, naast een snackbar, zodat we onder aanvoering van @HollebolleRon (Daalhuizen) daar dan ook belandden, enkele deuren voor het afgesproken punt. Nou ja dan maar een patatje nutttigen, dat doe ik niet vaak, maar ik had vanwege de starttijd ook de lunch overgeslagen. Ron viel een broodje Kebab aan met veel ervaring. Die was dan ook rap weg.

In café Bruut even later troffen we Marteijn en enkele andere loopmaatjes om even na te praten over de behaalde prestaties en kregen een glas Prosecco aangeboden. Die ging er net als het bier bij de lopers wel in. Even later gingen we weer onderweg naar het finishgebied, omdat ook Ans, de vrouw van Ron, mee had gelopen en daar op ons zou wachten. Nadat zij zich ook aansloot nog even snel langs een ander café, waar ook nog een paar bekenden waren.

Daarna weer snel onderweg naar IJsselstein voor het avondeten en de zondagavond. Volgend weekend wacht de Westrandwegrun over het nieuwste stuk asfalt van Nederland. Hier heeft nog geen auto over gereden maar op 24 november gaan we hier al wel over lopen.
Ik ben benieuwd, hier wil ik als de gewrichten zich goed houden een nieuw PR gaan lopen op de Halve Marathon. Het zou fijn zijn er zo'n 5 minuten af te kunnen lopen. 

Twitterrun @Loopmaatjes Belfeld

Wat is er leuker dan met een stel Loopmaatjes een lekker stuk te hardlopen? En dan in een gebied, waar je normaal niet komt. Dat is zoń beetje de strekking van de Twitterruns die zijn ontstaan via de Loopmaatjes Community op Twitter. 

Dit keer had Joost een mooie Boscross uitgezet in het gebied waar hij zelf vaak zijn rondjes doet. In Limburg, om meer precies te zijn in Belfeld tegen de Duitse grens aan. Omdat de reis toch al gauw anderhalf uur in beslag neemt en terug nog een keer, besloot ik het aanbod van Christine en Peter uit Nieuwegein aan te nemen om met hen mee te rijden. Dan heb je tenminste wat aanspraak onderweg en gaat de reis denkbeeldig wat sneller dacht ik nog.

Bijna ter plaatse

Loopmaatjes

Dus op een gegeven moment kwamen Christine en peter voorrijden, waarbij Peter aangaf lekker achterin te gaan zitten. Ik nam dus voorin plaats en na anderhalf uur gezellig kletsen zagen we de bestemming, een gezellig restaurantje, voor ons oprijzen.

De ruimte liep langzaam vol en een flink aantal lokale en landelijke Loopmaatjes gingen na de koffie naar buiten om de laatste lopers op te wachten. Het weer zag er op dat moment goed uit, met een voorzichtig zonnetje, maar in ieder geval droog.

Even samen op de foto natuurlijk

De route die Joost had uitgezet leek veel op een trailrun, zeker in het begin. De vaak smalle paadjes werden één voor één en achter elkaar genomen. Hierbij moesten we niet zelden over boomstammen heen springen of bukken voor laaghangende takken.

Na het eerste deel van een paar kilometer stopten we even en kregen de mensen de kans nog wat rek- en strekoefeningen te doen.

Al snel vervolgden we onze weg, waarbij de snellere lopers vooruit liepen tot een bepaald punt om daarna weer keurig terug te lopen om de wat langzamere lopers weer te begeleiden naar hetzelfde punt. Prima oplossing, waardoor iedereen gelijktijdig op dezelfde plek uitkwam. Inmiddels liepen we afwisselend in Duitsland en Nederland.

Na ruim 8 kilometer splitste de groep zich op in twee delen, waarbij het ene deel van de lopers richting het restaurant ging, om vast lekker aan de koffie te gaan, terwijl de andere groep aan het tweede deel van de expeditie begon.
Na een snelle afdaling kregen de wat snellere lopers opnieuw een andere route toegewezen, ik besloot maar eens mee te gaan met deze groep en moest een behoorlijk tempo lopen om deze snelle mannen bij te benen. We liepen door een steengroeve heen. Na een paar kilometer op ruim 13 kilometer per uur door het terrein heen, kwamen de groepen weer bij elkaar bij een flinke klim naar boven.
De lopers werden steeds stiller en sommigen moesten echt hard werken om de afstand weg te lopen.

Ondertussen was het behoorlijk donker geworden en kwamen de eerste regendruppels naar beneden.

De koffie met vlaai

De volgende kilometers liepen we makkelijk weg en voor we het wisten was de laatste kilometer alweer aangebroken. Het was gestopt met zachtjes regenen en langzaam kwam de natheid door de laatste kledinglaag heen. Nat maar erg voldaan kwamen we bij het restaurant aan, waar de koffie met iets lekkers op ons wachtte.

Links: Marteijn, rechts Joost

Snel wat droogs aangetrokken en de koffie smaakte heerlijk, samen met de écht Limburgse vlaai. Wie een tweede (of derde) stuk wilde, kon ook aan de slag :)
Na een gezellig samenzijn werd de organisator Joost bedankt, door Mister Loopmaatjes, Marteijn en bedankte de hele groep de beide mannen voor de geweldige middag.

Sommige Loopmaatjes vonden de vlaai wel heel erg lekker

Na de terugreis, waarbij Peter nog even een powernap deed, terwijl Christine ons veilig naar huis reed,  was de Zondag voor een flink deel voorbij. Maar wat was het een gezellige loop met gezellige mensen. Absoluut voor herhaling vatbaar in dat schitterende Limburgse landschap.

Een mooi aandenken