De Marathon Amsterdam

Maandenlang leek het nog mijlenver, de marathon van Amsterdam. Dan ineens is het zover en sta je aan de start van de grootste marathon van Nederland. Mijn 3e marathon, na Amersfoort in Juni van dit jaar en Utrecht in April. In Utrecht heb ik hem niet uitgelopen vanwege een blessure, dus de spanning zat er goed op, hoe het deze keer zou gaan.

De dag ervoor was ik met Jolanda al het startnummer en het shirt op wezen halen bij de Expo in Sporthallen Zuid in Amsterdam. Een leuke Expo met allerlei zaken die met hardlopen te maken hebben.
We mochten omkleden bij de Hardloopwinkel, die in het Olympisch stadion is gevestigd. Waarvoor heel veel dank nog. Daarna gingen we naar het startvak in het stadion zelf. Er heerstte hier een enorm leuke sfeer, veel zenuwachtige mensen en iedereen stond letterlijk te trappelen om van start te gaan. Eerst nog even snel wat sanitaire stops en de muziek zwelde aan...
Bij mij voelde het al dircet niet goed, beide kuiten sprongen in de kramp, soms afzonderlijk, soms alletwee de benen tegelijk. Nu heb ik dat wel vaker, dus ik maakte me niet zoń zorgen.
Tijdens de Dam tot Damloop begon ik ook zo aan de wedstrijd en liep een heel dik PR op de 10 Engelse Mijlen. Ik was dus niet in paniek, maar het deed wel zeer :)

Na nog even elkaar opgepept te hebben voor de komende 42 kilometers klonk in de verte het startschot en zagen we een wolk van donkere lopers beginnen aan hun marathon in een razend tempo. Pas ruim 5 minuten later kwam er wat beweging in ons startvak Oranje (eindtijden van 3:30 tot 4:00). Eindelijk waren we onderweg. In het begin stroopte al de lopers op in de straten van Amsterdam en was het onmogelijk je eigen tempo te lopen. Ook hiervan was ik niet onder de indruk, tijd zat nog om de trage start weer goed te maken. Wat me meer zorgde baarde was dat de pijn in de kuiten bleef zitten, en ik moest tot overmaat van ramp ook nog een stop maken om wat vocht kwijt te raken in de eerste kilometers.

Bij de 5 kilometer schoot het enorm in de kuiten en moest ik stoppen om wat te rekken en te strekken. Het duurde een eeuwigheid om weer op een redelijk tempo te komen, bij de 16 kilometer ging het weer echt niet meer en moest ik helaas weer een tussenstop maken. Weer langzaam aan op tempo, maar nu begon er een stuk met een erg forse tegenwind langs de Amstel. Dat was afzien, inmiddels had ik zeer zware benen en de pijn in de kuiten begon extreme vormen aan te nemen. Bij de 30 kilometer liep ik alsof ik op houten stelten liep en moest weer de kuiten tot rust laten komen, totdat de ergste kramp eruit was. En weer terug vechten in de wedstrijd, opgeven was geen optie, maar de finish was ook nog zo ver. Gek genoeg was het schema nog steeds haalbaar als ik tempo maakte, maar elke keer de stops goedmaken begon ook in de conditie zijn tol te eisen. En ik compenseerde de pijn in de kuiten, door op een ongewone manier te rennen, dat kostte veel energie.

Op de 35 kilometer moment besloot ik de streeftijd van 3:45 maar te laten varen en een lager tempo aan te houden om in ieder geval de finish te kunnen halen. Ik werd nu ook steeds meer ingehaald en had nog maar één doel, het Olympisch Stadion in Amsterdam binnenlopen. Daar was de finish, daar zou de enorme pijn stoppen, daar was de glorie, de medaille, mijn loopmaatjes.
Hoe zouden zij zijn gegaan, zouden er PRś zijn gesneuveld, hoe zou het met de debutanten op de marathon zijn gegaan. Allemaal vragen die me de laatste kilometers bezighielden.

Uiteindelijk was het dan zover, met het gevoel nu totaal uitgeschakeld, in een slakkengang het stadion binnen, ik hoorde alle mensen juichen en klappen, dat was vast voor mij, wisten zij van het gevecht dat ik had geleverd, hoe diep ik was gegaan, hoever 42,2 kilometer lopen met kramp eigenlijk is..

Na de finish merkte ik dat ik de tranen in de ogen had, alle emotie kwam los, ik had het gered! Ik had deze niet verwacht uit te lopen en heb ruim 35 kilometer tegen de kramp gevochten. Misschien zijn dit wel de mooiste marathons.

De komende dagen staan in het teken van herstel, de kuiten doen nog zeer, drie bloedblaren zorgen ervoor dat lopen ook niet echt handig gaat en de trap lijkt een bijna onneembare hindernis, aan welke kant ik ook sta.

   

Mijn tweede marathon was een mooie om op terug te kijken, en ook nog een PR!. Laten we dat niet vergeten, ruim 8 minuten van de tijd af.

Mag ik dan toch tevreden zijn? Ja dat mag ik!

En eigenlijk mogen alle lopers van de #020groep dat zijn, en natuurlijk alle andere helden die deze 42,2 kilometer in Amsterdam hebben gelopen, de 8 kilometer of de Halve marathon! Zij besloten alllemaal hun zondag te besteden aan de mooiste ervaring die er is, het hardlopen.