Mijn tweede hardloopleven

Mijn tweede hardloopleven gaat vandaag van start. Na de grote afvalrace in 2010 (-30 kg) en het stoppen met roken in datzelfde jaar, zocht ik een manier om te bewegen en zo mijn gewicht op peil te kunnen houden.

De sportschool werd ik niet gelukkig van, fietsen vond ik wel leuk, maar dan toch meer recreatief en vooral op mooie zomerdagen. Uiteindelijk werd mijn sport het hardlopen.
En dat viel in het begin niet mee, de eerste pogingen eindigden steevast in zeer ongelukkige en vroegtijdige beëindiging van mijn rondjes. In het begin ca 400 meter, later werd dat al 800 meter aan één stuk, maar echt progressie zat er niet in.
Totdat iemand mij wees op het feit dat ik gewoon te hard liep, dus tempo aangepast en hoppa dat ging een stuk beter.
De hele kilometer werd gehaald, dat werden er vijf, tien, twintig en uiteindelijk zoals mensen weten die mij kennen, heb ik de marathon een aantal keren gelopen.

Mijn marathonverleden is niet vlekkeloos, de allereerste moest ik uitstappen vanwege een gescheurde spier in Utrecht, gevolgd door de marathon in Amersfoort die ik uitgelopen heb, en dat ging nog best lekker ook. Gevolgd door Amsterdam met 30 kilometer krampen in de kuiten en Rotterdam, recent, met een voetblessure. Beide wel uitgelopen, maar dat was zowel in Amsterdam (3:52) als Rotterdam (4:14) niet echt vanzelfsprekend. In eerdere blogs kun je lezen hoe dit is gegaan allemaal.

Er lijkt echter wel een rode draad te zijn, elke keer als er een marathon aankomt en mijn trainingsschema wordt intensiever, loop ik tegen tal van lichamelijke problemen aan. Conditie is prima, gewicht is prima, spieren zijn goed. Maar blessures in de gewrichten lijken meer een vast patroon te hebben. Voor Utrecht een knieblessure, voor Amersfoort knie en heup, voor Amsterdam knie, heupen en enkels en de enkel in Rotterdam.

In de aanloop naar de Afsluitdijkrun (ca 30 kilometer) begon mijn voet rond de enkel zeer te doen. Niet echt heel pijnlijk, maar toch vervelend. Toch maar besloten deze te lopen en dat werd een moeilijke tocht, mede door de snoeiharde wind tegen. Na de Afsluitdijkrun begon mijn enkel op te zwellen en dat was zelfs zo fors, dat eender welke schoen ik aantrok, het deed behoorlijk zeer. In de ochtend bij het opstaan kon ik nauwelijks een stap verzetten, had ik eenmaal wat gelopen dan ging het nog wel goed. Even later besloot ik dan toch de hardloopschoenen aan te trekken en een rondje te maken.

Dat ging eigenlijk wel redelijk goed als het rondje binnen een kilometer of 12 bleef en in een niet te hoog tempo. Ging ik te hard of te ver, dan volgde steevast een stekende pijn rond de enkel en moest ik stoppen. Ook het herstel werd steeds langer.

Huisarts en/of Manueel therapeut of toch Podoloog?

Tijd dus om eens langs de huisarts te gaan. Deze bekeek mijn enkel en trok de conclusie dat er een peesontsteking in mijn voet zat. Dit moest met rust genezen, maar na overleg, mocht ik toch aan de start verschijnen van de Marathon in Rotterdam, zolang ikzelf het idee had dat het mogelijk was. Ook de manueel therapeut, waar ik voor mijn gewrichten in behandeling ben, had even gekeken en vertelde dat het wel mogelijk was, maar dat hij mij daarna wel even verder wilde bekijken.

Dus ik heb de marathon met veel moeite uitgelopen in Rotterdam (zie eerdere blog) maar daarna deed de enkel teveel pijn en nam ik weer contact met de huisarts op. Hij verlengde mijn kuur met Dyplofenac (een onstekingsremmer) met 10 dagen en in die dagen moest ik volledige rust houden. Ik mocht wel fietsen en zwemmen, maar hardlopen en zelfs langere wandelingen waren nu strikt verboden.

Drie weken van volledige hardlooprust verstreken en zoals gezegd ging ik terug bij de Manueel therapeut. Hij bleek een podoloog in huis te hebben gehaald en zij bekeken opnieuw mijn voet deze week en zeiden stellig, dit is geen peesontsteking!
Direct een behandeling met het terugzetten van een bot ergens onder de enkel en massage om het soepel te maken. Die massages moest ik ook thuis zelf doen op de pijnlijke plek en ik moest opnieuw twee dagen rust houden met hardlopen. Maar wandelen mocht na een dag wel! De wandeling van een uur verliep redelijk pijnloos en soepel.

Langzaam aan begint nu de zwelling af te nemen en zoals afgesproken mag ik dan vandaag proberen een klein stukje te gaan hardlopen.
En dat ging heel redelijk, wel heb ik me gehouden aan de voorgenomen afstand van 6 km maximaal en het tempo ook laag gehouden. Er lijkt dus langzaam een omslag te komen, ik ben er blij mee!





Terugkomend op de titel van de blog "Mijn tweede Hardloopleven" heb ik besloten even alles overboord te gooien. Het is niet leuk een gezonde en leuke hobby te hebben, die je continu niet kan uitoefenen. Vanaf nu ga ik dus wat aanpassingen doen, waardoor er wat meer risico vermeden gaat worden. Dus niet lang van te voren lange wedstrijden gaan plannen, maar werken met het gevoel van de dag. Voelt het allemaal goed, is alles mogelijk, maar de druk om toch van start te gaan, terwijl niet alles ok voelt, daar wil ik even van af zijn.

Daarnaast ben ik dus begonnen met een traject om mijn lichaamshouding te verbeteren, door een slechte zithouding van jaren, een auto-ongeluk en veel stressinvloeden, ben ik behoorlijk krom gaan lopen de laatste jaren. Hierdoor zijn veel wervels en gewrichten onder druk komen te staan. Dit is nu allemaal door middel van het zogenoemde "kraken" door een manueel therapeut weer recht gezet en met hem zit ik nu in een traject om een blijvende verandering in de houding voor elkaar te krijgen.

Ook zal ik iets minder prestatiegericht gaan hardlopen, het plezier zal voorop staan (dat stond het trouwens ook al hoor) en de vorm van de dag gaat bepalen wat de snelheid die dag gaat worden. Dus niet elke keer meer op zoek naar een verbetering van het PR.

Tot slot zullen alle spieren ook de nieuwe houding moeten gaan ondersteunen, dus ik ben begonnen met core-stability oefeningen en tal van andere oefeningen om de boel soepel en hopenlijk blessurevrij te gaan houden.

De schoenen zullen ook een rol gaan spelen, ik loop al vaak op minimalistische schoenen, maar zal dit in een heel rustig tempo meer gaan proberen uit te bouwen, waarvan acte!