De voorbereiding voor de Marathon van Rotterdam was er een met veel hindernissen. De wedstrijden voorafgaand had ik veel last van gewrichten, wat duidelijk mijn zwakke punt blijkt te zijn. Na de Afsluitdijkrun lukte het niet meer om het schema op te pakken en was deelname aan de marathon Rotterdam een onzekere factor. Zeker de laatste weken toen er na het wegnemen van wat obstakels door de manueel therapeut nog een peesontsteking in mijn voet, rond de enkel, bij kwam.
Moest ik de afstand laten omzetten, immers een afstand rond de 10 kilometer ging me nog wel redelijk af, of moest ik maar helemaal opgeven en vooruitkijken naar het volgende evenement?
Ik besloot het allemaal maar op het gevoel aan te laten komen op de dag zelf en zo stond Loopmaatje Ron in de ochtend van 14 April 2013 voor de deur. In de auto bleek ik niet de enige te zijn met kriebels, want ook Ron was onzeker, over mogelijke blessures, het weer, de afstand en we zouden het wel zien allemaal.
De auto konden we kwijt op een P + R bij Rotterdam Alexanderpolder en we zouden van daaruit de trein nemen naar het centrum toe. Mijn OV kaart bleek niet te werken bij de NS, en na veel gedoe, bleek deze nog geactiveerd te moeten worden. Hoe, dat moet je dan allemaal maar zelf uitvinden. Aangezien ik geen bril en alleen contant geld bij me had, en geen pasjes, bleek dat een aardige uitdaging. Uiteindelijk lukte alles en zaten we in een bomvolle trein.
Alles dat mee moest onderweg had een plaats gevonden in de belt, waar ook 6 flesjes met sportdrank, gels en andere attributen hun plek hadden gevonden. Het plasje voor de finish bleek een aardige uitdaging, omdat in het startvak maar enkele mogelijkheden waren en er rijen van zeker 100 mensen voor stonden. Dat ging hem niet worden en ik zou na de start wel zien.
De klanken van "You never walk alone" van Lee Towers klonken ineens door Rotterdam en dat is wel een kippenvel moment, zeker omdat we maar een paar meter van het hele spektakel afstonden. Het startschot klonk (nogal luid uit een kanon :) en weg waren de eerste lopers. In tegenstelling tot andere marathons, kwam de boel in Rotterdam zeer snel in beweging. Door de meerdere startrijen is dat prima geregeld.
Ineens zag ik een Dixie staan en dacht: mooi kan ik nog voor het passeren van de startlijn wat vocht kwijt. Loopmaatje Ron was er al vandoor en zou toch een ander tempo gaan lopen, dus dat was niet zo erg.
De eerste kilometers waren wat moeizaam, erg druk en zowel de belt als hartslagband waren wat dwars vandaag en moest ik tijdens het rennen op de juiste plaatsen zien te krijgen. Daarbij scheurde ook het startnummer nog los, dus het begin was wat lastig. De sfeer maakte alles goed en ook de enkel hield de pijn nog binnen de perken, alhoewel de pijn er direct zat. Het lopen met een zware belt gaat me toch altijd wat lastig af, maar ik wist dat naarmate de kilometers zouden verstrijken dit makkelijker zou gaan worden.
Met de focus op de blessure en de hartslag liep ik een tempo zonder bepaalde tijd in gedachten. De doorkomst op de 5 kilometer was 26:29, een pace van 5:17 (11,3 km/uur). So far so good, die viel niet tegen bij een hartslag van iets meer dan 150 slagen. Bij de doorkomst op de 10 kilometer ging ook alles nog voortvarend in 52:42 en een pace van 5:16 (11,4 km/uur). De vaart zat er goed in en een PR leek op dat moment wel haalbaar.
Bij de 12 kilometer kwam de eerste serieuze steek uit mijn enkel en begon ik iets mank te lopen, dat was geen goed teken, maar de sfeer was zo leuk in Rotterdam dat opgeven geen optie was. Kiezen op elkaar en doorbijten maar.De doorkomst op de 15 kilometer was in 1:19:35 en dus een pace van 5:18 (11,3 km/uur). Ik had dus zonder verval gelopen, ondanks de pijn. Net na de 15 kilometer sloeg het noodlot wel toe, een paar zeer pijnlijke signalen uit de voet en doorlopen was niet langer een optie. Ik moest gaan wandelen. Ik had nog een spons en stopte even om te koelen. Dit leek in eerste instantie wel te werken, dus ik ging weer rennen, maar in een aangepast tempo. PR loslaten en de nieuwe doelstelling was de finish te halen, al moest ik kruipen. Zoveel mensen hadden de moeite genomen te komen kijken in Rotterdam, ik wilde die Coolsingel ervaren.
Bij de 20 kilometer was ik in 1:48:12, een pace gemiddeld van 5:24, geen groot verval en ondanks de stop nog ruim onder PR tempo. Maar ik wist dat ik geen tempo meer zou kunnen oppakken met de inmiddels zeer pijnlijke voet. Door het mank lopen kwam er teveel op de linkerknie te staan en begon dit zijn tol te eisen. Ik verzoende me met het idee dat het een Halve Marathon zou gaan worden voor me. Al wandelend naar het 21,1 km punt, de HM, waar ik aankwam in 1:56:37.
Maar bedacht ik me dit is Rotterdam er komen straks mensen over de 6 uur binnen, dus waarom niet nog 5 kilometer aankijken of het al wandelend en stukjes rennend zou lukken, tijd zat en een goede tijd zat er allang niet meer in. Die Coolsingel was misschien wel haalbaar voordat de boel opgeruimd zou worden :)
Met lopen en rennend afgewisseld kwamen de kilometerbordjes toch voorbij en als ik rende was dat helemaal niet zo langzaam. Maar die pijn, ik besloot een pijnstiller te nemen en de schade thuis wel te bekijken aan mijn enkel en knie.
Bij het 27 kilometerpunt wist ik het zeker. We kwamen door een tunnel waar een enorme rij met percussionisten in een opzwepend tempo stonden te slaan, badend in het zweet. Zij stonden daar voor mij en al die andere lopers, om ons erdoorheen te trekken. Ik wist het nu zeker, 100%! Die Coolsingel was de mijne!
Wat een pijn de komende kilometers, maar de omslag kwam toch bij de 30 kilometers, ik liep met een hartslag alsof ik aan het winkelen was en al die mensen hadden het zo moeilijk rond me! Ik ging ze helpen, stukjes meelopen, totdat de pijn het weer overnam en ik moest wandelen. Dan weer een nieuw persoon erdoorheen trekken. Kom op, je kan het! Ik genoot van al die bandjes langs de kant, maakte soms een praatje even kort, of ging even strekken. Om vervolgens weer tempo even op te pakken en iemand mee te trekken.
Ik genoot "Big time", de pijn werd ondergeschikt aan de lol die ik beleefde om al die mensen te zien in hun strijd, ondanks dat ik helemaal hier niet hoorde te lopen zover naar achter. Maar dat maakte me niets meer uit, dit was leuk, dit was fun.
Pijn is fijn als je je focus maar weet te verleggen! Op een gegeven moment zag ik het kanjer spandoek van Anne, dat me zo had geholpen in de marathon In Amersfoort. Daar hielp dit spandoek me zo door de moeilijke momenten en nu stond ze weer in Rotterdam. In een spontaan moment stopte ik even en gaf haar een kus op de wang als bedankje voor dit moment in Rotterdam, maar zeker ook nog voor Amersfoort en Schoorl. Hier doe je het voor, dit zijn de momenten die je bijblijven. Mensen die speciaal voor jou en al die lopers hun tijd besteden aan het aanmoedigen. Je bent een Kanjer!
Inmiddels was de zon gaan schijnen en werd het goed warm en benauwd. Mensen rond mij heen gingen stuk. Bijna iedereen! Maar ik liep met een grote smile te genieten van de muziek, de zon, de mensen, de lopers en vond zelfs de Erasmus brug ineens mooi.
De laatste kilometers kenmerkte zich door steeds langere tussenpozen van wandelen en kleine stukjes rennen. Meer zat er niet in, de pijn was gewoon te heftig. Maar ik geniet nog steeds en zo liep ik voorbij het 40 kilometerpunt. Ok dan nu rennen tot de finish dacht ik nog. En dat deed ik, de pijn verbijtend in een laag tempo, maar mensen wat was dat genieten op die Coosingel. Wat een fijne mensen in Rotterdam. Ze lijken je allemaal te kennen en roepen je naam. Ze slepen je er doorheen in Rotterdam. De tijd, tja die werd 4:14:08, maar daar ging het allang niet meer om :)
Dit was niet mijn snelste marathon, dit was niet de eerste of de laatste marathon. Dit was de marathon in Rotterdam! Deze heeft vanwege de sfeer en het opnieuw moeten vechten na Amsterdam, (waar kramp me parten speelde 30 km lang), een speciaal plekje in mijn hart!
Rotterdam en Rotterdammers bedankt!
Na de finish vond ik uiteindelijk Ron terug en moest ik nog even een schuld inlossen. Dat werd de MacDonalds en samen aan de maaltijd. Echt lekker op een terrasje in de zon kijken naar al die mensen die nog steeds binnenkwamen. Elke loper met zijn of haar eigen motivatie, strijd en doel! Prachtig om te zien. Sommige mensen waren echt tot op het bot gegaan, misschien had ik het daarbij vergeleken nog wel makkelijk gehad zelfs. Wat een helden.Op de terugweg weer gesodemieter met de OV kaart, nu bij Ron, waar een saldo van ruim 14 euro niet voldoende bleek te zijn om slechts twee haltes met de NS te mogen reizen. Wat een mislukking dat systeem, bah! Maar het deerde ons verder niet. Ron had een supertijd gelopen van 3:41 en ik de finish gehaald. Alletwee blij dus en dat kan zelfs de NS of de OV chipkaart niet verpesten op zoń dag :)
In de auto was het redelijk stil en nam ik de tijd wat bedankjes de wereld in te slingeren op twitter en Facebook van mensen die mee hadden geleefd. Echte vrienden en sommigen belden zelfs nog even Toppers!
Rotterdam? Ja die wil ik zeker nog een keer doen, maar dan graag zonder blessures en met een goede voorbereiding!
Tjonge wat een marathon. Bewondering voor je hoe je gaandeweg je inzet en insteek omzet. Van uitlopen op tempo naar uitlopen en plezier hebben. Andere mensen helpen en aanmoedigen. Bijzonder. Je bent een topper!
BeantwoordenVerwijderenDank je Martin!
Verwijderen