Nieuwe schoenen

Vandaag naar Runnersworld geweest in Utrecht om te kijken naar de nieuwe Adidas Boost schoenen waarover zo veel te doen is de laatste tijd.
Mijn huidige lange afstandsschoenen (Saucony Progrid Guide 3) zitten ruim boven de 1000 kilometer en dan mag je weer naar nieuwe exemplaren gaan kijken.
Ze hadden ze inderdaad binnen en bij het aantrekken voelde ik direct dat de schoen heel anders is dan ik gewend ben. Er zit nauwelijks zijdelingse steun en de bovenschoen voelt meer als een sok dan als een schoen, dat was dus wennen.

Dus een stukje op de loopband, waar al snel bleek dat ook de maat vrij klein uitvalt. Maar erger was dat   ik door het ontbreken van de steun niet prettig loop op deze schoenen, dit werd bevestigd door de video opname en door de specialist in de winkel. Het bleek niet mijn schoen te zijn, alhoewel ik wel de energie goed voelde uit de demping van de schoen. Je kunt er razend hard op rennen volgens mij.




Dus maar verder zoeken dan, en ik bleek prettig te lopen op een schoen van opnieuw Saucony, dat toch wel mijn merk blijkt te zijn. Dit keer wel een neutrale schoen, maar wel met steun tegen het doorzakken en zoals veel schoenen van dit merk een lage "Heeldrop" van 8 mm in plaats van 12 mm. Ik loop ook regelmatig op de Saucony Mirage 2, maar daar durf ik geen hele marathon op te lopen nog, vanwege het erg minimalistische karakter van deze schoen. En daar is veel tijd voor nodig om aan te wennen.

Dus het is de Saucony Echelon 3 geworden, hier zal het op moeten gebeuren op 14 April in Rotterdam tijdens de 42,2 kilometers van de Marathon daar.

Het wagenpark der hardloopschoenen is dus weer uitgebreid en de hudige Saucony Progrid Guide 3 mag met pensioen :)

Afsluitdijkrun 2013

Afsluitdijkrun 2013: We kregen hem niet kado

De weersvoorspellingen waren voorafgaand aan mijn tweede Afsluitdijkrun niet al te best. Waar we vorig jaar nog enigzins in de luwte van de dijk konden lopen, zag het er naar uit dat we dit jaar de wind pal van voren zouden krijgen. Windkracht 5 a 6 was de voorspelling en dan is de wind op de Afsluitdijk natuurlijk op de vlakte nog wat heftiger. Daarnaast zou het kunnen gaan sneeuwen en vriezen.
Al met al dus een loop om met angst en beven tegemoet te zien, dit zou later ook wel terecht blijken te zijn.
Loopmaatje Ron was al vroeg voor de deur en ook mede IJsselsteiners Eric en Dennis zouden de tocht gaan lopen vandaag. Voor alledrie de eerste keer.

Met de sneeuw leek het mee te vallen en het zou ook droog blijven. De reis verliep gezellig met veel spannende verhalen uit de tijd dat Ron en Eric elkaar kenden, we waren dan ook gevoelsmatig redelijk snel bij de dijk. Iedereen liet de lengte van de Afsluitdijk even op zich inwerken, wat is dat ding toch lang, kaal en winderig.
Aangekomen bij het restaurant waar we na afloop mochten aanschuiven voor een pastabuffet was het leuk alle Loopmaatjes weer te zien, te herkennen en nieuwe mensen te leren kennen.

Dan de bussen in, weer die lange dijk over naar de start, zoals vorig jaar begon de rit met veel gepraat en werden de lopers steeds stiller, naarmate het einddoel in zicht kwam. Op de plaats des onheils aangekomen, bekeken we met gemengde gevoelens de afgebroken vlaggemast en adviseerde de buschauffeur vooral nog even in de bus te blijven vanwege de snijdende kou buiten. Aangezien ik nog even een sanitaire stop moest maken, trotseerde ik de wind en drong tot me door, dat we dit keer wel voor een uitdaging zouden komen te staan. Wat een enorm harde wind en ijzige kou.

Bij de start voelde je direct al dat tijden, voor zover je deze in je hoofd had, niet meer reëel waren, het zou een tocht worden op karakter, op overleven en een continu gevecht tegen de elementen.
In de groep waarin ik liep was er nog enigzins luwte, maar de koplopers werden duidelijk gesloopt en moesten worden vervangen. Ondanks dat het tempo voor mij al te hoog lag, wilde ik niet weglopen van de verantwoordelijkheid en ging voor Loopmaatje Cor lopen die al te lang aan de groep getrokken had. Het was direct duidelijk dat ik dit niet lang vol zou houden, binnen enkele minuten liep mijn hartslag op naar maximaal. Ik zag nog dat Ron en Edwin ook op kop kwamen lopen, maar moest toen echt afhaken. Omdat dit veel te veel kracht had gevergd, kon ik ook de groep niet meer bijbenen en kwam alleen te lopen. En geloof me dat wil je niet met deze snijdende wind, waar je met gemak tegenin kon leunen, laat staan hardlopend 31 km afleggen.

Ik viel dan ook steeds verder terug in snelheid totdat er gelukkig weer een groep aansloot en ik de luwte weer kon opzoeken. Helaas was ik niet meer in staat hier ook de kop te pakken, ik kon gewoon niet naar voren komen. Ik zag Onno ineens naast mij, hij had de groep ook moeten laten gaan.

Onno deed veel kopwerk in de groep en ik was hem daarvoor heel dankbaar. De krachten werden steeds minder toen we op de helft waren en er wat verfrissing aangeboden werd in de vorm van sportdrank en banaan.

Toch maar weer verder, ondanks dat mijn hele lichaam schreeuwde om te stoppen. Als een soort Zombie liep ik mee en probeerde niet stil te vallen. De kilometers verstreken en uiteindelijk op de laatste kilometers kon ik blijven lopen.

De finish was enorm welkom en voor de tweede keer werd de Afsluitdijk bedwongen. Onvergelijkbaar met de eerste keer. Van de 290 inschrijvers kwamen er uiteindelijk ca 185 over de finish begreep ik. Ook de Ambulance moest er deze editie aan te pas komen, onder meer vanwege bevroren ogen. Dat is toch serieus, aangezien de gevoelstemperatuur met deze wind gigantisch laag lag. We kregen dit keer geen warme muts maar een echte medaille.

Het pastabuffet en de gezellige warmte van de lopers maakte het allemaal weer goed, deze loop kunnen we weer bijschrijven op weg naar de marathon in Rotterdam over een maand. Maar we kregen hem niet kado. Wat een bikkels allemaal.