Vandaag is mijn revalidatie officieel begonnen. Eerst vanmorgen metingen laten doen voor speciale zooltjes die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Vooral omdat al deze ellende dan niet zo snel weer zal gebeuren, maar ook om mijn houding in orde te houden.
Binnen twee weken zijn ze klaar. In de tussentijd moet ik op stevige schoenen lopen met stevige zolen en tot boven de enkel. Niet echt modieus, maar zo slecht zien ze er ook weer niet uit toch?
In de middag voor de eerste keer naar de Fysio. Dat verliep allemaal erg positief. Mijn gewrichten zijn allemaal bijzonder stevig en soepel en als alles goed gaat zullen de spieren met oefeningen binnen de komende 6 weken weer redelijk op peil kunnen zijn. Sterker nog het half jaar revalidatie zou wel eens een heel stuk korter kunnen zijn. Ik kan alle bewegingen maken en dat is erg positief. Natuurlijk is het gevoelig en moet ik oppassen omdat de sterkte nog verre is van wat het moet zijn, maar toch!
Ik mag al direct zonder krukken lopen en al voorzichtig stukjes wandelen. Zelfs autorijden gaat me goed af! De berichten zijn dat de revalidatie wel eens sneller zou kunnen gaan dan de eerdere planningen. Ik ben voor!
Op 2 Juli heb ik me weer gemeld in het Antonius ziekenhuis in Utrecht. Dit keer bij de chirurg. Een aardige man die me direct op me gemak stelde. Ik kon mijn verhaal kwijt en hij besloot direct te kijken of de gestelde diagnose klopt met wat zijn bevindingen zouden zijn.
Ik moest een aantal oefeningen doen, zoals evenwicht en op mijn tenen staan, en beide tegelijk. Dit zag er volgens de chirurg en zijn assistente goed uit. Nu waren de kracht oefeningen aan de hand en ik moest tegendruk geven met mijn voeten aan druk van buitenaf. Dat ging bij de goede voet zonder problemen, echter bleek ik bij het defecte exemplaar totaal geen tegendruk te kunnen geven. Dit was voor mij ook een echte eye-opener. Ik werd er zelfs even duizelig van toen ik bemerkte dat er geen zijdelingse kracht meer was. Dit is nodig voor de voetafrol tijdens het lopen en natuurlijk nog belangrijker tijdens het hardlopen.
Hij had geen twijfel dat de pees een volledige ruptuur heeft en dus los is van de wreef, voor mij dus gezien de eerdere echo geen verassing.
Ik benadrukte nogmaals hoe belangrijk sporten voor mij is, hij bekeek de spieren in mijn benen en voeten nogmaals en besloot tot operatie. ik kon een zucht van verlichting niet onderdrukken, want dit betekende dat eventueel sporten als alles goed verloopt, nog tot de mogelijkheden behoort.
Hij vertelde wat er ongeveer voor nodig is, een peestransplantatie uit een ander deel van mijn voet, het doorknippen en verlengen van de achillespees en ca 6-8 weken het gips in. Daarna volgt dan een hele lange revalidatieperiode. Ik dacht alleen maar aan het kunnen sporten.
Over twee weken volgt dan nog een MRI scan. Als die goed is, dan wordt op 13 Augustus in een gesprek de afspraak gemaakt voor de operatie. Alles alles goed gaat, zou ik volgend jaar weer kunnen gaan sporten.
Op 28 juni had ik weer een afspraak bij Sportclinics in Utrecht. Zij zijn gevestigd in het voormalig Oudenrijn Ziekenhuis, nu een onderdeel van Sint Antonius en binnenkort te vinden in Leidsche Rijn.
Via de huisarts kwam ik niet veel verder dus mijn hoop was wederom gevestigd op de specialisten van Sportclinics.
Na een paar eenvoudige testen keek de arts zorgelijk en stuurde mij direct door naar de echo in het zelfde ziekenhuis.
Na enige tijd wachten mocht ik naar binnen en werd de echo uitgevoerd. De eerste berichten waren verontrustend. "Ik zie erg veel verkalking en rommel zitten". "Ok", zei ik en wachtte verder de scan af. "De Tibialis Posterior zit nog vast" was de volgende opmerking en de scan ging verder naar beneden. "Ow nee, ik maak u blij met een dode mus, ik zie hem niet mee aan de andere kant". Dat klopte wel met mijn beleving dat het bij de voetboog los was gescheurd. Dit was nu bevestigd. Dat het een zeldzame aandoening is, kun je hier lezen.
Ik voelde me opgelucht en depressief tegelijk. Te weten wat er fout zit en dit officieel bevestigd krijgen, of de wetenschap dat het hardlopen wel eens klaar zou kunnen zijn..
Dus weer terug naar de arts, hij vertelde dat het niet altijd met een operatie afgedaan kan worden en bij "oudere" mensen ook vaak niet geopereerd kan worden, Ik kreeg een verwijzing voor een gesprek met een chirurg die gespecialiseerd is in dit soort operaties en hij moet dan maar bekijken wat er nog mogelijk is.
Sinds maart loop ik al met een blessure, een vervelende zoals ik hier al zo vaak van me afschreef. Gisteren was het weer zover. De deurbel klinkt, ik sta op, loop naar de trap en zet mijn voet precies verkeerd neer: **kraak**. Een luid geluid, een stekende pijn en het zweet brak me uit. Ik strompel naar beneden en daar blijkt de afspraak voor mijn zoon te staan, die hem ook nog eens vergeten was. Al met al dus veel pijn om eigenlijk niets.
Omdat ik geen drie stappen achter elkaar kan lopen dus vanmorgen direct de huisarts maar gebeld. Bij Sportsclinic kan ik pas eind Juni terecht. De huisarts heeft opnieuw naar mijn voet gekeken en verdenkt mijn voet van een chronische peesschede ontsteking en ontsteking van de zgn. Tibialis Posterior, het verschijnsel van kraken hoort daarbij en ik heb geen pijn waar ik bij scheuring wel pijn zou moeten hebben. Aan de andere kant heb ik wel veel pijn, waar de pijn minder zou moeten zijn, dus zegt u het maar..
Het is verwant aan de zgn "Hielspoor", ook een vervelende en langdurige blessure waar veel loopmaatjes over mee kunnen praten. En dus ook net zo'n revalidatietraject.
Dus ik moet verder met het traject waarop ik al bezig ben. Maar zei de huisarts serieus kijkend : "op onze leeftijd moeten we ook accepteren dat sommige dingen niet meer kunnen". Zei hij nu net dat ik wellicht niet meer kan hardlopen?
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb verkeerde en doorgezakte voeten, mijn knieën staan verkeerd naar binnen, enkels krijgen teveel druk. Of ik wel goede aangepaste schoenen heb. Wel kwam boven water dat ik beter nooit meer op minimalistische schoenen kan gaan lopen. Ik kan beter de versie met de hogere hak gebruiken, aangepaste zolen en moet leren recht te lopen. Ja daar was ik dus met de manueel therapeut allang mee bezig toen de ellende begon. Maar goed het advies is dus, aangepaste schoenen, zooltjes, drie keer per dag ijs erop, ibuprofen als pijnstiller en ontstekingsremmer en rust, rust en nog eens rust. Eigenlijk wat de specialist bij Sportsclinic ook al voorzichtig zei. Maar wel snel weer bewegen zodra het kan! Gelukkig zijn ze het daarover ook eens.
En ik loop best fijn op schoenen met een wat lagere hak, de Saucony met een heeldrop van 4 mm en ik heb ook een paar die 8 mm heeldrop heeft. Niet meer doen is het advies en blootsvoets op de loopband al helemaal niet. Nee ik zal het in de toekomst moeten doen met fietsen en zwemmen, misschien kleine stukjes hardlopen, maar moet me er niet teveel van voorstellen op "mijn leeftijd".
Toen ik 12 was, ben ik ooit in Italie van een berg gekieperd met een skatebord, tja die weg ging steeds naar beneden en ik dus net zo lang sneller totdat ik de bocht uitvloog. Ik raakte een boom op 4 meter hoogte en kwam daarna automatisch beneden terecht. Knie naar de klote en de mededeling dat ik misschien wel nooit meer normaal zou kunnen lopen. Ik moest er na het voltooien van mijn eerste marathon nog eens aan terugdenken.
Dus einde hardloopcarriere, dat gaat het niet worden voor mij, ik accepteer dat niet en ik kan het opbrengen heel lang rust te nemen om daarna weer op te gaan bouwen. Ik kom terug, ik ga weer een marathon lopen, al ben ik 80 jaar oud!
Stoere praat natuurlijk voor iemand die zich heel naar voelt als hij niet kan hardlopen. Maar eind Juni weer naar Sportsclinic en kijken hoe we verder moeten gaan.
Voorlopig dus niet hardlopen en niet fietsen. Ik heb nog wel een paar leuke films staan, ook leuk in een snikhete zomer....
Het moest het grootste evenement worden van de @loopmaatjes community en dat werd het ook. Doordat in totaal 27 teams zich hadden opgegeven werd de estafette ook nog eens officieel bezegeld met de naam van de @Loopmaatjes community, hoe cool is dat!
Ik zou hem lopen met loopmaatje Ronald Brak uit IJsselstein en de verdeling was gemaakt op 10 km door ondergetekende en Ronald zou de laatste vijf kilometers volmaken.
Omdat er een dagprogramma was gemaakt, was ik al vroeg ter plaatse in Vleuten en kon de auto nog redelijk makkelijk kwijt. Ook Ronald was er al, want zijn zoon Dlanor liep de 2 kilometer en moest al vroeg starten.
Ter plaatse aangekomen was het weer een feest der herkenning met Marteijn en de andere Loopmaatjes die allemaal voor de gelegenheid hun outfit aangetrokken hadden, wat een leuk gezicht.
Hier moest natuurlijk een foto van gemaakt worden en ook van de afzonderlijke teams werd een leuke foto gemaakt op het podium tussen de Romeinen die speciaal voor de gelegenheid weer tot leven waren gewekt. De sfeer was direct al top en ondanks mijn blessure was ik toch blij om hier te kunnen zijn.
Na het maken van de fotoś nog even hier en daar bijgekletst en toen mochten we naar de startvakken toe. Omdat we in de Estafette liepen mochten we direct achter de prominente lopers starten en dat was leuk..
Na de start bleek mijn voet wel wat gevoelig te zijn, maar ik zou de pret er niet door laten drukken, verschillende loopmaatjes schoten ervandoor, ik liet ze gaan, want ik moest de dubbele afstand afleggen, alvorens te worden afgelost door Ronald. Omdat ik weinig had gelopen de afgelopen periode na de marathon van Rotterdam deed ik rustig aan voor mijn gevoel, maar bleek toch wel lekker door te lopen.
De eerste 5 kilometer tikte ik netjes af in 24:25, een keurig tempo. Bij het wisselpunt zag ik alle loopmaatjes staan en een aantal mensen die al waren afgelost stonden uit te hijgen. Ik hield het tempo er rustig op en begon aan het tweede deel van het traject. Ook nu liep ik de afstand lekker vlak weg in 24:26 en zag Ronald al staan. Bij de wissel probeerde ik hem te helpen met het hesje aan te doen, maar dat bleek later op zijn kop te zijn.
Ik riep naar Ronald dat ik even uit zou hijgen en weer bij hem aan zou sluiten, want ik had bij nader inzien niet echt zin in een busje terug naar de finish te gaan als ik me ook goed genoeg voelde om nog 5 kilometer er bij te lopen. Dus zo gezegd zo gedaan en nadat ik wat op adem was gekomen rustig begonnen aan het laatste deel.
Onderweg kwam ik loopmaatje Arne Coomans tegen die barefoots had gelopen en hetzelfde idee had, samen liepen we rustig op met de meute. Onderweg werden we ingehaald door ondermeer Ron Daalhuizen die er een flink tempo in had zitten. Ronald kon ik telkens niet zien en dat kon maar één ding betekenen, dat hij ook een lekker tempo erin had.
Ongeveer een kilometer voor de finish vond ik uiteindelijk weer de aansluiting bij Ronald en zo konden we samen met Arne op de finish aflopen. We tikten als de "Steinlopers" in de estafette af in een mooie tijd van 1:17:14. Echt goed gedaan ook van Ronald.
Mijn enkel was behoorlijk gevoelig, maar ik heb het er graag voor over gehad. Nu maar wat rust nemen de komende dagen.
Na de finish kregen we nog een sportdrank die er wel in ging en tegen inlevering van het hesje ook nog een bijzonder lekker lunchpakket, en van al dat lopen krijg je natuurlijk wel honger!
Na de lunch nog even lekker bijgekletst met de andere loopmaatjes en een mooie medaille en het bijbehorende t-shirt in ontvangst genomen. En zo kwam aan een fantastische dag een einde met de klanken van de Anitas op het podium die de sfeer er goed inbrachten, erg leuk om mee te maken!
Al met al een topdag die we niet snel zullen vergeten, niet in de laatste plaats omdat het zo leuk was al die loopmaatjes weer eens te zien en met een flink aantal nieuwe +loopmaatjes kennis te kunnen maken!
Volgend jaar weer? Ik teken er vast voor, maar dan zonder de hesjes, want daar zijn de +loopmaatjes shirts veel te mooi voor!
Ondanks dat we al in februari aanbeland zijn, is de 30 kilometer van "Groet uit Schoorl" mijn eerste wedstrijd van 2013. Na weken van aanmodderen met blessures aan de gewrichten zou dan deze loop moeten aantonen dat de weg terug is gevonden. Niet alleen ik kampte de afgelopen periode met blessures, maar eigenlijk relatief veel mensen die ik ken, waaronder loopmaatje Ron. Ik zou met hem meerijden, want ook Ans had zich ingeschreven voor de dertig in Schoorl. Beide hadden er een zwaar hoofd in, Ans vanwege het ontbreken van trainingen op de lange afstanden en Ron vanwege een hardnekkige kuitblessure.
Zo waren beide ruim op tijd bij mij en begonnen we aan een glibberige weg richting Noord-Holland. Onderweg had het op de meeste plekken flink gesneeuwd. Met een plas- en koffiepauze onderweg, en een klein stukje de verkeerde weg kwamen we aan in Schoorl en werden we naar de parkeerplekken geleid. Daarna begonnen we aan de lange koude tocht richting het startgebied. Uiteindelijk waren we nog best wel laat en kwamen we Martin en Cor onderweg tegen die al naar de startvakken gingen, terwijl wij de kleding nog moesten inleveren. Maar op tijd waren we uiteindelijk in het startvak en we mochten direct starten.
Na een paar kilometer dacht ik dat Ron nog naast me zou lopen, maar zag ik hem ineens niet meer. Even later zag ik Martin en Cor en sloot bij hen aan. Martin verontschuldigde zich dat ze niet veel zouden praten onderweg, maar dat was sowieso al niet mogelijjk, want beide heren hadden het tempo er flink opzitten.
Zo verdwenen de kilometers onder de loopschoenen door en ontwaarde ik ineens het mij bekende "Kanjerspandoek" van Anne, wat was dat leuk te zien onderweg en een echte opsteker. Op sommige plekken in de afdaling was het spekglad en moesten we echt eventjes inhouden. Maar over het algemeen was het parcours prima te belopen en zag er adembenemend mooi uit na de sneeuwval van afgelopen nacht.
Aangekomen op de splitsing van de 21 km en 30 kilometer voelde ik me frisser dan ik me van vorig jaar kon herinneren, de gewrichten waren gevoelig, maar verder nog geen echt probleem. Ik leek zelfs in staat om iets te versnellen waardoor de toch al scherpe tijd van vorig jaar misschien wel verbeterd zou kunnen worden.
Ik liep op een mooi schema en zag na een kilometer of 28 Martin en Cor versnellen. Dit tempo was voor mij nu met de stramme gewrichten niet meer haalbaar, de ademhaling was prima, maar het lichaam wilde de versnelling niet meer. Rustig uitlopen was het devies. En weer zag ik Anne met haar spandoek, ze moest het wel inmiddels heel koud hebben, dacht ik nog, na drie uur in de vrieskou.
Het finishgebied kwam nu in zicht en ik zag Nesrine (2:14 toptijd) en Ron en Ans langs de kant staan. Beide hadden dus de 21,1 km gelopen , maar wel uitgelopen, prima prestatie dus. Op de finish zag ik een brutotijd van 1:38:04, dus dat betekende dat ik ook nog eens een PR had gelopen op deze lange afstand. Ik was helemaal blij.
Na de finish zag ik Martin en Cor die in de laatste kilometers de versnelling dusdanig hadden doorgetrokken dat ze zelfs 15 seconden sneller bleken te zijn in de netto uitslag. Ook Marten was bij de finish en had een supertijd op de halve gelopen.
Met de 2:36:02 in de officiële tijd ben ik heel blij, ondanks dat mijn eigen Garmin nog een snellere tijd liet zien. Toch een mooi PR en heerlijk gelopen. De lange tocht naar de auto was koud, omdat ik de natte kleding had uitgedaan en alleen een sportjack aanhad. Maar in de auto, was het warm en bleek Ans een heerlijk stuk krentenbrood voor ons meegenomen te hebben. Dat ging er wel in, ondanks de file de eerste kilometers.
Volgende maand volgt de Afsluitdijkrun met eveneens een ruime 30 kilometer en dan in April de big M. in Rotterdam, de 42,2 lange kilometers die daar op mij wachten. Ik hoop dat de blessures nu wegblijven, ondanks de stramheid voelen de benen vanochtend prima aan.
Al met al een geweldige dag gehad in Schoorl, ik zet hem vast met potlood in de agenda voor 2014 :)
Op de laatste dag van het jaar was het weer tijd voor de traditionele Oliebollenloop in Schoonhoven.
Het was nog even spannend of ik van start kon gaan, de weken ervoor veel last gehad van pijnlijke gewrichten en ook de Linschotenloop Halve Marathon van een week eerder zat nog aardig in de weg.
Het leek erop dat voor het eerst in lange tijd een wedstrijd droog en (relatief) warm zou verlopen. Daarom maar in de korte broek, maar wel lange mouwen, want er zou een flinke wind opsteken.
Ruim op tijd haalde ik Loopmaatje Ron op, als we goed zouden voelen, zouden we proberen onder de 45 minuten te gaan finishen, voor Ron geen probleem, voor mij een dik PR. Maar het was afwachten of het zou kunnen.
In Schoonhoven konden we snel een parkeerplek vinden en het startnummer was snel in ontvangst genomen tegen overlegging van slechts 5 euro, waarbij er zelfs nog een gratis oliebol te scoren zou zijn na afloop.
Normaal doen we het nooit, toch maar even wat warm gelopen, er was al goed te voelen dat de wind fors was in de polders. Beetje rekken en strekken en ruim op tijd naar de start.
We stonden lekker vooraan bij de start en het was inderdaad droog. Toen het startschot klonk, van start en ondanks dat het wel druk was, konden we redelijk doorlopen. Nu begon na de eerste kilometer gelijk een gevecht tegen de zeer harde tegenwind. Ik voelde minuut na minuut de kracht verder wegvloeien bij een tempo van ca 13,4 tegen de wind in. Bij kilometer 5 was de kracht weg, gelukkig konden we hier de wind mee in de rug krijgen. Toch lukte het me niet meer om tempo te blijven lopen en ik zag Ron steeds verder weg raken. Met een enorme inspanning kon ik bij kilometer 7 nog een keer aanhaken, maar voelde dat alles leeg was tegen die tijd. Ik moest lossen en Ron versnelde nog om een redelijke tijd te kunnen lopen.
De laatste kilometers waren zwaar tegen de wind in en rond me zag ik de gevechten van de individuele lopers, ik was niet alleen. De laatste kilometer toch nog wat eruit kunnen persen en in 47:13 kwam ik over de finish. Geen goede tijd, maar gezien de zware omstandigheden en mijn eigen toegenomen gewicht (+3 kg na de Kerst :) het maximale dat eruit te halen was vandaag.
De laatste loop van het jaar was een feit en de oliebol na afloop smaakte prima!
Elk jaar wordt in Linschoten op de zaterdag voor Kerstmis de Linschotenloop gehouden. Vorig jaar liep ik hier in de kou een PR, in 2010 werd deze loop afgelast vanwege de hevige sneeuwval. Dit jaar zou het vooral regenachtig worden volgens de weersverwachting. Heel veel regen zelfs en dat bleek later ook wel uit te komen.
Ik was er al vroeg, ondanks dat dit jaar het startnummer opgestuurd werd. Parkeren kan soms lastig zijn in het dorp en met de bus vanuit Woerden zag ik niet zo zitten. Ik vond gelukkig snel een parkeerplek en moest ca 10 minuten lopen naar de sporthal. Daar kwam ik +Marteijn tegen, want we zouden een tweetup houden met een aantal @loopmaatjes. Al snel kwam de ene na de andere bekende en onbekende loper aanlopen. Ook Ron en Ans uit IJsselstein waren al in de sporthal aanwezig. Ans mocht zelfs met startnummer 1 aan de loop beginnen, hoe leuk is dat!
Omdat ik kort vantevoren nog even wat vocht kwijt moest, stond ik toch weer door de drukte bij de toiletten achteraan bij de start. Nou ja dat zou ik wel weer goed maken. Ik besloot redelijk rustig te starten, omdat ik steevast aan het einde van een Halve Marathon tijd verlies. Hopenlijk was dat deze keer anders.
In het begin waren er wat smalle stukken, waardoor je redelijk veel tempowisselingen moest lopen. Dit kostte veel energie. Ergens halverwege kwam ik een aantal bekenden tegen uit IJsselstein en ook Ans die blijkbaar ook veel verder naar voren was gestart. Door de harde wind en regen in de polders was het continu werken en voor mijn gevoel hadden we maar weinig de wind mee. De route liep iets anders dan vorig jaar, het stuk op het industrieterrein was eruit gehaald, maar het vervangende stuk langs het water was door de vele regen wel glad en modderig. Maar dat was niet te voorkomen, al met al vond ik de route wel prettiger.
De laatste kilometers was de pijp toch weer leeg en verloor ik zeker een dikke anderhalve minuut, waardoor het nog spannend of ik de tijd van de Westrandwegrun een maand eerder zou kunnen verbeteren. Nog even aanzetten, voor zover dit nog kon, en bij de finish zag ik dat het net aan een nieuw PR was geworden, de officiele tijd was 1:43:13 enkele tientallen seconden sneller dus, onder dezelfde regenachtige omstandigheden. Je zou er bijna aan gaan wennen.
Na de finish gauw naar binnen het hardloopshirt afhalen omdat het een jubileum was, knalgeel, dat dan weer wel :)
Nou ja volgens jaar staat hij weer in mijn agenda en zal dan 21-12-2013 gehouden worden, ijs en weder dienende. Zoń mooie route wil je gewoon niet missen en lekker dichtbij ook nog eens :)
Op 24 November was er een uniek hardloopfestijn in Amsterdam. De Westrandweg Run voerde 24 november over de verlengde A5, en is ook het langste viaduct van Nederland. Dit viaduct heeft een lengte van 3,6km en wordt door Rijkswaterstaat en de bouwers van de combinatie Westpoort als een "kunstwerk" betiteld. Naast uniek en eenmalig had de organisatie van de Westrandweg Run een spectaculaire finish op het Telegraaf-terrein beloofd met muziek en een lichtshow. Onderweg zouden de deelnemers muzikaal ondersteund worden door verschillende muziekstijlen.
Ik kwam uit op de halve marathon die deels in het donker zou plaatsvinden. Loopmaatje Ron uit IJsselstein had aangeboden om als haas voor mij te spelen, zodat ik een PR kon gaan lopen. Hij reed met mij mee, en in Amsterdam vonden we al snel een parkeerplek niet ver van het terrein af. Dat viel alweer mee. Op het terrein aangekomen haalde Ron even zijn startnummer op en t-shirt, hij had zich vrij laat ingeschreven.
Ik was nog steeds niet goed hersteld van de vorige wedstrijden en zowel de knieën als de heupen en enkels zaten nog goed vast. Ik besloot geen pijnstillers te nemen en wel te zien wat er vandaag mogelijk was. Voor alle zekerheid meldde ik dit aan Ron, omdat hij mij zou hazen.
We zagen de ons bekende loopmaatjes van Twitter en andere social media staan en maakten kennis met enkele nieuwe Loopmaatjes. Het was koud en vochtig, dus we besloten maar even wat te lopen over het terrein en zagen enkele prominenten binnenkomen op de 10 kilometer.
Op een gegeven moment dacht Ron dat hij Marek zag, een van de snellere lopers die we kennen. Ik keek eens goed en vertelde dat hij het niet was, maar ja zonder bril ben ik niet echt betrouwbaar :)
Marek had zojuist een heel mooi PR gelopen van 36:43 op de 10 Kilometer. Een enorme prestatie. Snel even hem en Ron op de foto en daarna in de drukte de tassen wegbrengen. Dat viel niet mee, want ook kwamen er veel lopers van de 10k hun tas ophalen, waardoor de boel dichtstroomde.
Inmiddels helemaal afgekoeld begaven we ons naar de start van de Halve Marathon. Ieder in een ander startvak, omdat Ron later had ingeschreven had hij geen startvak toegewezen gekregen. Hij zou een wat hoger tempo lopen en zich onderweg bij mij voegen. Er werd afgeteld van tien naar één en of het zo bedoeld was, bij één begon het te regenen. Maar we mochten ook ervandoor, dus zo erg was dat ook weer niet. Er zou immers een enorm leuke loop volgen met veel muziek etc.
Ik liep met de stroom mee in een tempo dat ik vol zou kunnen houden normaal gesproken, al bij de eerste kilometers voelde ik dat ik niet kon aanzetten en besloot niet te forceren, net als tijdens de Zevenheuvelenloop, een week eerder. We zitten ook pas een maand na de marathon, dus geen gekke dingen.
Na een kilometer of vier zat er een scherpe bocht in het parcours en liepen we de andere kant op. De snelle lopers hadden we al langs zien komen. Nu hield ik mijn blik gericht op de overkant om te zien of ik Ron al zag komen. Na een poosje ontwaarde ik het geel-zwarte tenue en wist dat hij niet ver achter mij liep. Bij het 7-kilometerpunt zag ik dat hij naast me liep. Ik voelde op dat moment al dat ik dit tempo niet zou gaan volhouden, en vertelde tegen Ron dat hij door moest gaan, om een prachtige tijd te kunnen lopen.
Na wat aandringen deed hij dit dan ook en verdween langzaam uit zicht. Ron loopt de laatste tijd heel makkelijk, en is ook in staat flinke vooruitgang te boeken.
Onderweg stonden er redelijk veel drinkposten met water, sportdrank of beide. De beloofde muziek heb ik niet gezien, het was in het donker en in de regen niet echt een loopfeestje op het al even grijze asfalt.
Bij de 11 kilometer nam ik iets gas terug en bleef achter een groepje lopen de kilometers daarna. Na de tweede U-turn besloot ik vanwege de opkomende pijntjes nog een keer het tempo terug te nemen. Mijn hartslag liet weten dat ik in staat ben een veel hoger tempo te lopen, maar de benen en het lichaam protesteerden flink.
Opnieuw zocht ik de luwte van een groepje lopers, omdat de wind behoorlijk over de nieuwe snelweg waaide en we die inmiddels op dit stuk pal tegen hadden.
Eindelijk hoorde ik in de verte de muziek en de speaker en dat betekende dat de finish dichtbij moest zijn. Ik liep rustig door, geen eindsprint, niets forceren en zag een brutotijd van 1:43:56 staan, dat zou netto nog een aantal seconden minder zijn. Een leuk PR eigenijk, zeker gezien de omstandigheden en en de sluimerende overbelasting waarmee ik kamp. Zonder echt aan te zetten, toch een PR op de 21,1 kilometer. Dat stemt me toch wel tevreden.
Na de finish zag ik Ron staan, hij had zijn vorige PR verpulverd met een tijd van 1:37:06 Zelf bleek ik uiteindelijk 1:43:38 te hebben gelopen. Helemaal verkleumd ging ik naar binnen in de tent waarin we konden omkleden om wat warms aan te trekken. Ineens zag ik Ron staan met prima herstelvoer, een patatje met mayo :)
In de regen aten we die snel op en gingen terug naar de auto, waarna we zeker een half uur nodig hadden om weer warm te worden. Uiteindelijk wel een goed gevoel over de Run, maar de verwachtingspatronen van een spectaculair loopfeestje heeft het toch niet waar gemaakt. Het finishen in een hal met entertainment heb ik niet meegemaakt en de enige muziek die ik heb gehoord, kwam van Skyradio, waar een DJ stond te draaien. Een mooie route was het ook al niet, tenzij je grijs asfalt mooi vind.
Indrukwekkend is het wel geweest en natuurlijk leuk zo'n eenmalig iets te hebben meegemaakt.
Nu neem ik echt voorlopig wat rust, over een maand staat de Linschotenloop op het programma, en ik hoop dan helemaal hersteld te zijn. Omdat ik mijn loopschoenen ervan verdenk deels de oorzaak te zijn van mijn pijntjes, ga ik deze week nog nieuwe aanschaffen, ik hou je op de hoogte!
Vandaag is mijn revalidatie officieel begonnen. Eerst vanmorgen metingen laten doen voor speciale zooltjes die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Vooral omdat al deze ellende dan niet zo snel weer zal gebeuren, maar ook om mijn houding in orde te houden.
.jpg)
