Groet uit Schoorl

 

Ondanks dat we al in februari aanbeland zijn, is de 30 kilometer van "Groet uit Schoorl" mijn eerste wedstrijd van 2013. Na weken van aanmodderen met blessures aan de gewrichten zou dan deze loop moeten aantonen dat de weg terug is gevonden. Niet alleen ik kampte de afgelopen periode met blessures, maar eigenlijk relatief veel mensen die ik ken, waaronder loopmaatje Ron. Ik zou met hem meerijden, want ook Ans had zich ingeschreven voor de dertig in Schoorl. Beide hadden er een zwaar hoofd in, Ans vanwege het ontbreken van trainingen op de lange afstanden en Ron vanwege een hardnekkige kuitblessure.

 Zo waren beide ruim op tijd bij mij en begonnen we aan een glibberige weg richting Noord-Holland. Onderweg had het op de meeste plekken flink gesneeuwd. Met een plas- en koffiepauze onderweg, en een klein stukje de verkeerde weg kwamen we aan in Schoorl en werden we naar de parkeerplekken geleid. Daarna begonnen we aan de lange koude tocht richting het startgebied. Uiteindelijk waren we nog best wel laat en kwamen we Martin en Cor onderweg tegen die al naar de startvakken gingen, terwijl wij de kleding nog moesten inleveren. Maar op tijd waren we uiteindelijk in het startvak en we mochten direct starten.

Na een paar kilometer dacht ik dat Ron nog naast me zou lopen, maar zag ik hem ineens niet meer. Even later zag ik Martin en Cor en sloot bij hen aan. Martin verontschuldigde zich dat ze niet veel zouden praten onderweg, maar dat was sowieso al niet mogelijjk, want beide heren hadden het tempo er flink opzitten.


Zo verdwenen de kilometers onder de loopschoenen door en ontwaarde ik ineens het mij bekende "Kanjerspandoek" van Anne, wat was dat leuk te zien onderweg en een echte opsteker. Op sommige plekken in de afdaling was het spekglad en moesten we echt eventjes inhouden. Maar over het algemeen was het parcours prima te belopen en zag er adembenemend mooi uit na de sneeuwval van afgelopen nacht.

Aangekomen op de splitsing van de 21 km en 30 kilometer voelde ik me frisser dan ik me van vorig jaar kon herinneren, de gewrichten waren gevoelig, maar verder nog geen echt probleem. Ik leek zelfs in staat om iets te versnellen waardoor de toch al scherpe tijd van vorig jaar misschien wel verbeterd zou kunnen worden.

Ik liep op een mooi schema en zag na een kilometer of 28 Martin en Cor versnellen. Dit tempo was voor mij nu met de stramme gewrichten niet meer haalbaar, de ademhaling was prima, maar het lichaam  wilde de versnelling niet meer. Rustig uitlopen was het devies. En weer zag ik Anne met haar spandoek, ze moest het wel inmiddels heel koud hebben, dacht ik nog, na drie uur in de vrieskou.

Het finishgebied kwam nu in zicht en ik zag Nesrine (2:14 toptijd)  en Ron en Ans langs de kant staan. Beide hadden dus de 21,1 km gelopen , maar wel uitgelopen, prima prestatie dus. Op de finish zag ik een brutotijd van 1:38:04, dus dat betekende dat ik ook nog eens een PR had gelopen op deze lange afstand. Ik was helemaal blij.

Na de finish zag ik Martin en Cor  die in de laatste kilometers de versnelling dusdanig hadden doorgetrokken dat ze zelfs 15 seconden sneller bleken te zijn in de netto uitslag. Ook Marten was bij de finish en had een supertijd op de halve gelopen.

Met de 2:36:02 in de officiële tijd ben ik heel blij, ondanks dat mijn eigen Garmin nog een snellere tijd liet zien. Toch een mooi PR en heerlijk gelopen. De lange tocht naar de auto was koud, omdat ik de natte kleding had uitgedaan en alleen een sportjack aanhad. Maar in de auto, was het warm en bleek Ans een heerlijk stuk krentenbrood voor ons meegenomen te hebben. Dat ging er wel in, ondanks de file de eerste kilometers.

Volgende maand volgt de Afsluitdijkrun met eveneens een ruime 30 kilometer en dan in April de big M. in Rotterdam, de 42,2 lange kilometers die daar op mij wachten. Ik hoop dat de blessures nu wegblijven, ondanks de stramheid voelen de benen vanochtend prima aan.

Al met al een geweldige dag gehad in Schoorl, ik zet hem vast met potlood in de agenda voor 2014 :)

Westrandwegrun

Op 24 November was er een uniek hardloopfestijn in Amsterdam. De Westrandweg Run voerde 24 november over de verlengde A5, en is ook het langste viaduct van Nederland. Dit viaduct heeft een lengte van 3,6km en wordt door Rijkswaterstaat en de bouwers van de combinatie Westpoort als een "kunstwerk" betiteld. Naast uniek en eenmalig had de organisatie van  de Westrandweg Run een spectaculaire finish op het Telegraaf-terrein beloofd met muziek en een lichtshow. Onderweg zouden de deelnemers muzikaal ondersteund worden door verschillende muziekstijlen.

Ik kwam uit op de halve marathon die deels in het donker zou plaatsvinden. Loopmaatje Ron uit IJsselstein had aangeboden om als haas voor mij te spelen, zodat ik een PR kon gaan lopen. Hij reed met mij mee, en in Amsterdam vonden we al snel een parkeerplek niet ver van het terrein af. Dat viel alweer mee. Op het terrein aangekomen haalde Ron even zijn startnummer op en t-shirt, hij had zich vrij laat ingeschreven.

Ik was nog steeds niet goed hersteld van de vorige wedstrijden en zowel de knieën als de heupen en enkels zaten nog goed vast. Ik besloot geen pijnstillers te nemen en wel te zien wat er vandaag mogelijk was. Voor alle zekerheid meldde ik dit aan Ron, omdat hij mij zou hazen.

We zagen de ons bekende loopmaatjes van Twitter en andere social media staan en maakten kennis met enkele nieuwe Loopmaatjes. Het was koud en vochtig, dus we besloten maar even wat te lopen over het terrein en zagen enkele prominenten binnenkomen op de 10 kilometer.

Op een gegeven moment dacht Ron dat hij Marek zag, een van de snellere lopers die we kennen. Ik keek eens goed en vertelde dat hij het niet was, maar ja zonder bril ben ik niet echt betrouwbaar :)

Marek had zojuist een heel mooi PR gelopen van 36:43 op de 10 Kilometer. Een enorme prestatie. Snel even hem en Ron op de foto en daarna in de drukte de tassen wegbrengen. Dat viel niet mee, want ook kwamen er veel lopers van de 10k hun tas ophalen, waardoor de boel dichtstroomde.

Inmiddels helemaal afgekoeld begaven we ons naar de start van de Halve Marathon. Ieder in een ander startvak, omdat Ron later had ingeschreven had hij geen startvak toegewezen gekregen. Hij zou een wat hoger tempo lopen en zich onderweg bij mij voegen. Er werd afgeteld van tien naar één en of het zo bedoeld was, bij één begon het te regenen. Maar we mochten ook ervandoor, dus zo erg was dat ook weer niet. Er zou immers een enorm leuke loop volgen met veel muziek etc.

Ik liep met de stroom mee in een tempo dat ik vol zou kunnen houden normaal gesproken, al bij de eerste kilometers voelde ik dat ik niet kon aanzetten en besloot niet te forceren, net als tijdens de Zevenheuvelenloop, een week eerder. We zitten ook pas een maand na de marathon, dus geen gekke dingen.

Na een kilometer of vier zat er een scherpe bocht in het parcours en liepen we de andere kant op. De snelle lopers hadden we al langs zien komen. Nu hield ik mijn blik gericht op de overkant om te zien of ik Ron al zag komen. Na een poosje ontwaarde ik het geel-zwarte tenue en wist dat hij niet ver achter mij liep. Bij het 7-kilometerpunt zag ik dat hij naast me liep. Ik voelde op dat moment al dat ik dit tempo niet zou gaan volhouden, en vertelde tegen Ron dat hij door moest gaan, om een prachtige tijd te kunnen lopen.

Na wat aandringen deed hij dit dan ook en verdween langzaam uit zicht. Ron loopt de laatste tijd heel makkelijk, en is ook in staat flinke vooruitgang te boeken.

Onderweg stonden er redelijk veel drinkposten met water, sportdrank of beide. De beloofde muziek heb ik niet gezien, het was in het donker en in de regen niet echt een loopfeestje op het al even grijze asfalt.

Bij de 11 kilometer nam ik iets gas terug en bleef achter een groepje lopen de kilometers daarna. Na de tweede U-turn besloot ik vanwege de opkomende pijntjes nog een keer het tempo terug te nemen. Mijn hartslag liet weten dat ik in staat ben een veel hoger tempo te lopen, maar de benen en het lichaam protesteerden flink.
Opnieuw zocht ik de luwte van een groepje lopers, omdat de wind behoorlijk over de nieuwe snelweg waaide en we die inmiddels op dit stuk pal tegen hadden.
Eindelijk hoorde ik in de verte de muziek en de speaker en dat betekende dat de finish dichtbij moest zijn. Ik liep rustig door, geen eindsprint, niets forceren en zag een brutotijd van 1:43:56 staan, dat zou netto nog een aantal seconden minder zijn. Een leuk PR eigenijk, zeker gezien de omstandigheden en en de sluimerende overbelasting waarmee ik kamp. Zonder echt aan te zetten, toch een PR op de 21,1 kilometer. Dat stemt me toch wel tevreden.


Na de finish zag ik Ron staan, hij had zijn vorige PR verpulverd met een tijd van 1:37:06 Zelf bleek ik uiteindelijk 1:43:38 te hebben gelopen. Helemaal verkleumd ging ik naar binnen in de tent waarin we konden omkleden om wat warms aan te trekken. Ineens zag ik Ron staan met prima herstelvoer, een patatje met mayo :)

In de regen aten we die snel op en gingen terug naar de auto, waarna we zeker een half uur nodig hadden om weer warm te worden. Uiteindelijk wel een goed gevoel over de Run, maar de verwachtingspatronen van een spectaculair loopfeestje heeft het toch niet waar gemaakt. Het finishen in een hal met entertainment heb ik niet meegemaakt en de enige muziek die ik heb gehoord, kwam van Skyradio, waar een DJ stond te draaien. Een mooie route was het ook al niet, tenzij je grijs asfalt mooi vind.

Indrukwekkend is het wel geweest en natuurlijk leuk zo'n eenmalig iets te hebben meegemaakt. 

Nu neem ik echt voorlopig wat rust, over een maand staat de Linschotenloop op het programma, en ik hoop dan helemaal hersteld te zijn. Omdat ik mijn loopschoenen ervan verdenk deels de oorzaak te zijn van mijn pijntjes, ga ik deze week nog nieuwe aanschaffen, ik hou je op de hoogte!

De Singelloop in Utrecht

Het is een drukke tijd voor de meeste hardlopers in deze maanden. Zo ook voor mij. Na vorige week de Dam tot Damloop te hebben gelopen, duurde de euforie van de geweldige tijd (1:13) niet al te lang. Immers donderdag stond er een lange duurloop op het programma met de Loopmaatjes Martin en Ron. Zij zouden oorspronkelijk een duoloop gaan doen, maar ik kwam in mijn schema ook nog een lange duurloop te kort en nam dus een vrije middag om aan te haken. Dus snel naar huis om om te kleden en direct door naar Ron, die gelukkig op slechts een paar honderd meter van mij af woont in dezelfde woonplaats IJsselstein. De LDL werd er een waarin we pittige versnellingen inbouwden en we dus ruim boven de 11 km per uur de 33 kilometers volbrachten.

Die loop zat zaterdag nog redelijk in de benen. Ik voelde het al tijdens de warming-up, en wilde gewoon voor een goede tijd gaan op het schema voor 46 minuten. Loopmaatje Ron liep ook weer mee en zou op een zeer ambitieus schema weggaan van rond de 43 minuten (zijn huidige PR). Ik besloot op het laatste moment met hem mee te lopen en te zien waar het denkbeeldige schip zou strandden. Dat werd rond de 3 kilometer, mijn adem kwam hoog te zitten en ik zag de oorzaak direct. De 2e kilometer ging in 15,5 km/uur en mijn hartslag kwam nu al boven de 180 slagen per minuut uit. Uit ervaring weet ik dat dit gaat wreken, verderop de race en besloot dus Ron te laten gaan en een eigen race verder te lopen. Ik liet mezelf zakken en zag een mede loopmaatje die ik even een schouderklopje gaf. Naarmate de kilometers verstreken kon ik het tempo redelijk volhouden, maar kon niet voorkomen dat ik iets onder het schema kwam te lopen. Daarnaast leek het alsof ik ook ruim honderd meter meer liep dan de kilometer borden.

Toen eindelijk de finish kwam was er niet genoeg energie meer over voor een eindsprint. Ik besloot geen risico's te nemen, omdat ik in training ben voor de marathon van Amsterdam. En die is al over 3 weken, heel blijven is dus het meest belangrijk. 

Uiteindelijk passeerde ik in 46:09 de finish. Net niet wat ik in gedachten had, maar wel een nieuw PR. Uiteindelijk dus heel tevreden met deze race en het geeft weer vertrouwen voor de marathon op 21 Oktober.

Dam tot Damloop 2012

Zondag 23 September werd de Dam tot Damloop gehouden, een van de grotere evenementen in Nederland, waar ruim 50.000 hardlopers aan meedoen. Dit jaar was ik er een van. Door een dreigende overbelasting had ik wat gas terug genomen afgelopen week en was ik benieuwd of dit na de zware loop in Nieuwegein vorige week effect zou hebben.

Al vroeg ging ik richting Zaandam. Ik had besloten om de auto ergens in de buurt van de finish te zetten. De loop gaat immers van Amsterdam naar Zaandam (Dam tot Dam). Ik was al ruim op tijd in Zaandam en na wat verkeersomleidingen, vond ik een plek voor de auto, ongeveer een kilometer van de finish. Ik bleef nog even om te kijken of ik nog bekenden zag finishen, maar door de drukte was dat niet het geval. Daarom besloot ik vast in een pendelbus richting Amsterdam te gaan. Ruim een uur voor de start liep ik op het station in Amsterdam, waar het in ieder geval warm was binnen.

Buiten was het kil, maar wel droog. Ik loop niet vaak warm voor een wedstrijd, maar doordat ik wat gevoelige kuiten had en ik tijd moest doden, toch maar wat stukjes warm gelopen. En ik voelde me heel goed, het was gezellig in Amsterdam, druk en ik had er enorm zin in. Ongeveer een half uur voor de start ging het startvak open en ik ging vast in het groene vak staan (behorende bij de opgegeven eindtijd van ca 1:18). In het startvak was het gezellig, de speaker deed zijn best en er was gezellige muziek, waarop je automatisch moest gaan bewegen. Eindelijk klonk het startschot en mochten we na het aftellen van 10 naar 1, in beweging komen.

Al snel na de start gingen we de tunnel in en stopte alle indicatie van tijd, omdat GPS daar wegvalt. Na de tunnel op een kilometer of twee, werd duidelijk dat ik een snelle start had gemaakt. Sneller nog dan vorige week in Nieuwegein op de 10 kilometer. Dat ging dus veel te hard, dacht ik nog, maar zowel mijn hartslag als mijn gevoel lieten merken dat ik weliswaar hard liep, maar geen problemen had. "Gewoon gaan en zien waar we uitkomen", dacht ik nog en liep in hetzelfde tempo door met de meute. Toen ik de 5 kilometer passeerde zag ik dat ik een tijd liep van 22:32, echt veel te snel. Maar ik voelde me nog steeds goed, dus gaan met die banaan :)

De 10 kilometer passeerde ik in een tussentijd van 45:41, zowaar een neiuw PR als het een 10 kilometer was geweest. Maar het waren 10 Engelse mijlen, ik moest er nog zes! Voor het eerst merkte ik wat terugval, daarom besloot ik mij te focussen op iemand voor me die een mooi tempo liep en tegen zijn medeloper riep dat ze mooi op schema liepen voor de 1:16:00. Prima tijd, dacht ik en haakte aan. Maar ik voelde dat ik meer had vandaag, loslaten en een nieuw doel kiezen, ik zou toch niet onder de 1:16 gaan lopen? Langzaam maakte ik me los van het groepje waar ik een tijd in had gelopen en haalde achterblijvers in van de businessrun. Ik haalde wel erg veel mensen in op dat moment, ook van mijn eigen startvak zag ik. Volhouden, om de paar kilometer stond nu wel een DJ met gezellige muziek, waterposten sloeg ik maar over, nu loop ik me helemaal leeg, ik ga ervoor.. De laatste kilometer, versnellen?  ik versnelde inderdaad, hoe kan dit, ik zag de finish en drukte de Garmin uit.

Ik dacht een tijd te zien van 1:13, maar zonder bril is dat lastig te zien en het scorebord stond op een andere starttijd ingesteld. Ik wist dat ik een hele dikke PR had gelopen. Afwachten maar op de officiele tijd. De lange wandeling begon richting de auto en ik herstelde snel, heel snel. Misschien wel het gevolg van een nieuws sportdrank waar loopmaatje Ron mij recentelijk op wees. Deze geeft bescherming aan je spieren tijdens het lopen. Nou ja alle beetjes helpen nietwaar. Ik stelde via twitter deze en gene op de hoogte dat ik binnen was en erg goed had gelopen, daar had ik alle tijd voor, want het duurde een uur om Zaandam uit te komen.

Thuis eerst gegeten en daarna de gegevens uit het Garminhorloge online gezet (1:13:54). Inmiddels was mijn officiele tijd online gekomen: 1:13:59. Ik bleef minutenlang naar het scherm staren en inmiddels kwamen alle felicitaties binnen via Twitter, email en Facebook. Wat een tijd! Wat een PR, die had ik met 8 minuten naar beneden gelopen. Dit geeft veel vertrouwen richting de Marathon van Amsterdam! Maar eerst volgende week een favoriete loop van me, de Singelloop in Utrecht. Mijn doel staat hier op 00:46:00, weer een nieuw PR, mocht ik dit halen. We moeten dus weer flink aan de bak Zondag en heb waarschijnlijk ook nog een Lange duurloop tussendoor. Ach we zien wel weer, zolang het plezier blijft, is er alles mogelijk, snel of minder snel!