Deceptie (Marathon Utrecht)

Wat zeg je tegen iemand die zich maanden voorbereid heeft op een marathon en dan op de dag zelf halverwege af moet haken?

Dat moeten veel van mijn Twitter- en Facebookrelaties zich hebben afgevraagd. Gelukkig zijn zij over het algemeen gewoon recht door zee en leven ze gewoon mee. En zo heb ik dat ook het liefst. Het kan iedereen gebeuren als je sport en er is meestal wel weer een kans om het in te halen na een blessure.

Allereerst een kort verslag hoe ik de dag heb beleefd.
Het was veel mensen wel duidelijk dat ik behoorlijk wat spanning had de dagen voor de Marathon van Utrecht. Ik was dan ook vroeg wakker op tweede Paasdag en begon met een Koolhydraatrijk ontbijt (lees pannenkoeken met stroop, Kruidkoek, etc.), met veel water, bietensap en fruitdrank.

Omdat de Marathon al om 10:30 zou starten, had ik alles al de dag ervoor klaargelegd en hoefde ik alleen op de kleding te letten. Dat bleek niet zo'n eenvoudige opgave, omdat het met het weer nog alle kanten op zou kunnen gaan. Het regende licht s'morgens en was een graad of 5. Zou ik korte of lange broek nemen en zou ik een ondershirt onder het nieuwe Loopmaatjes shirt aan doen, en dan met lange of korte mouwen. Ik besloot alles in mijn tas te doen en weg te gaan in Korte broek, Loopmaatjes shirt met een dun ondershirt.

Op Twitter was het druk die morgen op 2e Paasdag, veel Loopmaatjes bleken al vroeg op te zijn en sommigen van hen beloofden zelfs langs te komen in Utrecht om mij en andere lopers, die in Utrecht zouden starten aan te moedigen.

@Loopmaatjes shirt en startnummer

In Utrecht aangekomen vond ik snel een plekje voor de auto en besloot de Jaarbeurs even in te gaan om nog een keer wat overtollig vocht kwijt te raken en even rond te kijken. Met nog een half uur te gaan, ging ik terug naar de auto en besloot het tenue aan te houden dat ik had uitgekozen. Ik deed de hartslagband om, horloge en footpad. En natuurlijk mijn telefoon, waar voor deze loop ook livetracking was geactiveerd door Koen van Looptijden, zodat mensen ook konden volgen waar ik precies liep. Het was nog wel een betatest, maar het idee alleen al vond ik enorm leuk.

Ik deed een (te) korte warming-up, ik had de hele week rust genomen i.v.m. de knie en moest dus alle spieren weer even rekken en strekken. Het was wel enorm koud en nat in de korte broek tijdens de warming-up. Bij de rekoefeningen voelde ik een "knoopje" zitten in mijn rechter bovenbeen en eentje in mijn linker kuit. "Loop ik er wel uit straks", dacht ik en liep door de Jaarbeurs heen naar de Croeselaan, waar we zouden starten.

Hier nog op snelheid

Met nog 10 minuten te gaan, begaf ik me naar het startvak oranje, dat bleek al aardig vol te zijn en ik sloot achteraan aan. Ik had van loopmaatje Ron een wegwerp Poncho gehad die nu goed van pas kwam tijdens het wachten. Bij het passeren van de startlijn drukte ik de app van Looptijden aan en liep met de meute mee in een rustig tempo. Ondertussen gooide ik de Poncho weer weg in een bak die daarvoor bedoeld leek te zijn.

Omdat ik achteraan startte, liep ik tussen mensen die behoorlijk lager tempo liepen dan ik wilde, en ik vond dat wel goed. Niet te snel starten, dacht ik nog. Mijn warming-Up was niet geweldig en te snel van start gaan is nu eenmaal mijn grote valkuil. Naarmate er meer ruimte kwam, zag ik op een gegeven moment de ballonnen van de Hazen met de tijd van 04:15. Dat was niet de tijd die ik wilde, dus ik ging er voorbij. Ik had natuurlijk wel wat speling, omdat ik ver achter de hazen was gestart. Op een gegeven moment stopte de app met de snelheid en kilometers door te geven. Op zich niet heel erg want de informatie had ik op het horloge ook. Ik wist niet dat alles was gestopt op dat moment.

In het Maxima Park

Ondanks de gevoeligheid in been en kuit, die maar niet weg wilde gaan in de eerste 5 kilometer, liep ik makkelijker dan ik ooit had gedaan. In een tempo van ca 11,3 km, liep ik met een hartslag van net 145-150. Dat was een goed teken, want ik zat daarmee in een zone die ik uren zou kunnen volhouden.

Bij de 10 kilometer zag ik de ballonnen van de hazen met 4:00 en ging achteraan de lange sliert lopen het Maxima park in. Lastig was dat ik onderweg moest urineren, toch teveel gedronken te kort op de start wellicht, vroeg ik me af. Anyway, ik kon weer een inhaalrace beginnen, en liep weer naar de hazen toe. Dat ging opnieuw erg makkelijk en bij de 15 kilometer was ik weer bij de groep en genoot van het gemak waarmee ik deze dag liep.

Bij het 22 km punt

Toch werd de pijn in mijn rechter bovenbeen, net boven de knie, steeds erger. Net boven de knie begon een zwelling te ontstaan. Bij de 22 kilometer voelde ik dat het niet meer goed kon komen en wilde uitstappen. Doordat ik net een bekende zag (Bedankt nog voor het aanmoedigen Marek) ging ik toch nog even door, met een pijnstiller. Bij de 23 kilometer bleek dat een foute keuze, mijn hele been was stijf geworden en ik moest opgeven.

Ik twitterde even snel wat er gebeurd was, zodat eventuele volgers niet zouden denken waarom blijft hij nu stilstaan, niet wetende dat ook de livetracking van de Looptijden app inmiddels niet meer werkte.

Een arts die toevallig stond te kijken, keek even naar mijn been en bevestigde dat het een goede beslissing was om te stoppen, de zwelling was een complete tennisbal geworden en de pijn was enorm. Ik strompelde verder in de hoop vervoer te vinden. Dat vond ik ook bij een aardige man en vrouw, die mij terug naar de Jaarbeurs terug hebben gebracht, waarvoor uiteraard enorm veel dank! In de auto belde Loopmaatje Ron nog even hoe het ging. Hij was mij zelfs gaan zoeken. Bedankt nog daarvoor!

Terug gekomen bij de Jaarbeurs ben ik maar zo snel als mogelijk naar huis gegaan en zag de lopers van de Halve Marathon, waaronder Loopmaatje Ronald op de tv langskomen. Dit viel niet mee.

Zwelling boven mijn knie

In de avond op Twitter vroegen dus vele twittervrienden wat er nu precies gebeurd was en hoe het nu ging, dat waardeer ik dus enorm in deze fijne mensen. Ze balen en leven gewoon mee. En zo hoort het ook, niet verschuilen als het tegenzit. Ik ben daarom ook ontzettend blij voor al die mensen die hem wel hebben uitgelopen en natuurlijk geld dat ook voor de andere afstanden! En een geval in het bijzonder, een bijzondere dame die een enorme prestatie leverde en vandaag bestraald zou gaan worden.

Ook Loopmaatje Martin belde nog belangstellend op, aan hem ook even het hele verhaal verteld hoe ik het heb beleefd. Fijn is dat toch!

Anyway, het is niet wat ik ervan had gehoopt, maar we gaan gewoon verder, misschien duikt er wel een leuke marathon op, die ik alsnog kan proberen uit te lopen. We zullen het meemaken.

---