Op weg naar de operatie

Op 2 Juli heb ik me weer gemeld in het Antonius ziekenhuis in Utrecht. Dit keer bij de chirurg. Een aardige man die me direct op me gemak stelde. Ik kon mijn verhaal kwijt en hij besloot direct te kijken of de gestelde diagnose klopt met wat zijn bevindingen zouden zijn.

Ik moest een aantal oefeningen doen, zoals evenwicht en op mijn tenen staan, en beide tegelijk. Dit zag er volgens de chirurg en zijn assistente goed uit. Nu waren de kracht oefeningen aan de hand en ik moest tegendruk geven met mijn voeten aan druk van buitenaf. Dat ging bij de goede voet zonder problemen, echter bleek ik bij het defecte exemplaar totaal geen tegendruk te kunnen geven. Dit was voor mij ook een echte eye-opener. Ik werd er zelfs even duizelig van toen ik bemerkte dat er geen zijdelingse kracht meer was. Dit is nodig voor de voetafrol tijdens het lopen en natuurlijk nog belangrijker tijdens het hardlopen.

Hij had geen twijfel dat de pees een volledige ruptuur heeft en dus los is van de wreef, voor mij dus gezien de eerdere echo geen verassing.
Ik benadrukte nogmaals hoe belangrijk sporten voor mij is, hij bekeek de spieren in mijn benen en voeten nogmaals en besloot tot operatie. ik kon een zucht van verlichting niet onderdrukken, want dit betekende dat eventueel sporten als alles goed verloopt, nog tot de mogelijkheden behoort.

Hij vertelde wat er ongeveer voor nodig is, een peestransplantatie uit een ander deel van mijn voet, het doorknippen en verlengen van de achillespees en ca 6-8 weken het gips in. Daarna volgt dan een hele lange revalidatieperiode. Ik dacht alleen maar aan het kunnen sporten.

Over twee weken volgt dan nog een MRI scan. Als die goed is, dan wordt op 13 Augustus in een gesprek de afspraak gemaakt voor de operatie. Alles alles goed gaat, zou ik volgend jaar weer kunnen gaan sporten.

Eindelijk duidelijkheid

Op 28 juni had ik weer een afspraak bij Sportclinics in Utrecht. Zij zijn gevestigd in het voormalig Oudenrijn Ziekenhuis, nu een onderdeel van Sint Antonius en binnenkort te vinden in Leidsche Rijn.

Via de huisarts kwam ik niet veel verder dus mijn hoop was wederom gevestigd op de specialisten van Sportclinics.

Na een paar eenvoudige testen keek de arts zorgelijk en stuurde mij direct door naar de echo in het zelfde ziekenhuis.

Na enige tijd wachten mocht ik naar binnen en werd de echo uitgevoerd. De eerste berichten waren verontrustend. "Ik zie erg veel verkalking en rommel zitten". "Ok", zei ik en wachtte verder de scan af. "De Tibialis Posterior zit nog vast" was de volgende opmerking en de scan ging verder naar beneden. "Ow nee, ik maak u blij met een dode mus, ik zie hem niet mee aan de andere kant". Dat klopte wel met mijn beleving dat het bij de voetboog los was gescheurd. Dit was nu bevestigd. Dat het een zeldzame aandoening is, kun je hier lezen.

Ik voelde me opgelucht en depressief tegelijk. Te weten wat er fout zit en dit officieel bevestigd krijgen, of de wetenschap dat het hardlopen wel eens klaar zou kunnen zijn..

Dus weer terug naar de arts, hij vertelde dat het niet altijd met een operatie afgedaan kan worden en bij "oudere" mensen ook vaak niet geopereerd kan worden, Ik kreeg een verwijzing voor een gesprek met een chirurg die gespecialiseerd is in dit soort operaties en hij moet dan maar bekijken wat er nog mogelijk is.

Wordt vervolgd..

Het einde der tijden is aangebroken

Sinds maart loop ik al met een blessure, een vervelende zoals ik hier al zo vaak van me afschreef. Gisteren was het weer zover. De deurbel klinkt, ik sta op, loop naar de trap en zet mijn voet precies verkeerd neer: **kraak**. Een luid geluid, een stekende pijn en het zweet brak me uit. Ik strompel naar beneden en daar blijkt de afspraak voor mijn zoon te staan, die hem ook nog eens vergeten was. Al met al dus veel pijn om eigenlijk niets.

Omdat ik geen drie stappen achter elkaar kan lopen dus vanmorgen direct de huisarts maar gebeld. Bij Sportsclinic kan ik pas eind Juni terecht. De huisarts heeft opnieuw naar mijn voet gekeken en verdenkt mijn voet van een chronische peesschede ontsteking en ontsteking van de zgn. Tibialis Posterior, het verschijnsel van kraken hoort daarbij en ik heb geen pijn waar ik bij scheuring wel pijn zou moeten hebben. Aan de andere kant heb ik wel veel pijn, waar de pijn minder zou moeten zijn, dus zegt u het maar..
Het is verwant aan de zgn "Hielspoor", ook een vervelende en langdurige blessure waar veel loopmaatjes over mee kunnen praten. En dus ook net zo'n revalidatietraject.

Dus ik moet verder met het traject waarop ik al bezig ben. Maar zei de huisarts serieus kijkend : "op onze leeftijd moeten we ook accepteren dat sommige dingen niet meer kunnen". Zei hij nu net dat ik wellicht niet meer kan hardlopen?

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb verkeerde en doorgezakte voeten, mijn knieën staan verkeerd naar binnen, enkels krijgen teveel druk. Of ik wel goede aangepaste schoenen heb. Wel kwam boven water dat ik beter nooit meer op minimalistische schoenen kan gaan lopen. Ik kan beter de versie met de hogere hak gebruiken, aangepaste zolen en moet leren recht te lopen. Ja daar was ik dus met de manueel therapeut allang mee bezig toen de ellende begon. Maar goed het advies is dus, aangepaste schoenen, zooltjes, drie keer per dag ijs erop, ibuprofen als pijnstiller en ontstekingsremmer en rust, rust en nog eens rust. Eigenlijk wat de specialist bij Sportsclinic ook al voorzichtig zei. Maar wel snel weer bewegen zodra het kan! Gelukkig zijn ze het daarover ook eens.

En ik loop best fijn op schoenen met een wat lagere hak, de Saucony met een heeldrop van 4 mm en ik heb ook een paar die 8 mm heeldrop heeft. Niet meer doen is het advies en blootsvoets op de loopband al helemaal niet. Nee ik zal het in de toekomst moeten doen met fietsen en zwemmen, misschien kleine stukjes hardlopen, maar moet me er niet teveel van voorstellen op "mijn leeftijd".




Toen ik 12 was, ben ik ooit in Italie van een berg gekieperd met een skatebord, tja die weg ging steeds naar beneden en ik dus net zo lang sneller totdat ik de bocht uitvloog. Ik raakte een boom op 4 meter hoogte en kwam daarna automatisch beneden terecht. Knie naar de klote en de mededeling dat ik misschien wel nooit meer normaal zou kunnen lopen. Ik moest er na het voltooien van mijn eerste marathon nog eens aan terugdenken.

Dus einde hardloopcarriere, dat gaat het niet worden voor mij, ik accepteer dat niet en ik kan het opbrengen heel lang rust te nemen om daarna weer op te gaan bouwen. Ik kom terug, ik ga weer een marathon lopen, al ben ik 80 jaar oud!
Stoere praat natuurlijk voor iemand die zich heel naar voelt als hij niet kan hardlopen. Maar eind Juni weer naar Sportsclinic en kijken hoe we verder moeten gaan.

Voorlopig dus niet hardlopen en niet fietsen. Ik heb nog wel een paar leuke films staan, ook leuk in een snikhete zomer....