Op 28 juni had ik weer een afspraak bij Sportclinics in Utrecht. Zij zijn gevestigd in het voormalig Oudenrijn Ziekenhuis, nu een onderdeel van Sint Antonius en binnenkort te vinden in Leidsche Rijn.Via de huisarts kwam ik niet veel verder dus mijn hoop was wederom gevestigd op de specialisten van Sportclinics.
Na een paar eenvoudige testen keek de arts zorgelijk en stuurde mij direct door naar de echo in het zelfde ziekenhuis.
Na enige tijd wachten mocht ik naar binnen en werd de echo uitgevoerd. De eerste berichten waren verontrustend. "Ik zie erg veel verkalking en rommel zitten". "Ok", zei ik en wachtte verder de scan af. "De Tibialis Posterior zit nog vast" was de volgende opmerking en de scan ging verder naar beneden. "Ow nee, ik maak u blij met een dode mus, ik zie hem niet mee aan de andere kant". Dat klopte wel met mijn beleving dat het bij de voetboog los was gescheurd. Dit was nu bevestigd. Dat het een zeldzame aandoening is, kun je hier lezen.
Ik voelde me opgelucht en depressief tegelijk. Te weten wat er fout zit en dit officieel bevestigd krijgen, of de wetenschap dat het hardlopen wel eens klaar zou kunnen zijn..
Dus weer terug naar de arts, hij vertelde dat het niet altijd met een operatie afgedaan kan worden en bij "oudere" mensen ook vaak niet geopereerd kan worden, Ik kreeg een verwijzing voor een gesprek met een chirurg die gespecialiseerd is in dit soort operaties en hij moet dan maar bekijken wat er nog mogelijk is.
Wordt vervolgd..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten