De @Loopmaatjes estafette in de Loop van Leidsche Rijn

Het moest het grootste evenement worden van de @loopmaatjes community en dat werd het ook. Doordat in totaal 27 teams zich hadden opgegeven werd de estafette ook nog eens officieel bezegeld met de naam van de @Loopmaatjes community, hoe cool is dat!

Ik zou hem lopen met loopmaatje Ronald Brak uit IJsselstein en de verdeling was gemaakt op 10 km door ondergetekende en Ronald zou de laatste vijf kilometers volmaken.

Omdat er een dagprogramma was gemaakt, was ik al vroeg ter plaatse in Vleuten en kon de auto nog redelijk makkelijk kwijt. Ook Ronald was er al, want zijn zoon Dlanor liep de 2 kilometer en moest al vroeg starten.

Ter plaatse aangekomen was het weer een feest der herkenning met Marteijn en de andere Loopmaatjes die allemaal voor de gelegenheid hun outfit aangetrokken hadden, wat een leuk gezicht.

Hier moest natuurlijk een foto van gemaakt worden en ook van de afzonderlijke teams werd een leuke foto gemaakt op het podium tussen de Romeinen die speciaal voor de gelegenheid weer tot leven waren gewekt. De sfeer was direct al top en ondanks mijn blessure was ik toch blij om hier te kunnen zijn.

Na het maken van de fotoś nog even hier en daar bijgekletst en toen mochten we naar de startvakken toe. Omdat we in de Estafette liepen mochten we direct achter de prominente lopers starten en dat was leuk..

Na de start bleek mijn voet wel wat gevoelig te zijn, maar ik zou de pret er niet door laten drukken, verschillende loopmaatjes schoten ervandoor, ik liet ze gaan, want ik moest de dubbele afstand afleggen, alvorens te worden afgelost door Ronald. Omdat ik weinig had gelopen de afgelopen periode na de marathon van Rotterdam deed ik rustig aan voor mijn gevoel, maar bleek toch wel lekker door te lopen.

De eerste 5 kilometer tikte ik netjes af in 24:25, een keurig tempo. Bij het wisselpunt zag ik alle loopmaatjes staan en een aantal mensen die al waren afgelost stonden uit te hijgen. Ik hield het tempo er rustig op en begon aan het tweede deel van het traject. Ook nu liep ik de afstand lekker vlak weg in 24:26 en zag Ronald al staan. Bij de wissel probeerde ik hem te helpen met het hesje aan te doen, maar dat bleek later op zijn kop te zijn.

Ik riep naar Ronald dat ik even uit zou hijgen en weer bij hem aan zou sluiten, want ik had bij nader inzien niet echt zin in een busje terug naar de finish te gaan als ik me ook goed genoeg voelde om nog 5 kilometer er bij te lopen. Dus zo gezegd zo gedaan en nadat ik wat op adem was gekomen rustig begonnen aan het laatste deel.

Onderweg kwam ik loopmaatje Arne Coomans tegen die barefoots had gelopen en hetzelfde idee had, samen liepen we rustig op met de meute. Onderweg werden we ingehaald door ondermeer Ron Daalhuizen die er een flink tempo in had zitten. Ronald kon ik telkens niet zien en dat kon maar één ding betekenen, dat hij ook een lekker tempo erin had.

Ongeveer een kilometer voor de finish vond ik uiteindelijk weer de aansluiting bij Ronald en zo konden we samen met Arne op de finish aflopen. We tikten als de "Steinlopers" in de estafette af in een mooie tijd van 1:17:14. Echt goed gedaan ook van Ronald.

Mijn enkel was behoorlijk gevoelig, maar ik heb het er graag voor over gehad. Nu maar wat rust nemen de komende dagen.

Na de finish kregen we nog een sportdrank die er wel in ging en tegen inlevering van het hesje ook nog een bijzonder lekker lunchpakket, en van al dat lopen krijg je natuurlijk wel honger!

Na de lunch nog even lekker bijgekletst met de andere loopmaatjes en een mooie medaille en het bijbehorende t-shirt in ontvangst genomen. En zo kwam aan een fantastische dag een einde met de klanken van de Anitas op het podium die de sfeer er goed inbrachten, erg leuk om mee te maken!

Al met al een topdag die we niet snel zullen vergeten, niet in de laatste plaats omdat het zo leuk was al die loopmaatjes weer eens te zien en met een flink aantal nieuwe +loopmaatjes kennis te kunnen maken!

Volgend jaar weer? Ik teken er vast voor, maar dan zonder de hesjes, want daar zijn de +loopmaatjes shirts veel te mooi voor!

---

De welverdiende medaille en het speciale t-shirt

Mijn tweede hardloopleven

Mijn tweede hardloopleven gaat vandaag van start. Na de grote afvalrace in 2010 (-30 kg) en het stoppen met roken in datzelfde jaar, zocht ik een manier om te bewegen en zo mijn gewicht op peil te kunnen houden.

De sportschool werd ik niet gelukkig van, fietsen vond ik wel leuk, maar dan toch meer recreatief en vooral op mooie zomerdagen. Uiteindelijk werd mijn sport het hardlopen.
En dat viel in het begin niet mee, de eerste pogingen eindigden steevast in zeer ongelukkige en vroegtijdige beëindiging van mijn rondjes. In het begin ca 400 meter, later werd dat al 800 meter aan één stuk, maar echt progressie zat er niet in.
Totdat iemand mij wees op het feit dat ik gewoon te hard liep, dus tempo aangepast en hoppa dat ging een stuk beter.
De hele kilometer werd gehaald, dat werden er vijf, tien, twintig en uiteindelijk zoals mensen weten die mij kennen, heb ik de marathon een aantal keren gelopen.

Mijn marathonverleden is niet vlekkeloos, de allereerste moest ik uitstappen vanwege een gescheurde spier in Utrecht, gevolgd door de marathon in Amersfoort die ik uitgelopen heb, en dat ging nog best lekker ook. Gevolgd door Amsterdam met 30 kilometer krampen in de kuiten en Rotterdam, recent, met een voetblessure. Beide wel uitgelopen, maar dat was zowel in Amsterdam (3:52) als Rotterdam (4:14) niet echt vanzelfsprekend. In eerdere blogs kun je lezen hoe dit is gegaan allemaal.

Er lijkt echter wel een rode draad te zijn, elke keer als er een marathon aankomt en mijn trainingsschema wordt intensiever, loop ik tegen tal van lichamelijke problemen aan. Conditie is prima, gewicht is prima, spieren zijn goed. Maar blessures in de gewrichten lijken meer een vast patroon te hebben. Voor Utrecht een knieblessure, voor Amersfoort knie en heup, voor Amsterdam knie, heupen en enkels en de enkel in Rotterdam.

In de aanloop naar de Afsluitdijkrun (ca 30 kilometer) begon mijn voet rond de enkel zeer te doen. Niet echt heel pijnlijk, maar toch vervelend. Toch maar besloten deze te lopen en dat werd een moeilijke tocht, mede door de snoeiharde wind tegen. Na de Afsluitdijkrun begon mijn enkel op te zwellen en dat was zelfs zo fors, dat eender welke schoen ik aantrok, het deed behoorlijk zeer. In de ochtend bij het opstaan kon ik nauwelijks een stap verzetten, had ik eenmaal wat gelopen dan ging het nog wel goed. Even later besloot ik dan toch de hardloopschoenen aan te trekken en een rondje te maken.

Dat ging eigenlijk wel redelijk goed als het rondje binnen een kilometer of 12 bleef en in een niet te hoog tempo. Ging ik te hard of te ver, dan volgde steevast een stekende pijn rond de enkel en moest ik stoppen. Ook het herstel werd steeds langer.

Huisarts en/of Manueel therapeut of toch Podoloog?

Tijd dus om eens langs de huisarts te gaan. Deze bekeek mijn enkel en trok de conclusie dat er een peesontsteking in mijn voet zat. Dit moest met rust genezen, maar na overleg, mocht ik toch aan de start verschijnen van de Marathon in Rotterdam, zolang ikzelf het idee had dat het mogelijk was. Ook de manueel therapeut, waar ik voor mijn gewrichten in behandeling ben, had even gekeken en vertelde dat het wel mogelijk was, maar dat hij mij daarna wel even verder wilde bekijken.

Dus ik heb de marathon met veel moeite uitgelopen in Rotterdam (zie eerdere blog) maar daarna deed de enkel teveel pijn en nam ik weer contact met de huisarts op. Hij verlengde mijn kuur met Dyplofenac (een onstekingsremmer) met 10 dagen en in die dagen moest ik volledige rust houden. Ik mocht wel fietsen en zwemmen, maar hardlopen en zelfs langere wandelingen waren nu strikt verboden.

Drie weken van volledige hardlooprust verstreken en zoals gezegd ging ik terug bij de Manueel therapeut. Hij bleek een podoloog in huis te hebben gehaald en zij bekeken opnieuw mijn voet deze week en zeiden stellig, dit is geen peesontsteking!
Direct een behandeling met het terugzetten van een bot ergens onder de enkel en massage om het soepel te maken. Die massages moest ik ook thuis zelf doen op de pijnlijke plek en ik moest opnieuw twee dagen rust houden met hardlopen. Maar wandelen mocht na een dag wel! De wandeling van een uur verliep redelijk pijnloos en soepel.

Langzaam aan begint nu de zwelling af te nemen en zoals afgesproken mag ik dan vandaag proberen een klein stukje te gaan hardlopen.
En dat ging heel redelijk, wel heb ik me gehouden aan de voorgenomen afstand van 6 km maximaal en het tempo ook laag gehouden. Er lijkt dus langzaam een omslag te komen, ik ben er blij mee!





Terugkomend op de titel van de blog "Mijn tweede Hardloopleven" heb ik besloten even alles overboord te gooien. Het is niet leuk een gezonde en leuke hobby te hebben, die je continu niet kan uitoefenen. Vanaf nu ga ik dus wat aanpassingen doen, waardoor er wat meer risico vermeden gaat worden. Dus niet lang van te voren lange wedstrijden gaan plannen, maar werken met het gevoel van de dag. Voelt het allemaal goed, is alles mogelijk, maar de druk om toch van start te gaan, terwijl niet alles ok voelt, daar wil ik even van af zijn.

Daarnaast ben ik dus begonnen met een traject om mijn lichaamshouding te verbeteren, door een slechte zithouding van jaren, een auto-ongeluk en veel stressinvloeden, ben ik behoorlijk krom gaan lopen de laatste jaren. Hierdoor zijn veel wervels en gewrichten onder druk komen te staan. Dit is nu allemaal door middel van het zogenoemde "kraken" door een manueel therapeut weer recht gezet en met hem zit ik nu in een traject om een blijvende verandering in de houding voor elkaar te krijgen.

Ook zal ik iets minder prestatiegericht gaan hardlopen, het plezier zal voorop staan (dat stond het trouwens ook al hoor) en de vorm van de dag gaat bepalen wat de snelheid die dag gaat worden. Dus niet elke keer meer op zoek naar een verbetering van het PR.

Tot slot zullen alle spieren ook de nieuwe houding moeten gaan ondersteunen, dus ik ben begonnen met core-stability oefeningen en tal van andere oefeningen om de boel soepel en hopenlijk blessurevrij te gaan houden.

De schoenen zullen ook een rol gaan spelen, ik loop al vaak op minimalistische schoenen, maar zal dit in een heel rustig tempo meer gaan proberen uit te bouwen, waarvan acte!

Marathon Rotterdam 2013

De voorbereiding voor de Marathon van Rotterdam was er een met veel hindernissen. De wedstrijden voorafgaand had ik veel last van gewrichten, wat duidelijk mijn zwakke punt blijkt te zijn. Na de Afsluitdijkrun lukte het niet meer om het schema op te pakken en was deelname aan de marathon Rotterdam een onzekere factor. Zeker de laatste weken toen er na het wegnemen van wat obstakels door de manueel therapeut nog een peesontsteking in mijn voet, rond de enkel, bij kwam.

Moest ik de afstand laten omzetten, immers een afstand rond de 10 kilometer ging me nog wel redelijk af, of moest ik maar helemaal opgeven en vooruitkijken naar het volgende evenement?

Ik besloot het allemaal maar op het gevoel aan te laten komen op de dag zelf en zo stond Loopmaatje Ron in de ochtend van 14 April 2013 voor de deur. In de auto bleek ik niet de enige te zijn met kriebels, want ook Ron was onzeker, over mogelijke blessures, het weer, de afstand en we zouden het wel zien allemaal.
De auto konden we kwijt op een P + R bij Rotterdam Alexanderpolder en we zouden van daaruit de trein nemen naar het centrum toe. Mijn OV kaart bleek niet te werken bij de NS, en na veel gedoe, bleek deze nog geactiveerd te moeten worden. Hoe, dat moet je dan allemaal maar zelf uitvinden. Aangezien ik geen bril en alleen contant geld bij me had, en geen pasjes, bleek dat een aardige uitdaging. Uiteindelijk lukte alles en zaten we in een bomvolle trein.

Bij de halte aangekomen stonden we ineens met twee benen in de realiteit, hier zou het allemaal gaan gebeuren vandaag. We vonden een plek om de laatste voorbereidingen te doen en hielden een zak achter voor na de finish. Er was geen bewaakte ruimte, dus maar op de gok, trainingsjasje etc achter gelaten.

Alles dat mee moest onderweg had een plaats gevonden in de belt, waar ook 6 flesjes met sportdrank, gels en andere attributen hun plek hadden gevonden. Het plasje voor de finish bleek een aardige uitdaging, omdat in het startvak maar enkele mogelijkheden waren en er rijen van zeker 100 mensen voor stonden. Dat ging hem niet worden en ik zou na de start wel zien.

Zo was het dan ineens na maanden zover en ondanks de gebrekkige voorbereiding en de peesonsteking in de rechtervoet, stond ik er wel, tussen al die duizenden lopers. Ik had dit keer geen tijd in gedachten, maar zou gaan lopen op gevoel en de mogelijkheden van het moment.

De klanken van "You never walk alone" van Lee Towers klonken ineens door Rotterdam en dat is wel een kippenvel moment, zeker omdat we maar een paar meter van het hele spektakel afstonden. Het startschot klonk (nogal luid uit een kanon :) en weg waren de eerste lopers. In tegenstelling tot andere marathons, kwam de boel in Rotterdam zeer snel in beweging. Door de meerdere startrijen is dat prima geregeld.

Ineens zag ik een Dixie staan en dacht: mooi kan ik nog voor het passeren van de startlijn wat vocht kwijt. Loopmaatje Ron was er al vandoor en zou toch een ander tempo gaan lopen, dus dat was niet zo erg.

De eerste kilometers waren wat moeizaam, erg druk en zowel de belt als hartslagband waren wat dwars vandaag en moest ik tijdens het rennen op de juiste plaatsen zien te krijgen. Daarbij scheurde ook het startnummer nog los, dus het begin was wat lastig. De sfeer maakte alles goed en ook de enkel hield de pijn nog binnen de perken, alhoewel de pijn er direct zat. Het lopen met een zware belt gaat me toch altijd wat lastig af, maar ik wist dat naarmate de kilometers zouden verstrijken dit makkelijker zou gaan worden.

Met de focus op de blessure en de hartslag liep ik een tempo zonder bepaalde tijd in gedachten. De doorkomst op de 5 kilometer was 26:29, een pace van 5:17 (11,3 km/uur). So far so good, die viel  niet tegen bij een hartslag van iets meer dan 150 slagen. Bij de doorkomst op de 10 kilometer ging ook alles nog voortvarend in 52:42 en een pace van 5:16 (11,4 km/uur). De vaart zat er goed in en een PR leek op dat moment wel haalbaar.

Bij de 12 kilometer kwam de eerste serieuze steek uit mijn enkel en begon ik iets mank te lopen, dat was geen goed teken, maar de sfeer was zo leuk in Rotterdam dat opgeven geen optie was. Kiezen op elkaar en doorbijten maar.
De doorkomst op de 15 kilometer was in 1:19:35 en dus een pace van 5:18 (11,3 km/uur). Ik had dus zonder verval gelopen, ondanks de pijn. Net na de 15 kilometer sloeg het noodlot wel toe, een paar zeer pijnlijke signalen uit de voet en doorlopen was niet langer een optie. Ik moest gaan wandelen. Ik had nog een spons en stopte even om te koelen. Dit leek in eerste instantie wel te werken, dus ik ging weer rennen, maar in een aangepast tempo. PR loslaten en de nieuwe doelstelling was de finish te halen, al moest ik kruipen. Zoveel mensen hadden de moeite genomen te komen kijken in Rotterdam, ik wilde die Coolsingel ervaren.

Bij de 20 kilometer was ik in 1:48:12, een pace gemiddeld van 5:24, geen groot verval en ondanks de stop nog ruim onder PR tempo. Maar ik wist dat ik geen tempo meer zou kunnen oppakken met de inmiddels zeer pijnlijke voet. Door het mank lopen kwam er teveel op de linkerknie te staan en begon dit zijn tol te eisen. Ik verzoende me met het idee dat het een Halve Marathon zou gaan worden voor me. Al wandelend naar het 21,1 km punt, de HM, waar ik aankwam in 1:56:37.

Maar bedacht ik me dit is Rotterdam er komen straks mensen over de 6 uur binnen, dus waarom niet nog 5 kilometer aankijken of het al wandelend en stukjes rennend zou lukken, tijd zat en een goede tijd zat er allang niet meer in. Die Coolsingel was misschien wel haalbaar voordat de boel opgeruimd zou worden :)

Met lopen en rennend afgewisseld kwamen de kilometerbordjes toch voorbij en als ik rende was dat helemaal niet zo langzaam. Maar die pijn, ik besloot een pijnstiller te nemen en de schade thuis wel te bekijken aan mijn enkel en knie.
Bij het 27 kilometerpunt wist ik het zeker. We kwamen door een tunnel waar een enorme rij met percussionisten in een opzwepend tempo stonden te slaan, badend in het zweet. Zij stonden daar voor mij en al die andere lopers, om ons erdoorheen te trekken. Ik wist het nu zeker, 100%! Die Coolsingel was de mijne!

Wat een pijn de komende kilometers, maar de omslag kwam toch bij de 30 kilometers, ik liep met een hartslag alsof ik aan het winkelen was en al die mensen hadden het zo moeilijk rond me! Ik ging ze helpen, stukjes meelopen, totdat de pijn het weer overnam en ik moest wandelen. Dan weer een nieuw persoon erdoorheen trekken. Kom op, je kan het! Ik genoot van al die bandjes langs de kant, maakte soms een praatje even kort, of ging even strekken. Om vervolgens weer tempo even op te pakken en iemand mee te trekken.

Ik genoot "Big time", de pijn werd ondergeschikt aan de lol die ik beleefde om al die mensen te zien in hun strijd, ondanks dat ik helemaal hier niet hoorde te lopen zover naar achter. Maar dat maakte me niets meer uit, dit was leuk, dit was fun.

Pijn is fijn als je je focus maar weet te verleggen! Op een gegeven moment zag ik het kanjer spandoek van Anne, dat me zo had geholpen in de marathon In Amersfoort. Daar hielp dit spandoek me zo door de moeilijke momenten en nu stond ze weer in Rotterdam. In een spontaan moment stopte ik even en gaf haar een kus op de wang als bedankje voor dit moment in Rotterdam, maar zeker ook nog voor Amersfoort en Schoorl. Hier doe je het voor, dit zijn de momenten die je bijblijven. Mensen die speciaal voor jou en al die lopers hun tijd besteden aan het aanmoedigen. Je bent een Kanjer!

Inmiddels was de zon gaan schijnen en werd het goed warm en benauwd. Mensen rond mij heen gingen stuk. Bijna iedereen! Maar ik liep met een grote smile te genieten van de muziek, de zon, de mensen, de lopers en vond zelfs de Erasmus brug ineens mooi.

De laatste kilometers kenmerkte zich door steeds langere tussenpozen van wandelen en kleine stukjes rennen. Meer zat er niet in, de pijn was gewoon te heftig. Maar ik geniet nog steeds en zo liep ik voorbij het 40 kilometerpunt. Ok dan nu rennen tot de finish dacht ik nog. En dat deed ik, de pijn verbijtend in een laag tempo, maar mensen wat was dat genieten op die Coosingel. Wat een fijne mensen in Rotterdam. Ze lijken je allemaal te kennen en roepen je naam. Ze slepen je er doorheen in Rotterdam. De tijd, tja die werd 4:14:08, maar daar ging het allang niet meer om :)

Dit was niet mijn snelste marathon, dit was niet de eerste of de laatste marathon. Dit was de marathon in Rotterdam! Deze heeft vanwege de sfeer en het opnieuw moeten vechten na Amsterdam, (waar kramp me parten speelde 30 km lang), een speciaal plekje in mijn hart!

Rotterdam en Rotterdammers bedankt!

Na de finish vond ik uiteindelijk Ron terug en moest ik nog even een schuld inlossen. Dat werd de MacDonalds en samen aan de maaltijd. Echt lekker op een terrasje in de zon kijken naar al die mensen die nog steeds binnenkwamen. Elke loper met zijn of haar eigen motivatie, strijd en doel! Prachtig om te zien. Sommige mensen waren echt tot op het bot gegaan, misschien had ik het daarbij vergeleken nog wel makkelijk gehad zelfs. Wat een helden.

Op de terugweg weer gesodemieter met de OV kaart, nu bij Ron, waar een saldo van ruim 14 euro niet voldoende bleek te zijn om slechts twee haltes met de NS te mogen reizen. Wat een mislukking dat systeem, bah! Maar het deerde ons verder niet. Ron had een supertijd gelopen van 3:41 en ik de finish gehaald. Alletwee blij dus en dat kan zelfs de NS of de OV chipkaart niet verpesten op zoń dag :)

In de auto was het redelijk stil en nam ik de tijd wat bedankjes de wereld in te slingeren op twitter en Facebook van mensen die mee hadden geleefd. Echte vrienden en sommigen belden zelfs nog even Toppers!

Rotterdam? Ja die wil ik zeker nog een keer doen, maar dan graag zonder blessures en met een goede voorbereiding!

Over zorgen en hoop

De afgelopen periode is het marathonschema op weg naar Rotterdam hopeloos in de soep gelopen door een aanéénschakeling van blessure's.
Na de zware 30 kilometer lange en barre tocht over de Afsluitdijk begonnen er continu pijntjes te komen. Eerst aan de knieën, toen de heupen en kuiten en enkels. Hierdoor was het bijna onmogelijk het trainingsschema te blijven volgen en met name de langere afstanden. Op 17 Maart heb ik de laatste lange duurloop gedaan van 27 kilometer. Daarna veel uitgevallen trainingen en ingekorte loopjes van ca 11 kilometer maximaal.
Ook begon er nu een zeer pijnlijke zwelling te ontstaan rond de rechter enkel, opnieuw trainingen moeten laten schieten.
Twee weken voor het uur U (lees de marathon van Rotterdam) maar weer eens langs de manueel therapeut geweest. In eerste instantie om mijn nek weer "vrij" te krijgen, want die was weer aardig verkrampt aan het raken. Ik heb hiervan last de laatste jaren, met name nadat ik een keer in de auto van achter ben aangereden met hoge snelheid, twee jaar terug.

Na een paar sessies voel ik me alweer een heel stuk beter en beweeg ook weer makkelijker. Omdat de desbetreffende therapeut, naast Fysioloog en manueel therapeut ook podoloog is, werd er vandaag ook gekeken naar mijn voet. Dit kreeg een verassende wending, want ik bleek een beenlengteverschil te ontwikkelen door een scheefstaande bekken, die weer in de onderrug zijn oorzaak had. Doordat dan je hele lichaam compenseert, was de druk rond de enkel erg groot geworden en in combinatie met een naar binnen zakkende voet (waarvoor ik steun in mijn loopschoenen heb) ontstond er een vochtophoping. Nou probeer daar maar eens achter te komen zelf.

Mijn rug werd vakkundig en met een luid krakend geluid weer rechtgezet en mijn voet weer vrij gemasseerd. Ik voelde direct dat ik anders sta, meer recht en op beide benen ongeveer gelijk. Volgens de therapeut is nu de oorzaak van het probleem weggenomen en zou ik als de zwelling afgenomen is weer vrij aan de start kunnen staan in Rotterdam op 14 April.

Vandaag nog even een rustdag om de zwelling wat minder te laten worden ivm knellende schoenen en morgen proberen weer een stukje hard te lopen. Ik ben benieuwd!

Nieuwe schoenen

Vandaag naar Runnersworld geweest in Utrecht om te kijken naar de nieuwe Adidas Boost schoenen waarover zo veel te doen is de laatste tijd.
Mijn huidige lange afstandsschoenen (Saucony Progrid Guide 3) zitten ruim boven de 1000 kilometer en dan mag je weer naar nieuwe exemplaren gaan kijken.
Ze hadden ze inderdaad binnen en bij het aantrekken voelde ik direct dat de schoen heel anders is dan ik gewend ben. Er zit nauwelijks zijdelingse steun en de bovenschoen voelt meer als een sok dan als een schoen, dat was dus wennen.

Dus een stukje op de loopband, waar al snel bleek dat ook de maat vrij klein uitvalt. Maar erger was dat   ik door het ontbreken van de steun niet prettig loop op deze schoenen, dit werd bevestigd door de video opname en door de specialist in de winkel. Het bleek niet mijn schoen te zijn, alhoewel ik wel de energie goed voelde uit de demping van de schoen. Je kunt er razend hard op rennen volgens mij.




Dus maar verder zoeken dan, en ik bleek prettig te lopen op een schoen van opnieuw Saucony, dat toch wel mijn merk blijkt te zijn. Dit keer wel een neutrale schoen, maar wel met steun tegen het doorzakken en zoals veel schoenen van dit merk een lage "Heeldrop" van 8 mm in plaats van 12 mm. Ik loop ook regelmatig op de Saucony Mirage 2, maar daar durf ik geen hele marathon op te lopen nog, vanwege het erg minimalistische karakter van deze schoen. En daar is veel tijd voor nodig om aan te wennen.

Dus het is de Saucony Echelon 3 geworden, hier zal het op moeten gebeuren op 14 April in Rotterdam tijdens de 42,2 kilometers van de Marathon daar.

Het wagenpark der hardloopschoenen is dus weer uitgebreid en de hudige Saucony Progrid Guide 3 mag met pensioen :)

Afsluitdijkrun 2013

Afsluitdijkrun 2013: We kregen hem niet kado

De weersvoorspellingen waren voorafgaand aan mijn tweede Afsluitdijkrun niet al te best. Waar we vorig jaar nog enigzins in de luwte van de dijk konden lopen, zag het er naar uit dat we dit jaar de wind pal van voren zouden krijgen. Windkracht 5 a 6 was de voorspelling en dan is de wind op de Afsluitdijk natuurlijk op de vlakte nog wat heftiger. Daarnaast zou het kunnen gaan sneeuwen en vriezen.
Al met al dus een loop om met angst en beven tegemoet te zien, dit zou later ook wel terecht blijken te zijn.
Loopmaatje Ron was al vroeg voor de deur en ook mede IJsselsteiners Eric en Dennis zouden de tocht gaan lopen vandaag. Voor alledrie de eerste keer.

Met de sneeuw leek het mee te vallen en het zou ook droog blijven. De reis verliep gezellig met veel spannende verhalen uit de tijd dat Ron en Eric elkaar kenden, we waren dan ook gevoelsmatig redelijk snel bij de dijk. Iedereen liet de lengte van de Afsluitdijk even op zich inwerken, wat is dat ding toch lang, kaal en winderig.
Aangekomen bij het restaurant waar we na afloop mochten aanschuiven voor een pastabuffet was het leuk alle Loopmaatjes weer te zien, te herkennen en nieuwe mensen te leren kennen.

Dan de bussen in, weer die lange dijk over naar de start, zoals vorig jaar begon de rit met veel gepraat en werden de lopers steeds stiller, naarmate het einddoel in zicht kwam. Op de plaats des onheils aangekomen, bekeken we met gemengde gevoelens de afgebroken vlaggemast en adviseerde de buschauffeur vooral nog even in de bus te blijven vanwege de snijdende kou buiten. Aangezien ik nog even een sanitaire stop moest maken, trotseerde ik de wind en drong tot me door, dat we dit keer wel voor een uitdaging zouden komen te staan. Wat een enorm harde wind en ijzige kou.

Bij de start voelde je direct al dat tijden, voor zover je deze in je hoofd had, niet meer reëel waren, het zou een tocht worden op karakter, op overleven en een continu gevecht tegen de elementen.
In de groep waarin ik liep was er nog enigzins luwte, maar de koplopers werden duidelijk gesloopt en moesten worden vervangen. Ondanks dat het tempo voor mij al te hoog lag, wilde ik niet weglopen van de verantwoordelijkheid en ging voor Loopmaatje Cor lopen die al te lang aan de groep getrokken had. Het was direct duidelijk dat ik dit niet lang vol zou houden, binnen enkele minuten liep mijn hartslag op naar maximaal. Ik zag nog dat Ron en Edwin ook op kop kwamen lopen, maar moest toen echt afhaken. Omdat dit veel te veel kracht had gevergd, kon ik ook de groep niet meer bijbenen en kwam alleen te lopen. En geloof me dat wil je niet met deze snijdende wind, waar je met gemak tegenin kon leunen, laat staan hardlopend 31 km afleggen.

Ik viel dan ook steeds verder terug in snelheid totdat er gelukkig weer een groep aansloot en ik de luwte weer kon opzoeken. Helaas was ik niet meer in staat hier ook de kop te pakken, ik kon gewoon niet naar voren komen. Ik zag Onno ineens naast mij, hij had de groep ook moeten laten gaan.

Onno deed veel kopwerk in de groep en ik was hem daarvoor heel dankbaar. De krachten werden steeds minder toen we op de helft waren en er wat verfrissing aangeboden werd in de vorm van sportdrank en banaan.

Toch maar weer verder, ondanks dat mijn hele lichaam schreeuwde om te stoppen. Als een soort Zombie liep ik mee en probeerde niet stil te vallen. De kilometers verstreken en uiteindelijk op de laatste kilometers kon ik blijven lopen.

De finish was enorm welkom en voor de tweede keer werd de Afsluitdijk bedwongen. Onvergelijkbaar met de eerste keer. Van de 290 inschrijvers kwamen er uiteindelijk ca 185 over de finish begreep ik. Ook de Ambulance moest er deze editie aan te pas komen, onder meer vanwege bevroren ogen. Dat is toch serieus, aangezien de gevoelstemperatuur met deze wind gigantisch laag lag. We kregen dit keer geen warme muts maar een echte medaille.

Het pastabuffet en de gezellige warmte van de lopers maakte het allemaal weer goed, deze loop kunnen we weer bijschrijven op weg naar de marathon in Rotterdam over een maand. Maar we kregen hem niet kado. Wat een bikkels allemaal.

Groet uit Schoorl

 

Ondanks dat we al in februari aanbeland zijn, is de 30 kilometer van "Groet uit Schoorl" mijn eerste wedstrijd van 2013. Na weken van aanmodderen met blessures aan de gewrichten zou dan deze loop moeten aantonen dat de weg terug is gevonden. Niet alleen ik kampte de afgelopen periode met blessures, maar eigenlijk relatief veel mensen die ik ken, waaronder loopmaatje Ron. Ik zou met hem meerijden, want ook Ans had zich ingeschreven voor de dertig in Schoorl. Beide hadden er een zwaar hoofd in, Ans vanwege het ontbreken van trainingen op de lange afstanden en Ron vanwege een hardnekkige kuitblessure.

 Zo waren beide ruim op tijd bij mij en begonnen we aan een glibberige weg richting Noord-Holland. Onderweg had het op de meeste plekken flink gesneeuwd. Met een plas- en koffiepauze onderweg, en een klein stukje de verkeerde weg kwamen we aan in Schoorl en werden we naar de parkeerplekken geleid. Daarna begonnen we aan de lange koude tocht richting het startgebied. Uiteindelijk waren we nog best wel laat en kwamen we Martin en Cor onderweg tegen die al naar de startvakken gingen, terwijl wij de kleding nog moesten inleveren. Maar op tijd waren we uiteindelijk in het startvak en we mochten direct starten.

Na een paar kilometer dacht ik dat Ron nog naast me zou lopen, maar zag ik hem ineens niet meer. Even later zag ik Martin en Cor en sloot bij hen aan. Martin verontschuldigde zich dat ze niet veel zouden praten onderweg, maar dat was sowieso al niet mogelijjk, want beide heren hadden het tempo er flink opzitten.


Zo verdwenen de kilometers onder de loopschoenen door en ontwaarde ik ineens het mij bekende "Kanjerspandoek" van Anne, wat was dat leuk te zien onderweg en een echte opsteker. Op sommige plekken in de afdaling was het spekglad en moesten we echt eventjes inhouden. Maar over het algemeen was het parcours prima te belopen en zag er adembenemend mooi uit na de sneeuwval van afgelopen nacht.

Aangekomen op de splitsing van de 21 km en 30 kilometer voelde ik me frisser dan ik me van vorig jaar kon herinneren, de gewrichten waren gevoelig, maar verder nog geen echt probleem. Ik leek zelfs in staat om iets te versnellen waardoor de toch al scherpe tijd van vorig jaar misschien wel verbeterd zou kunnen worden.

Ik liep op een mooi schema en zag na een kilometer of 28 Martin en Cor versnellen. Dit tempo was voor mij nu met de stramme gewrichten niet meer haalbaar, de ademhaling was prima, maar het lichaam  wilde de versnelling niet meer. Rustig uitlopen was het devies. En weer zag ik Anne met haar spandoek, ze moest het wel inmiddels heel koud hebben, dacht ik nog, na drie uur in de vrieskou.

Het finishgebied kwam nu in zicht en ik zag Nesrine (2:14 toptijd)  en Ron en Ans langs de kant staan. Beide hadden dus de 21,1 km gelopen , maar wel uitgelopen, prima prestatie dus. Op de finish zag ik een brutotijd van 1:38:04, dus dat betekende dat ik ook nog eens een PR had gelopen op deze lange afstand. Ik was helemaal blij.

Na de finish zag ik Martin en Cor  die in de laatste kilometers de versnelling dusdanig hadden doorgetrokken dat ze zelfs 15 seconden sneller bleken te zijn in de netto uitslag. Ook Marten was bij de finish en had een supertijd op de halve gelopen.

Met de 2:36:02 in de officiële tijd ben ik heel blij, ondanks dat mijn eigen Garmin nog een snellere tijd liet zien. Toch een mooi PR en heerlijk gelopen. De lange tocht naar de auto was koud, omdat ik de natte kleding had uitgedaan en alleen een sportjack aanhad. Maar in de auto, was het warm en bleek Ans een heerlijk stuk krentenbrood voor ons meegenomen te hebben. Dat ging er wel in, ondanks de file de eerste kilometers.

Volgende maand volgt de Afsluitdijkrun met eveneens een ruime 30 kilometer en dan in April de big M. in Rotterdam, de 42,2 lange kilometers die daar op mij wachten. Ik hoop dat de blessures nu wegblijven, ondanks de stramheid voelen de benen vanochtend prima aan.

Al met al een geweldige dag gehad in Schoorl, ik zet hem vast met potlood in de agenda voor 2014 :)