Westrandwegrun

Op 24 November was er een uniek hardloopfestijn in Amsterdam. De Westrandweg Run voerde 24 november over de verlengde A5, en is ook het langste viaduct van Nederland. Dit viaduct heeft een lengte van 3,6km en wordt door Rijkswaterstaat en de bouwers van de combinatie Westpoort als een "kunstwerk" betiteld. Naast uniek en eenmalig had de organisatie van  de Westrandweg Run een spectaculaire finish op het Telegraaf-terrein beloofd met muziek en een lichtshow. Onderweg zouden de deelnemers muzikaal ondersteund worden door verschillende muziekstijlen.

Ik kwam uit op de halve marathon die deels in het donker zou plaatsvinden. Loopmaatje Ron uit IJsselstein had aangeboden om als haas voor mij te spelen, zodat ik een PR kon gaan lopen. Hij reed met mij mee, en in Amsterdam vonden we al snel een parkeerplek niet ver van het terrein af. Dat viel alweer mee. Op het terrein aangekomen haalde Ron even zijn startnummer op en t-shirt, hij had zich vrij laat ingeschreven.

Ik was nog steeds niet goed hersteld van de vorige wedstrijden en zowel de knieën als de heupen en enkels zaten nog goed vast. Ik besloot geen pijnstillers te nemen en wel te zien wat er vandaag mogelijk was. Voor alle zekerheid meldde ik dit aan Ron, omdat hij mij zou hazen.

We zagen de ons bekende loopmaatjes van Twitter en andere social media staan en maakten kennis met enkele nieuwe Loopmaatjes. Het was koud en vochtig, dus we besloten maar even wat te lopen over het terrein en zagen enkele prominenten binnenkomen op de 10 kilometer.

Op een gegeven moment dacht Ron dat hij Marek zag, een van de snellere lopers die we kennen. Ik keek eens goed en vertelde dat hij het niet was, maar ja zonder bril ben ik niet echt betrouwbaar :)

Marek had zojuist een heel mooi PR gelopen van 36:43 op de 10 Kilometer. Een enorme prestatie. Snel even hem en Ron op de foto en daarna in de drukte de tassen wegbrengen. Dat viel niet mee, want ook kwamen er veel lopers van de 10k hun tas ophalen, waardoor de boel dichtstroomde.

Inmiddels helemaal afgekoeld begaven we ons naar de start van de Halve Marathon. Ieder in een ander startvak, omdat Ron later had ingeschreven had hij geen startvak toegewezen gekregen. Hij zou een wat hoger tempo lopen en zich onderweg bij mij voegen. Er werd afgeteld van tien naar één en of het zo bedoeld was, bij één begon het te regenen. Maar we mochten ook ervandoor, dus zo erg was dat ook weer niet. Er zou immers een enorm leuke loop volgen met veel muziek etc.

Ik liep met de stroom mee in een tempo dat ik vol zou kunnen houden normaal gesproken, al bij de eerste kilometers voelde ik dat ik niet kon aanzetten en besloot niet te forceren, net als tijdens de Zevenheuvelenloop, een week eerder. We zitten ook pas een maand na de marathon, dus geen gekke dingen.

Na een kilometer of vier zat er een scherpe bocht in het parcours en liepen we de andere kant op. De snelle lopers hadden we al langs zien komen. Nu hield ik mijn blik gericht op de overkant om te zien of ik Ron al zag komen. Na een poosje ontwaarde ik het geel-zwarte tenue en wist dat hij niet ver achter mij liep. Bij het 7-kilometerpunt zag ik dat hij naast me liep. Ik voelde op dat moment al dat ik dit tempo niet zou gaan volhouden, en vertelde tegen Ron dat hij door moest gaan, om een prachtige tijd te kunnen lopen.

Na wat aandringen deed hij dit dan ook en verdween langzaam uit zicht. Ron loopt de laatste tijd heel makkelijk, en is ook in staat flinke vooruitgang te boeken.

Onderweg stonden er redelijk veel drinkposten met water, sportdrank of beide. De beloofde muziek heb ik niet gezien, het was in het donker en in de regen niet echt een loopfeestje op het al even grijze asfalt.

Bij de 11 kilometer nam ik iets gas terug en bleef achter een groepje lopen de kilometers daarna. Na de tweede U-turn besloot ik vanwege de opkomende pijntjes nog een keer het tempo terug te nemen. Mijn hartslag liet weten dat ik in staat ben een veel hoger tempo te lopen, maar de benen en het lichaam protesteerden flink.
Opnieuw zocht ik de luwte van een groepje lopers, omdat de wind behoorlijk over de nieuwe snelweg waaide en we die inmiddels op dit stuk pal tegen hadden.
Eindelijk hoorde ik in de verte de muziek en de speaker en dat betekende dat de finish dichtbij moest zijn. Ik liep rustig door, geen eindsprint, niets forceren en zag een brutotijd van 1:43:56 staan, dat zou netto nog een aantal seconden minder zijn. Een leuk PR eigenijk, zeker gezien de omstandigheden en en de sluimerende overbelasting waarmee ik kamp. Zonder echt aan te zetten, toch een PR op de 21,1 kilometer. Dat stemt me toch wel tevreden.


Na de finish zag ik Ron staan, hij had zijn vorige PR verpulverd met een tijd van 1:37:06 Zelf bleek ik uiteindelijk 1:43:38 te hebben gelopen. Helemaal verkleumd ging ik naar binnen in de tent waarin we konden omkleden om wat warms aan te trekken. Ineens zag ik Ron staan met prima herstelvoer, een patatje met mayo :)

In de regen aten we die snel op en gingen terug naar de auto, waarna we zeker een half uur nodig hadden om weer warm te worden. Uiteindelijk wel een goed gevoel over de Run, maar de verwachtingspatronen van een spectaculair loopfeestje heeft het toch niet waar gemaakt. Het finishen in een hal met entertainment heb ik niet meegemaakt en de enige muziek die ik heb gehoord, kwam van Skyradio, waar een DJ stond te draaien. Een mooie route was het ook al niet, tenzij je grijs asfalt mooi vind.

Indrukwekkend is het wel geweest en natuurlijk leuk zo'n eenmalig iets te hebben meegemaakt. 

Nu neem ik echt voorlopig wat rust, over een maand staat de Linschotenloop op het programma, en ik hoop dan helemaal hersteld te zijn. Omdat ik mijn loopschoenen ervan verdenk deels de oorzaak te zijn van mijn pijntjes, ga ik deze week nog nieuwe aanschaffen, ik hou je op de hoogte!