Weer een week verder in het schema voor de marathon van Amsterdam. Nog steeds heerst het paniekgevoel van de lat die te hoog ligt, maar ik heb wel besloten er in ieder geval alles aan te doen om richting de 3:40:00 te gaan. Dit zal dan moeten gebeuren met de Loopmaatjes Martin, Ron, Edwin en ook mogelijk Niels. Niels was geblesseerd geraakt na de avonturen op de Alpe duez, maar is nu hard op de terugweg om weer in vorm te komen. Wie weet lukt het hem om alsnog aan te haken.
Een nieuwe maand, nieuwe kansen en dus met de loopmaatjes op weg voor een lange duurloop van ruim 30 kilometer. Het was de eerste keer dat martin en Edwin in onze regio kwamen rennen, dus had Ron een mooie route uitgezet die het mooie poldergebied van de omgeving liet zien.
We hadden afgesproken dat we op een redelijk rustig tempo zouden starten en dan de laatste 10 kilometer zouden versnellen naar een hogere pace. Toen ik bij Ron aankwam, hij woont een paar straten verderop, waren Martin en Edwin al aanwezig en konden we vrij snel starten.
Ik had bewust schaarste in de energie ingebouwd, om zo de weerstand te trainen die je nodig hebt om de laatste kilometers van een marathon door te komen. Ik had ook geen gels bij me, maar wel voldoende water.
We liepen door de kleinere kernen van lopik, zoals Uitweg en Lopikerkapel, via Jaarsveld, lopik-Dorp richting Montfoort en hadden er plezier in. Al pratend slokten we de kilometers op en keken om ons heen. Het was ideaal loopweer, lekkere temperatuur, geen echt brandende zon, en droog. Vooral dat laatste was na de regenbuien van afgelopen week wel weer een verademing, ik was immers twee keer kletsnat terug gekomen van het hardlopen.
Omdat ik wat sanitaire stops moest plegen, viel ik automatisch in een aantal intervals. Geen probleem, want die staan ook in mijn schema. Ik doe dit nu enige tijd op elke loop en voel dat ik harder vooruit ga dan eerder. Ik was er dan ook wel blij mee en bleef de hele loop af en toe van tempo wisselen.
We kwamen op een gegeven moment door Polsbroekerdam richting Benschop en waren toe aan de versnelling, heel stiekem vond ik nog een mueslibar in mijn rugzak van een vorige loop, deze slokte ik maar snel naar binnen, want mijn energie was sneller aan het opraken dan ik had gehoopt en de benen werden al zwaar.
We liepen nu een tempo van tussen de 11:20 en 11:50, en dat met al 20 kilometer in de benen, af en toe verstomde het praten en werd het stil. Ook ik liet me af en toe even terugvallen om nieuwe energie op te doen om weer aan te kunnen haken. Edwin leek wel meer energie te hebben vandaag dan de andere lopers en liep het beste door. Ik besloot de ene keer aan te haken, de andere keer wat terug te zakken, dan weer juist te versnellen en zo kwam ineens IJsselstein weer in zicht.
En dat was maar goed ook, want ik kreeg het nu echt heel moeilijk, zonder gels en zonder energie over.
De route liep door het centrum, waar de terrassen behoorlijk vol zaten, omdat de zon nu volledig was doorgebroken. En dat merkte je ook wel met hardlopen, de benen waren inmiddels volledig verzuurd door het gebrek aan koolhydraten. Gelukkig tikten we net de 33 kilometer aan, waarop we de rest van de route rustig uit konden wandelen naar het huis van Ron.
In de tuin en in een heerlijk zonnetje genoten we van lekker koud water, koffie en een echt IJsselsteinse Apeluier, een soort gevulde koek, die erin ging als.. ja koek dus :)
We namen afscheid en gingen met een goed gevoel naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten