Echte bikkels: De Weekend Marathon

Echte bikkels gaan gewoon een stuk hardlopen met de 33 kilometer van de dag ervoor  nog in de benen. En zo sprak ik met loopmaatje Ron af om zondagochtend 2 September de vermoeidheid uit de benen te gaan lopen.

In mijn schema was daarvoor wel ruimte:

In het schema van Ron stond eigenlijk een 5 kilometer, maar ook hij wilde er wel een weekend-marathon van maken: Een marathonafstand van 42,2 kilometer, maar dan met een overnachting ertussen :)

En zo stond Ron bij mij voor de deur en stond ik 100 meter verderop in de verte te turen of hij er al aankwam. Klein misverstand dat zo opgelost was en dus konden we de route gaan lopen die Ron wel vaker loopt. Elke kilometer versnelde we iets en lieten ons na een meter of 300-350 weer terugzakken naar een lager tempo. Al kletsend begon de verzuring uit de benen te trekken en voelden de benen steeds beter. Tot aan een kilometer of 8 voelde het allemaal erg makkelijk aan. Maar nu begon ik toech wel de 33 kilometers van gisteren te voelen.

Dus wat doe je dan: juist je gaat eens lekker versnellen, en nog meer. Weg met die pijntjes, laat die zuurstof maar komen en die benen maar binnenvloeien. Met een aardige piek tegen de 20 kilometer per uur voelde dat alweer beter. Ron vond dat wel een goed idee en zo besloten we de laatste versnelling ook nog maar eventjes door te halen. Wel grappig, want we kwamen in dat stuk diverse hardlopers tegen. Die moeten wel gedacht hebben dat we voor en wereldrecord probeerden te gaan of zo. Of misschien dat we knettergek waren. En eigenlijk ben je natuurlijk ook behoorlijk gestoord na een lange duurloop van 33 kilometer de volgende dag een versnelling van 65% in te zetten, waarvan akte!

In ieder geval kwam ik moe maar voldaan en zonder de vervelende verzuring in de benen weer thuis om te beginnen aan een rustige zondag. Dat hebben we dan wel weer verdiend!