De ban gebroken

Op 17 December 2011 was het weer tijd voor een wedstrijd hardlopen.
Dit keer stond de Linschotenloop op het programma.
Ik had me al een tijd geleden ingeschreven voor de halve marathon. De eerste officiële wedstrijd voor mij op deze afstand. Eerder had ik al drie keer de tien kilometer gelopen en de tien Engelse miles op het mooie parcours van het Lint in Vleuten.
Omdat ik ten tijde van de inschrijving mijn eigen Championchip nog niet had, moest ik een huurchip kiezen. Hierdoor kreeg ik mijn startnummer niet thuis gestuurd. En dat heb ik geweten. Toen ik ruim op tijd in Linschoten aankwam, moest ik eerst ruim twintig minuten op zoek naar een parkeerplaats. Het was zo druk in Linschoten dat ik ruim tien minuten moet lopen naar de startplaats. De schrik was groot toen er ook nog een immens lange rij wachtenden stond om de start nummers af te halen. Opnieuw twintig minuten in de rij dus. Nadat ik mijn startnummer had gekregen, bleken ook de speldjes op te zijn, dus maar weggefrommeld in de kleding.
Ik ben nog even snel terug naar de auto gerend, om wat spullen weg te brengen en kwam dusdanig laat weer terug dat ik helemaal achteraan mocht plaatsnemen voor de start. Deze werd ook nog eens uitgesteld vanwege de vertragingen bij het afhalen van de startnumes.
Uiteindelijk na helemaal afgekoeld te zijn, klonk dan het startschot en na enkele minuten leek er beweging in te komen.
Het duurde enorm lang voordat iedereen kon lopen en na de start lag het tempo direct erg laag, onder de 9 kilometer per uur. Ik besloot geen halsbrekende toeren uit te halen over de smalle wegen langs het water en draafde rustig mee.
Omdat de wegen erg smal waren duurde het ruim zes kilometer voordat er wat gaatjes vielen en ik het tempo door mensen in te halen boven de 10 kilometer wist te krijgen. De volgende drie kilometer kenmerkte zich door hier en daar wat gaatjes, waardoor je erg wisselend liep qua snelheid en ik merkte dat dit veel energie kostte.

Ik passeerde het 10 kilometerpunt in 1:01, om troosteloos van te worden. Maar omdat het lopen wel erg makkelijk ging toch besloten het beste ervan te maken en er vol voor te gaan. Het tempo liep op naar zo'n 12 km per uur en ik begon in mijn ritme te komen. Bij het 15 kilometerpunt bleek ik al veel goed gemaakt te hebben van de tijd en versnelde nogmaals. De gemiddelde snelheid zakte nu niet meer onder de 13 km/uur, maar mijn hartslag ging wel vrij snel omhoog. Toch hield ik deze snelheid vol tot het einde en passeerde steeds meer mensen. De ruimte was nu ook veel groter. Met een laatste inspanning werden ook de moeilijkste kilometers over een eindeloze weg en tegen een straffe wind in, volgemaakt. Eindelijk was daar de finish. Op het scorebord stond nu 1:48:56. (Netto 1:47:11). En dat betekende dat eindelijk de ban doorbroken was, ik had nu gemiddeld 11.8 kilometer per uur gelopen in plaats van de 11.7 uit alle voorgaande wedstrijden. En ik ging makkelijk op deze eerste officiële halve marathon.

Je vraagt je alleen wel af, wat nu als ik vanaf het eerste moment tempo kon maken. Of liep ik me dan stuk? We zullen het niet weten, net als de Bietensap die ik de hele week gedronken had. Het nieuwe wondermiddel van hardlopers. Zou het geholpen hebben. Of niet? Het voelde wel alsof het makkelijker ging.

Ik ga me nu langzaamaan richten op mijn eerste marathon in April in Utrecht. Tussendoor nog een aantal hele leuke uitdagingen, zoals de 30 km van Groet uit Schoorl en de Afsluitdijkrun met een aantal hele leuke mensen die ik inmiddels van twitter ken. Maar eerst de oliebollenloop op oudjaarsdag in Schoonhoven maar. Die is gewoon leuk, of zal ik toch weer proberen.....

Tot de volgende blog, die ik met een vol glas bietensap ruim 10% sneller zou moeten kunnen schrijven dan de voorgaande.