De nacht was niet best, ik heb slecht geslapen en niet eens zozeer door pijn, maar ik lag op de kamer met een man die heel hard snurkte en een vrouw die zo misselijk was dat zij regelmatig moest overgeven.
Daarnaast is het heel raar dat je maar in één houding kunt liggen door het gips.
In de ochtend kwam er ontbijt en dat was niet eens slecht, ik heb lekker gegeten.
Ik zou pas naar huis mogen als ik een keer heb geplast, gelukkig duurde dat niet al te lang. Wel moest er nog een foto gemaakt worden. Ik werd in de loop van de ochtend naar een andere afdeling gereden en precies onder een luchtrooster neergezet. Omdat ik met mijn been omhoog moest zitten, kon ik daar niet snel weg. Door de lunchpauze van het personeel moest ik bijna een uur onder het koude rooster wachten. Dat was minder. Verder werd ik prima door het personeel behandeld.De foto was goed en dat betekende dat ik Jolanda kon bellen om mij te halen. Ik kreeg nog instructie om een antistollingsmiddel in mijn buik te moeten spuiten tegen trombose. Dat vond ik eng, brr.
Ik werd door Jolanda in een rolstoel naar de auto gereden en met de nodige moeite met het been omhoog in de auto gezet, op weg naar huis!
Thuis aangekomen direct in een stoel en de poot omhoog. Zo zou mijn leven er voorlopig uitzien, ik mest er maar aan wennen en had een uitgebreide collectie films en series klaar gezet op het mediacenter.
Omdat ik erg wazig werd, besloot ik de pijnstillers op basis van Opium niet te nemen, daardoor had ik redelijk veel pijn met alleen paracetamol.
Maar liever wat pijn dan van de trap af vallen.
Het spuiten in de buik, liet ik maar even aan mijn welwillende zoon over. Die had er geen moeite mee. Later zou ik het wel zelf gaan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten