Vandaag is mijn revalidatie officieel begonnen. Eerst vanmorgen metingen laten doen voor speciale zooltjes die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Vooral omdat al deze ellende dan niet zo snel weer zal gebeuren, maar ook om mijn houding in orde te houden.
Binnen twee weken zijn ze klaar. In de tussentijd moet ik op stevige schoenen lopen met stevige zolen en tot boven de enkel. Niet echt modieus, maar zo slecht zien ze er ook weer niet uit toch?
In de middag voor de eerste keer naar de Fysio. Dat verliep allemaal erg positief. Mijn gewrichten zijn allemaal bijzonder stevig en soepel en als alles goed gaat zullen de spieren met oefeningen binnen de komende 6 weken weer redelijk op peil kunnen zijn. Sterker nog het half jaar revalidatie zou wel eens een heel stuk korter kunnen zijn. Ik kan alle bewegingen maken en dat is erg positief. Natuurlijk is het gevoelig en moet ik oppassen omdat de sterkte nog verre is van wat het moet zijn, maar toch!
Ik mag al direct zonder krukken lopen en al voorzichtig stukjes wandelen. Zelfs autorijden gaat me goed af! De berichten zijn dat de revalidatie wel eens sneller zou kunnen gaan dan de eerdere planningen. Ik ben voor!
Vandaag werd het gips helemaal verwijderd in het Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Dat was best weer even een heel raar gevoel.
Direct door naar de chirurg die helemaal tevreden was met het resultaat. Ik schrok me de denkbeeldige drie slagen in de rondte van het aanzicht. Waar ooit mijn gespierde hardloopbeen zat zit er niu een soort stok met een hele hoop los vel overheen en bezaaid met droge losse huidcellen.
Ondanks de zeer positieve reactie van de chirurg zie ik het even niet zitten hoe ik daarmee weer moet kunnen gaan lopen, alle spieren zijn inmiddels verdwenen.
Wel is het litteken mooi geheeld, maar rond de enkel zit een enorme zwelling.
Maar ik ga nu beginnen aan de revalidatie en dat is gewoon erg goed nieuws!
Alles dat ik met mijn voet doe, doet zeer, alles moet weer opnieuw leren te functioneren, maar je hoort mij niet mopperen!
Ik loop weer!
Mijn voet ziet er nog helemaal bont en blauw uit en zou op een zombie niet misstaan. Nou ja dan kan het alleen maar beter worden toch?
Vandaag naar het ziekenhuis geweest om het onbelaste gips te vervangen voor loopgips. Ik kreeg dit keer een mooie paarse kleur en ben dus weer iets mobieler. Helaas lukt het me nog niet zo om echt te lopen, maar het scheelt enorm op de trap en met douchen als je weer kunt steunen op twee benen.
Over twee weken mag het gips er helemaal af. Ik kijk er nu al naar uit!
Ik moet nog steeds elke dag tegen trombose spuiten en dat begint ook best te vervelen, maar het ergste deel is nu geweest. Als het goed is kan ik nu ook van twee krukken naar één kruk. En dat betekent dat ik bijvoorbeeld ook met een bak koffie door de kamer kan. Wat een luxe!
De eerste stapjes buiten na wekenlang met het been omhoog.
Vandaag zou ik volgens de eerdere berichten loopgips krijgen. Helaas bleek dat niet zo te zijn. Na 2 weken met de poot omhoog kreeg ik te horen dat ik de komende 14 dagen op dezelfde manier door zou gaan brengen. Het gips van de spalk werd verwijderd en ik kreeg opnieuw onbelast gips. Dat deed behoorlijk pijn, omdat de gipszaag precies over de wond kwam. Daarnaast zag ik wat een enorme wond er op mijn voet zat. Dat viel zwaar tegen.
Ook zag ik dat mijn been enorm smal was geworden, wat gaat dat snel als je hem niet gebruikt.
Binnen korte tijd zat het gips er weer om in een mooie blauwe kleur. Weer terug naar de auto en opnieuw 14 dagen de stoel in.
De nacht was niet best, ik heb slecht geslapen en niet eens zozeer door pijn, maar ik lag op de kamer met een man die heel hard snurkte en een vrouw die zo misselijk was dat zij regelmatig moest overgeven.
Daarnaast is het heel raar dat je maar in één houding kunt liggen door het gips. In de ochtend kwam er ontbijt en dat was niet eens slecht, ik heb lekker gegeten.
Ik zou pas naar huis mogen als ik een keer heb geplast, gelukkig duurde dat niet al te lang. Wel moest er nog een foto gemaakt worden. Ik werd in de loop van de ochtend naar een andere afdeling gereden en precies onder een luchtrooster neergezet. Omdat ik met mijn been omhoog moest zitten, kon ik daar niet snel weg. Door de lunchpauze van het personeel moest ik bijna een uur onder het koude rooster wachten. Dat was minder. Verder werd ik prima door het personeel behandeld.
De foto was goed en dat betekende dat ik Jolanda kon bellen om mij te halen. Ik kreeg nog instructie om een antistollingsmiddel in mijn buik te moeten spuiten tegen trombose. Dat vond ik eng, brr.
Ik werd door Jolanda in een rolstoel naar de auto gereden en met de nodige moeite met het been omhoog in de auto gezet, op weg naar huis!
Thuis aangekomen direct in een stoel en de poot omhoog. Zo zou mijn leven er voorlopig uitzien, ik mest er maar aan wennen en had een uitgebreide collectie films en series klaar gezet op het mediacenter.
Omdat ik erg wazig werd, besloot ik de pijnstillers op basis van Opium niet te nemen, daardoor had ik redelijk veel pijn met alleen paracetamol. Maar liever wat pijn dan van de trap af vallen.
Het spuiten in de buik, liet ik maar even aan mijn welwillende zoon over. Die had er geen moeite mee. Later zou ik het wel zelf gaan doen.
Op 15 oktober was het dan eindelijk zover.
De operatie om de afgescheurde pees te herstellen is uitgevoerd.
Ik moest vanmorgen volledig nuchter mij melden in het St. Antonius ziekenhuis Leidsche Rijn. Nadat het vorige week werd uitgesteld was ik er echt wel aan toe, ondanks dat het een forse operatie is en de weg van het herstellen en de revalidatie lang zou zijn.
In eerste instantie zou ik om ca 10:30 aan de beurt zijn. Ik werd netjes ontvangen en kreeg een bed toegewezen in een kamer met een vrouw die een nieuwe knie had gekregen en een man die een nieuwe heup had. Beide waren enkele dagen ervoor geopereerd en nu aan het herstellen.
Het nieuwe ziekenhuis in Leidsche Rijn is mooi en alles is nieuw. Grappig detail is dat het personeel er met een step door de immens lange gangen gaat Het spaart weer tijd :)
Om ca 11:00 werd ik gehaald en vervoerd naar de operatiekamer waar dokter Speth mij zou opereren. Ik maakte kennis met de man die mij zou gaan verdoven en werd aangesloten op de meters en allerlei slangetjes. Nu was het zover en werd ik naar de OK gereden. Daar was een kompleet team aanwezig, inclusief de chirurg.
De anesthesist vertelde mij dat ik me dadelijk moe zou gaan voelen en ik dan geopereerd zou gaan worden. Ik kreeg er verder niets meer van mee.
Voor mensen die willen weten welke peestransplantatie er bij mij heeft plaats gevonden staat er hier een filmpje online om te bekijken.
Ik werd in de uitslaapkamer wakker en kreeg een spalk aangemeten. Die wordt aangelegd bij “verse” letsels om verder zwelling toe te laten en inklemmingen te voorkomen.Na het verdwijnen van de zwelling zal een volledig gipsverband de spalk vervangen.
Het bijkomen duurde niet lang want ik was klaarwakker. Ik werd naar de kamer terug gereden waar men net het avond eten aan het rondbrengen was.
Ondanks dat ik net uit narcose kwam, kreeg ik toch een bord eten voorgeschoteld. Ik moest even een paar minuten pakken om de misselijkheid kwijt te raken, maar heb daarna lekker gegeten.
s'avonds was er voetballen op de nieuwe tv en was er bezoek van Jolanda. De pijn viel mee, maar een gipsen poot is wel wennen.
Ongeveer drie maanden geleden las ik een oproep in de plaatselijke krant of er mensen waren die mee wilden denken over de ontwikkeling van diverse hardlooproutes in IJsselstein, mijn woonplaats.
Omdat ik daar wel affiniteit mee heb en zoals mensen die mij kennen wel weten, ik altijd wel wat vrijwilligerswerk probeer te doen, reageerde ik op de oproep en werd uitgenodigd voor een kennismakingsavond.
Het bleek een leuke actieve groep mensen te zijn, die samen graag een zevental nieuwe routes wilden bedenken.
Later bleek dat alles erbij hoorde net ontwerpen en bestellen van stickers, het plakken, het bord op het Podiumterrein en zelfs een nieuwe striping op de baan op het terrein bedachten we en passant er nog even bij.
Op 8 Juli was het zover en mocht ik met Burgemeester van den Brink het bord onthullen waarop de routes staan afgebeeld. Dat was best wel stoer.
Een mooi voorbeeld van een burgerinitiatief waarbij de gemeente IJsselstein zich van zijn beste kant heeft laten zien.
Harmke Martens en Ron van Reenen waren de contactpersonen vanuit de gemeente IJsselstein en wethouder Marijke van beukering was vanaf het begin gelijk enthousiast.
Heel erg bedankt dames en heer, zo kan het dus ook!
Aansluitend liepen we met een grote groep fanatiekelingen de 2,5 km route en dat was tevens mijn laatste keer hardlopen dit jaar waarschijnlijk ivm de blessure aan mijn voet.
Ik heb ervan genoten en vond het toch wel gaaf, ook Jolanda liep een deel mee, evenals een aantal @Loopmaatjes.
Al met al worden de routes nu al veel gebruikt en als je er meer van wilt weten volgt onderstaand een aantal artikelen en foto's.
Artikel RTV 9:
IJsselstein heeft zeven nieuwe hardlooproutes!
In IJsselstein zijn maandagavond 8 Juli 2013 maar liefst zeven nieuwe hardlooproutes onthuld.
De routes zijn bedacht door tien inwoners van de Baroniestad en in samenwerking met de gemeente IJsselstein tot uitvoer gebracht.
Samen met de actieve burgers werd door burgemeester van den Brink op het Podiumterrein aan het Basiliekpad, een bord met informatie over de hardlooproutes onthuld. Er hadden zich veel belangstellenden en hardlopers gemeld om het moment bij te wonen. De projectgroep kwam eerst bij elkaar om samen het goede resultaat te vieren middels koffie met gebak in het stadhuis. en de pers te woord te staan. Daarna ging het gezelschap naar het evenemententerrein het Podium om samen met andere hardlopers de route in gebruik te nemen. Een bont gekleurde stoet liep samen de 2,5 km route die als naam "De stadsroute" heeft meegekregen en bijzonder geschikt is voor de jeugd en mensen die op een sportieve manier met IJsselstein willen kennismaken. Zo heeft elke route zijn eigen kenmerken en een eigen naam. Op de website van de gemeente IJsselstein zijn de routes ook te vinden, samen met een uitgebreide omschrijving. U kunt deze vinden op: http://www.ijsselstein.nl/hardlooproutes.
Alle routes zijn ook geschikt om te wandelen en de meeste zijn ook een leuke fietsroute, voor ieder wat wils. Er is in het bijzonder gelet op de autoluwheid van de routes en de veiligheid van de gebruikers. Op gevaarlijke punten is een sticker aangebracht om de mensen hierop te wijzen. De routes hebben verder ieder een eigen kleur en zijn middels stickers en bordjes te volgen.
Het is het eerste project van een nieuw initiatief van de gemeente IJsselstein om te werken met burgerinitiatieven.
Hierbij stelt de gemeente de kaders vast en kunnen inwoners binnen die grenzen hun initiatief ontplooien. Daarbij werkt de gemeente zo veel als mogelijk facilitair mee aan knelpunten en oplossingen.
Beide partijen kijken zeer tevreden terug op het project dat maar enkele maanden nodig had om van idee tot oplevering te komen. Het project team van de inwoners stimuleert dan ook andere inwoners om zeker met ideeën aan te kloppen bij de gemeente. "Wij hebben geen enkele stugheid ervaren en zowel het bestuur als de ambtenaren hebben zich flexibel en meewerkend opgesteld".
Omdat het project ruim binnen het gestelde budget van 5000 euro is gebleven, bleef er nog budget over. De groep had dan ook nog een verassing in petto voor wethouder Marijke van Beukering (o.a. sport) die ook aanwezig was om de route mee te lopen. Zij is een voorvechter van JOGG (Jongeren op Gezond Gewicht) die in IJsselstein graag een aantal waterpunten wil aanbrengen om zo de jeugd te behoeden voor overgewicht. Initiatiefnemer Erik Wierstra overhandigde haar de eerste 1000 euro voor de aanleg van een waterpomp op het podiumterrein. Er is totaal ca 6000 euro benodigd, maar zoals Wierstra al benadrukte: "De eerste 1000 euro is hiermee een feit".
Op het podiumterrein is ook een baan uitgezet met afstandsaanduidelingen (elke 100 meter) zodat deze exact rondes van 400 meter heeft gekregen. Hierdoor is het gebruik van de baan voor veel groepen nu mogelijk geworden. Zo kan er bijvoorbeeld een Coopertest worden gehouden. Maar ook de reeds bestaande Coopertestbaan op het sportpark IJsseloever wordt weer in ere hersteld.
Er zal op veel digitale plekken ook actief gepromoot worden om de IJsselsteinse routes te gebruiken. In IJsselstein zijn er veel initiatieven en is er bijvoorbeeld een Faceboekpagina van "De IJsselsteinse lopers. (https://www.facebook.com/IJsselsteinseLopers) en de Loopmaatjes community is ook erg actief in- en rond IJsselstein (http://www.loopmaatjes.nl). Ook hebben naast veel persoonlijke initiatieven ook Re-active en Adelaar Sport actief meegewerkt om het initiatief bekend te maken.
Iedereen is bij deze uitgenodigd gebruik te maken van de routes en te laten weten hoe deze is bevallen.
Op 2 Juli heb ik me weer gemeld in het Antonius ziekenhuis in Utrecht. Dit keer bij de chirurg. Een aardige man die me direct op me gemak stelde. Ik kon mijn verhaal kwijt en hij besloot direct te kijken of de gestelde diagnose klopt met wat zijn bevindingen zouden zijn.
Ik moest een aantal oefeningen doen, zoals evenwicht en op mijn tenen staan, en beide tegelijk. Dit zag er volgens de chirurg en zijn assistente goed uit. Nu waren de kracht oefeningen aan de hand en ik moest tegendruk geven met mijn voeten aan druk van buitenaf. Dat ging bij de goede voet zonder problemen, echter bleek ik bij het defecte exemplaar totaal geen tegendruk te kunnen geven. Dit was voor mij ook een echte eye-opener. Ik werd er zelfs even duizelig van toen ik bemerkte dat er geen zijdelingse kracht meer was. Dit is nodig voor de voetafrol tijdens het lopen en natuurlijk nog belangrijker tijdens het hardlopen.
Hij had geen twijfel dat de pees een volledige ruptuur heeft en dus los is van de wreef, voor mij dus gezien de eerdere echo geen verassing.
Ik benadrukte nogmaals hoe belangrijk sporten voor mij is, hij bekeek de spieren in mijn benen en voeten nogmaals en besloot tot operatie. ik kon een zucht van verlichting niet onderdrukken, want dit betekende dat eventueel sporten als alles goed verloopt, nog tot de mogelijkheden behoort.
Hij vertelde wat er ongeveer voor nodig is, een peestransplantatie uit een ander deel van mijn voet, het doorknippen en verlengen van de achillespees en ca 6-8 weken het gips in. Daarna volgt dan een hele lange revalidatieperiode. Ik dacht alleen maar aan het kunnen sporten.
Over twee weken volgt dan nog een MRI scan. Als die goed is, dan wordt op 13 Augustus in een gesprek de afspraak gemaakt voor de operatie. Alles alles goed gaat, zou ik volgend jaar weer kunnen gaan sporten.
Op 28 juni had ik weer een afspraak bij Sportclinics in Utrecht. Zij zijn gevestigd in het voormalig Oudenrijn Ziekenhuis, nu een onderdeel van Sint Antonius en binnenkort te vinden in Leidsche Rijn.
Via de huisarts kwam ik niet veel verder dus mijn hoop was wederom gevestigd op de specialisten van Sportclinics.
Na een paar eenvoudige testen keek de arts zorgelijk en stuurde mij direct door naar de echo in het zelfde ziekenhuis.
Na enige tijd wachten mocht ik naar binnen en werd de echo uitgevoerd. De eerste berichten waren verontrustend. "Ik zie erg veel verkalking en rommel zitten". "Ok", zei ik en wachtte verder de scan af. "De Tibialis Posterior zit nog vast" was de volgende opmerking en de scan ging verder naar beneden. "Ow nee, ik maak u blij met een dode mus, ik zie hem niet mee aan de andere kant". Dat klopte wel met mijn beleving dat het bij de voetboog los was gescheurd. Dit was nu bevestigd. Dat het een zeldzame aandoening is, kun je hier lezen.
Ik voelde me opgelucht en depressief tegelijk. Te weten wat er fout zit en dit officieel bevestigd krijgen, of de wetenschap dat het hardlopen wel eens klaar zou kunnen zijn..
Dus weer terug naar de arts, hij vertelde dat het niet altijd met een operatie afgedaan kan worden en bij "oudere" mensen ook vaak niet geopereerd kan worden, Ik kreeg een verwijzing voor een gesprek met een chirurg die gespecialiseerd is in dit soort operaties en hij moet dan maar bekijken wat er nog mogelijk is.
Sinds maart loop ik al met een blessure, een vervelende zoals ik hier al zo vaak van me afschreef. Gisteren was het weer zover. De deurbel klinkt, ik sta op, loop naar de trap en zet mijn voet precies verkeerd neer: **kraak**. Een luid geluid, een stekende pijn en het zweet brak me uit. Ik strompel naar beneden en daar blijkt de afspraak voor mijn zoon te staan, die hem ook nog eens vergeten was. Al met al dus veel pijn om eigenlijk niets.
Omdat ik geen drie stappen achter elkaar kan lopen dus vanmorgen direct de huisarts maar gebeld. Bij Sportsclinic kan ik pas eind Juni terecht. De huisarts heeft opnieuw naar mijn voet gekeken en verdenkt mijn voet van een chronische peesschede ontsteking en ontsteking van de zgn. Tibialis Posterior, het verschijnsel van kraken hoort daarbij en ik heb geen pijn waar ik bij scheuring wel pijn zou moeten hebben. Aan de andere kant heb ik wel veel pijn, waar de pijn minder zou moeten zijn, dus zegt u het maar..
Het is verwant aan de zgn "Hielspoor", ook een vervelende en langdurige blessure waar veel loopmaatjes over mee kunnen praten. En dus ook net zo'n revalidatietraject.
Dus ik moet verder met het traject waarop ik al bezig ben. Maar zei de huisarts serieus kijkend : "op onze leeftijd moeten we ook accepteren dat sommige dingen niet meer kunnen". Zei hij nu net dat ik wellicht niet meer kan hardlopen?
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb verkeerde en doorgezakte voeten, mijn knieën staan verkeerd naar binnen, enkels krijgen teveel druk. Of ik wel goede aangepaste schoenen heb. Wel kwam boven water dat ik beter nooit meer op minimalistische schoenen kan gaan lopen. Ik kan beter de versie met de hogere hak gebruiken, aangepaste zolen en moet leren recht te lopen. Ja daar was ik dus met de manueel therapeut allang mee bezig toen de ellende begon. Maar goed het advies is dus, aangepaste schoenen, zooltjes, drie keer per dag ijs erop, ibuprofen als pijnstiller en ontstekingsremmer en rust, rust en nog eens rust. Eigenlijk wat de specialist bij Sportsclinic ook al voorzichtig zei. Maar wel snel weer bewegen zodra het kan! Gelukkig zijn ze het daarover ook eens.
En ik loop best fijn op schoenen met een wat lagere hak, de Saucony met een heeldrop van 4 mm en ik heb ook een paar die 8 mm heeldrop heeft. Niet meer doen is het advies en blootsvoets op de loopband al helemaal niet. Nee ik zal het in de toekomst moeten doen met fietsen en zwemmen, misschien kleine stukjes hardlopen, maar moet me er niet teveel van voorstellen op "mijn leeftijd".
Toen ik 12 was, ben ik ooit in Italie van een berg gekieperd met een skatebord, tja die weg ging steeds naar beneden en ik dus net zo lang sneller totdat ik de bocht uitvloog. Ik raakte een boom op 4 meter hoogte en kwam daarna automatisch beneden terecht. Knie naar de klote en de mededeling dat ik misschien wel nooit meer normaal zou kunnen lopen. Ik moest er na het voltooien van mijn eerste marathon nog eens aan terugdenken.
Dus einde hardloopcarriere, dat gaat het niet worden voor mij, ik accepteer dat niet en ik kan het opbrengen heel lang rust te nemen om daarna weer op te gaan bouwen. Ik kom terug, ik ga weer een marathon lopen, al ben ik 80 jaar oud!
Stoere praat natuurlijk voor iemand die zich heel naar voelt als hij niet kan hardlopen. Maar eind Juni weer naar Sportsclinic en kijken hoe we verder moeten gaan.
Voorlopig dus niet hardlopen en niet fietsen. Ik heb nog wel een paar leuke films staan, ook leuk in een snikhete zomer....
Het moest een feestje gaan worden en dat werd het ook wel. Lang was het erg spannend of ik kon gaan lopen op de Funrun in Vlissingen. Colours By The Sea is een zgn. Colourrun, een hype over gewaaid uit Amerika, waarbij je om de kilometer met een kleur wordt overgoten. Het is dan de bedoeling dat je helemaal gekleurd over de finish komt. Geen wedstrijd dus, maar gewoon lol voor mensen die hardlopen leuk vinden.
Ondanks dat de blessure nog steeds in de voet zit, toch maar besloten te gaan lopen, ik wilde het gewoon niet missen en wat is nou 5 kilometer voor een marathonloper :)
Jolanda zou hem ook gaan lopen, dus ik had ook nog gezelschap, wat wil je nog meer!
We gingen al vroeg naar Vlissingen en konden bij mijn ouders vertoeven. Dat is aan de boulevard in Vlissingen, en laat nou net de loop daar gehouden worden. Prima slaapplaats dus gelijk. We zouden er gewoon een gezellig weekend van maken en dat werd het ook.
In de middag lekker gewinkeld in Vlissingen en het t-shirt en de zonnenbril opgehaald bij het wedstrijdsecretariaat, dat ging supersnel hier in Vlissingen.
Omdat de loop in de avond werd gehouden, konden we eerst lekker aanschuiven en kregen we een van mijn favoriete gerechten voorgeschoteld: Asperges met aardappelen en aspergeham. Heerlijk gewoon!
Na het eten gingen we al vroeg richting het Belamypark waar de start gehouden zou gaan worden. Om 18:45 zou er ook een tweetup zijn van de @loopmaatjes, maar dat vel een beetje tegen. De meeste Loopmaatjes zaten nog aan het eten, omdat het vanwege de drukte allemaal wat uitliep. Op de Colours By The Sea kwamen ruim 5500 lopers en de nodihe begeleiding af, dus dat geeft een inmense drukte bij de horeca.
Marteijn was er wel en het spandoek hing netjes op het rendez vous punt. Omdat we vroeg waren, liepen we gelijk tegen een knelpunt aan. De toiletten waren betaald en we hadden geen geld bij ons gestoken. Dus maar weer snel terug naar de boulevard om wat geld te halen en een toiletbezoek aldaar af te ronden.
We waren in ieder geval ruim voor de start weer terug, die ook nog eens uitgesteld was vanwege de vele bezoekers die nog geen parkeerplek hadden gevonden. Maar uiteindelijk ging het hele spektakel van start met een startschot van de burgemeester en een hoop kleuren.
Echt doorlopen was niet mogelijk en dat was gezien de blessure maar goed ook, in een drafje liep ik naast Jolanda en waren we op weg naar het eerste kleurenpunt. Dat bleek groen te zijn en we werden van top tot teen "gegroend'. Dat was gaaf!!
Zo volgden ook Geel, Oranje en Roze nog. Met de blessure ging het redelijk, behalve het stuk over het strand, door de beweging van het wegzakken in het zand, ging ik door de grond van de pijn, maar opgeven kon niet. Dus maar even gewandeld en op het hardere stuk weer proberen te gaan lopen.
We waren nog redelijk vooraan bij de finish, dus de grote drukte moest nog komen. Daar kregen we wat water, dat we dankbaar op deze warme dag in ontvangst namen. Bij de finish ontmoetten we ook nog familieleden die speciaal waren komen kijken., Erg leuk allemaal.
In de avond was er nog een leuk feestje en dat maakte de dag kompleet. Aangekomen op ons slaapadres nog een wijntje en nagenieten van een perfect georganiseerde dag. Dat kunnen ze daar wel in Vlissingen!
Na de loop speelde voet wel behoorlijk op, maar deze hebben we dan toch weer gehad!
Via de huisarts kreeg ik een verwijzing voor een specialist in het Antonius Ziekenhuis in Utrecht, het voormalige Ziekenhuis Oudenrijn. Inmiddels kamp ik meer dan 3 maanden met een vervelende blessure aan de voet en kom ik daardoor nog maar weinig toe aan sporten. Zelfs fietsen is ongemakkelijk, ondanks dat ik dat nog wel probeer bij te houden.
Ik heb drie keer een stukje gerend op de loopband, zonder schoenen, en in een heel rustig tempo. Veel verbetering lijkt er echter niet te zijn, na een minuut of 10 komt de pijn terug en moet ik weer stoppen.
Deze week heb ik me dus gemeld bij Sportclinics in Utrecht, waar ook veel topsporters onder behandeling zijn voor de meest uiteenlopende klachten en blessures. Ik meldde me op vrijdag 31 mei dus daar om eens te kijken of zij mij nog vooruit zouden kunnen helpen. Omdat alles onder een dak zit, van artsen, via Fysiotherapie tot een eventuele operatie of revalidatiebegeleiding had ik er wel vertrouwen in.
Ik ben daar grondig onderzocht en het goede nieuws is dat ik voor mijn leeftijd in prima staat ben, toch ook leuk te weten. Na een aantal onderzoeken en oefeningen werden er een aantal dingen duidelijk. Mijn zgn. rompstabilitetit is belabberd, mijn voeten zijn doorgezakt en de oorzaak van alle klachten zit in een van de drie pezen die in de voet lopen. De meest diepliggende ook nog, die mogelijk de beide andere pezen ook nog eens belemmerd in hun beweging.
Ja wat moet je met deze wetenschap, interessanter is hoe het weer beter te krijgen is en natuurlijk ook hoe het verder te voorkomen is. Nou deze mensen zijn in ieder geval duidelijk over een aantal zaken. Ik heb behoorlijke steun nodig tegen het doorzakken, ze hebben geen vertrouwen in zooltjes die speciaal aangemeten worden en nog minder in alle voorzieningen in de moderne loopschoenen. Dus wel een antipronatiezooltje gaan gebruiken tegen doorklappen van de voet, maar geen verdere ontwikkelingen te verwachten op dat gebied.
Een deel van de oplossing bleek in ieder geval een corticosteroïd-injectie te zijn, een pijnlijke injectie waarbij onstekkingremmende medicijnen direct in de pees-schede wordt ingespoten. En dan blijkt ook gelijk het nadeel van "alles onder één dak", want ik kreeg de injectie ook gelijk toegediend. Het was niet overdreven, wat een vreselijke pijn, maar goed: alles om een stapje vooruit te komen.
Mogelijk doordat er een aantal zaken bij mij zijn rechtgezet door de manueel therapuet zijn mijn pezen en spieren lui geworden in de rechtervoet en krijgen ze nu teveel op hun lazer. Ik moet dat dus langzaam op gaan bouwen met oefeningen en vooral oefeningen met betrekking tot de rompstabiliteit. Daarnaast moeten zooltjes zorgen dat mijn voet niet te ver door kan zakken en ik mag blijven bewegen.
Maar juist dat bewegen gaat me nog niet geweldig af, dus deze week wat fietsen en wachten totdat de bestelde zooltjes binnen zijn. Maar eigenlijk droom ik snachts van de lange afstanden in de mooie zomerzon, want lopen in de kou daar hou ik toch niet zo van...
Nu enkele dagen later lijkt de zwelling ietsje af te nemen, maar de gevoeligheid is nog hetzelfde. We wachten weer af.
Ik kan het inmiddels niet meer anders omschrijven: Gedoe!
Zoals al eerder over geschreven is het blessureleed alom en ben ik zowel bij de huisarts, fysiotherapeut , alswel de manueel therapeut niet veel verder gekomen dan rust, rust en nog eens rust.
Al een tijdje geen blogs meer van deze hardloper, en dat komt dus met name omdat er weinig meer gelopen is. De laatste poging was een wedstrijd in mijn eigen woonplaats: De IJsselsteinloop.
Een geweldig leuke wedstrijd waar ik uit zou komen op de Halve marathon. Omdat ik nog steeds last had van een blessure aan of rond de enkel, besloot ik de afstand om te laten zetten naar de 10 kilometer.
In de ochtend had ik nog een leuke meeting gehad met een aantal @loopmaatjes en het weer zag er prima uit. Dus stond ik met veel plezier aan de start samen met de talloze andere lopers die de weg naar IJsselstein hadden kunnen vinden.
Na het startschot kwam er langzaam beweging in de karavaan en kon ik langzaam toe werken naar een voor mij prettige snelheid. Een poging PR te verbeteren had ik allang laten schieten, en ik wilde gewoon naar vermogen gaan rennen. Direct aan het begin voelde ik mijn voet, ondanks de ontstekingsremmer en pijnstilling al direct zitten. Toch had ik niet te mopperen over de snelheid, zonder echt aan te zetten, lag die tegen de 13 km per uur. Na 1800 meter schoot de pijn er echter volledig in en trok ook naar beide bovenbenen door waarschijnlijk een geforceerde loophouding. Dus dan maar slim zijn en direct uitgestapt bij het 2 kilometerpunt, op 150 meter van mijn huis af.
Deze loop was dus alweer snel voorbij en ondanks het fijne gevoel van het rennen, toch weer een domper. Maar weer terug naar de huisarts, kijken of we weer een verwijzing kunnen scoren.
Het moest het grootste evenement worden van de @loopmaatjes community en dat werd het ook. Doordat in totaal 27 teams zich hadden opgegeven werd de estafette ook nog eens officieel bezegeld met de naam van de @Loopmaatjes community, hoe cool is dat!
Ik zou hem lopen met loopmaatje Ronald Brak uit IJsselstein en de verdeling was gemaakt op 10 km door ondergetekende en Ronald zou de laatste vijf kilometers volmaken.
Omdat er een dagprogramma was gemaakt, was ik al vroeg ter plaatse in Vleuten en kon de auto nog redelijk makkelijk kwijt. Ook Ronald was er al, want zijn zoon Dlanor liep de 2 kilometer en moest al vroeg starten.
Ter plaatse aangekomen was het weer een feest der herkenning met Marteijn en de andere Loopmaatjes die allemaal voor de gelegenheid hun outfit aangetrokken hadden, wat een leuk gezicht.
Hier moest natuurlijk een foto van gemaakt worden en ook van de afzonderlijke teams werd een leuke foto gemaakt op het podium tussen de Romeinen die speciaal voor de gelegenheid weer tot leven waren gewekt. De sfeer was direct al top en ondanks mijn blessure was ik toch blij om hier te kunnen zijn.
Na het maken van de fotoś nog even hier en daar bijgekletst en toen mochten we naar de startvakken toe. Omdat we in de Estafette liepen mochten we direct achter de prominente lopers starten en dat was leuk..
Na de start bleek mijn voet wel wat gevoelig te zijn, maar ik zou de pret er niet door laten drukken, verschillende loopmaatjes schoten ervandoor, ik liet ze gaan, want ik moest de dubbele afstand afleggen, alvorens te worden afgelost door Ronald. Omdat ik weinig had gelopen de afgelopen periode na de marathon van Rotterdam deed ik rustig aan voor mijn gevoel, maar bleek toch wel lekker door te lopen.
De eerste 5 kilometer tikte ik netjes af in 24:25, een keurig tempo. Bij het wisselpunt zag ik alle loopmaatjes staan en een aantal mensen die al waren afgelost stonden uit te hijgen. Ik hield het tempo er rustig op en begon aan het tweede deel van het traject. Ook nu liep ik de afstand lekker vlak weg in 24:26 en zag Ronald al staan. Bij de wissel probeerde ik hem te helpen met het hesje aan te doen, maar dat bleek later op zijn kop te zijn.
Ik riep naar Ronald dat ik even uit zou hijgen en weer bij hem aan zou sluiten, want ik had bij nader inzien niet echt zin in een busje terug naar de finish te gaan als ik me ook goed genoeg voelde om nog 5 kilometer er bij te lopen. Dus zo gezegd zo gedaan en nadat ik wat op adem was gekomen rustig begonnen aan het laatste deel.
Onderweg kwam ik loopmaatje Arne Coomans tegen die barefoots had gelopen en hetzelfde idee had, samen liepen we rustig op met de meute. Onderweg werden we ingehaald door ondermeer Ron Daalhuizen die er een flink tempo in had zitten. Ronald kon ik telkens niet zien en dat kon maar één ding betekenen, dat hij ook een lekker tempo erin had.
Ongeveer een kilometer voor de finish vond ik uiteindelijk weer de aansluiting bij Ronald en zo konden we samen met Arne op de finish aflopen. We tikten als de "Steinlopers" in de estafette af in een mooie tijd van 1:17:14. Echt goed gedaan ook van Ronald.
Mijn enkel was behoorlijk gevoelig, maar ik heb het er graag voor over gehad. Nu maar wat rust nemen de komende dagen.
Na de finish kregen we nog een sportdrank die er wel in ging en tegen inlevering van het hesje ook nog een bijzonder lekker lunchpakket, en van al dat lopen krijg je natuurlijk wel honger!
Na de lunch nog even lekker bijgekletst met de andere loopmaatjes en een mooie medaille en het bijbehorende t-shirt in ontvangst genomen. En zo kwam aan een fantastische dag een einde met de klanken van de Anitas op het podium die de sfeer er goed inbrachten, erg leuk om mee te maken!
Al met al een topdag die we niet snel zullen vergeten, niet in de laatste plaats omdat het zo leuk was al die loopmaatjes weer eens te zien en met een flink aantal nieuwe +loopmaatjes kennis te kunnen maken!
Volgend jaar weer? Ik teken er vast voor, maar dan zonder de hesjes, want daar zijn de +loopmaatjes shirts veel te mooi voor!
Vandaag is mijn revalidatie officieel begonnen. Eerst vanmorgen metingen laten doen voor speciale zooltjes die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Vooral omdat al deze ellende dan niet zo snel weer zal gebeuren, maar ook om mijn houding in orde te houden.
.jpg)
